Rahman ve Rahim olan Allah’ýn adýyla…

     Allah cc ‘Rabb’ sýfatýnýn gereði olarak her þeye bir ölçü koymuþ ve kategorize edip sýnýflandýrmýþtýr. Kâinata sistematik bir düþünceyle (tefekkürle) odaklandýðýmýzda göreceðiz ki, insan hariç her yaratýlmýþ olan varlýk kendisine yüklenilen formata göre hareket ediyor, kendi kategorisinin dýþýna çýkmýyor. Yaratýlýþ açýsýndan; insan, hayvan, bitki, toprak vs. kategorilerine ayýran Rabbimiz, ayný zaman da insanoðlunu kendi içinde iman eden (mümin, müslüman) ve iman etmeyenler (münafýk, müþrik, kafir ve diðer izmleri ilah makamýna oturtanlar) olarak kategoriye ayýrmýþtýr. 

Ýman kategorisine baktýðýmýzda temelde dört özellik bulunmaktadýr. Bunlar; ‘iman, ibadet, ahlâk ve cihâd.’ Ýman etmeyenler ise küfür kategorisine dahil olurlar. Ýnsanoðu iradesi neticesinde aldýðý kararlarýn sonuçlarýna göre bu iki sýnýftan birine dahil olacaktýr. Konunun teorik kýsmý böyle ama iþin pratik boyutuna baktýðýmýzda maalesef kitaba uyan bir müslüman deðil de ‘iþi kitabýna uyduran’ bir müslümanlýk ile karþý karþýyayýz. Kitaba uyup, kategorinin içinde kalmamýz gerekirken iman edip gerekliliðini yapmayan ve imanýn getirdiklerini gereði gibi yaþamayan bir müslümanlýða dönüþtük. Ne kategoriye uyuyoruz ne de kategoriden dýþarýya çýkýyoruz. 

Bu halimizi Mehmet Akif Ersoy þöyle özetliyor: ‘Bir elde kadeh, bir elde kuran; bir helaldir iþimiz, bir haram. Þu yarým yamalak dünyada ne tam kafiriz, ne tam müslüman.’ Þekilci bir imanýn sonucunda þekilsel ibadetler yapan, yaptýðý ibadetin lezzetini almamýþ, kitabýn manasýndan habersiz bir müslümanlýk…

 Yaratýlýþýndaki tabiata aykýrý yaþaya yaþaya insanlýk özelliðine yabancýlaþan insanoðlu, yaþamýnýn fýtrat kanunlarýna yani Kur’an ve Sünnete karþý önce tepki gösterdi, çünkü yanlýþa alýþmýþlýk, insaný doðruya yabancýlaþtýrmýþtý. Doðruya yani dine o kadar yabancýlaþtýk ki, bugünün müslümanýný Kur’an ve Sünnete uymaya davet eder olduk. Halbuki müslüman dediðin zaten bu ikisine uygun yaþayan biri deðil miydi?

  Ýman kategorisi insaný kurtaracak yegane tedavi formülü olmasýna raðmen bunu hakkýyla yerine getirmediðimiz için lehimize olan bu formül dünya ve ahirette aleyhimize iþliyor. Ýnsan ne zaman Rabbinin kitabýný aziz bildiyse Allah, kulunu izzet sahibi yapmýþtýr. Ne zaman da Allah’ýn kýtabý kullarýnýn sosyal yapýsý içinde azizliðini kaybetmiþse, o millet, izzetten zillete düþmüþtür ve düþmeye de mahkumdur. 

Bu sözün manasýný anlamak için çok düþünmeye gerek yok. Kafamýzý müslüman coðrafyaya çevirmemiz yeterlidir. Nerede bir zulüm varsa orada mutlaka müslümanlar vardýr. Nerede deðersiz bir topluluk varsa orasý mutlaka müslümanlarýn olduðu yerdir. Hayatýmýzda uygulamayý terk ettiðimiz ayetlerin sonuçlarý olarak bu zilleti yaþýyoruz ve nefislerimizi düzeltmedikçe de bu zilleti yaþamaya da mahkumuz. Þu zillet durumundan kurtulmak için sahabiler gibi Kur’anla yaþamalýyýz. 

Maharet Kur’an’ý duvara asmakta deðil, Kur’an’ýn getirdiklerini kalbine asmakta… Kendimize þu sorularý soralým: ‘Kur'an'dan ne kadar haberdarýz, Kur’an’ýn getirdiklerinden kalbimizde ne kadarý asýlýdýr?’ Buna verilecek cevap ne kadar doðru ise bizde o kadar Allah katýnda kýymetliyiz demektir. Çünkü; insanýn Allah katýndaki kýymetinin ölçüsü, Allah’ýn insanýn kalbindeki ölçüsü ile doðru orantýlýdýr. Bir olup kendini gerçekleþtiren (düzelten), biz olup toplumu gerçekleþtiren ve ümmet olup dünyaya adaleti yayma þuurunda ve mücadelesinde bir insan olmadýkça, bu zillet hayatý yaþamaya mahkumuz demektir. Rabbim bu þuura sahip olup gerekli mücadelesini veren ve iman kategorisine gerektiði þekilde uyan kullarýndan olmayý nasip etsin… Amin.

Mücahit GÜLER