EÐOÝZM, BENCÝLLEÞME VE BÝREYSELLEÞME


Çaðýn en büyük yanýlgýsý bu. Artan gelir ve yükselen refah seviyesi bencilliði kamçýlýyor. Bu bencillik o kadar ileri dereceye varýyor ki dönüp bireyi vuruyor. Ýnsan yalnýzlaþýyor, ruhen hastalanýyor, çaresiz ve zayýf bir birey haline geliyor. Bununla da kalmýyor, yalnýzlaþan bireyin sorunlarý arttýkça artýyor, baþ edilmez hale geliyor ve hayat yaþanmaz hale geliyor. Ve sonunda insan etrafýný ateþler sarmýþ akrep gibi kendini zehirliyor. Kýsacasý çareyi kendini öldürmek, hayatýna son vermekte buluyor. Ýntihar çaresiz insanýn çaresi, çýkýþsýz dünyanýn çýkýþý oluyor. 

Bu egoizm yenidünyanýn çehresini gösteriyor. Bu çehre asýk bir çehredir ve bu çehre mutlu bir görünüþ arz etmiyor. Bu aþýrý bencillik insanýn yapýsýna aykýrý, yaradýlýþýna ters olduðu içindir ki insan mutsuz oluyor, dünya yaþanýlacak yer olmaktan çýkýyor, ölünecek yer haline geliyor. 

Fakir ama mutlu insan tipi kalkýnmasýný baþarmýþ toplumlarda zengin ama mutsuz kimlikler yaratýyor. Fakir toplumlarýn zenginleþme hayalleri, eriþemedikleri nimetlere eriþme hayalleri vardýr ve bu toplum bireyleri bu hayallerle sýkýntýlara katlanmakta, yokluklara sabretmekte, azla yetinebilmeyi öðrenmekte, israftan uzak, sade, basit yaþayabilmekte ve mutlu olmayý becerebilmektedir. 

Zenginleþen tolum, maddi olanaklarý elde ettikçe paylaþma alýþkanlýðýný kaybetmekte, daha fazla mal edinme hýrsýyla daha yoðun çaba sarf etmekte, bunun sonucu kendine, ailesine ve çevresine daha az zaman ayýrabilmekte, geçmiþte hayal ettiði nimetlere kavuþtukça, hayallerini kaybetmekte, onlardan aldýðý hazzý kavuþtuðu nimetlerden alamamakta, git gide yaþama zevkini kaybetmektedir. Aynen gençliðinde iþsiz ve fakir olan kiþinin yaþlýlýðýnda zengin ve mutsuz bir insan olmasý gibi, 'her þeyin hayali gerçeðinden daha tatlýdýr' gerçeði çýkýyor burada karþýmýza. 

Paylaþmayý kaybeden toplum birbirine olan sevgi ve saygýsýný kaybetti. Sevgisiz toplum birbirine yabancýlaþtý. Yabancýlaþan toplum birbirinden uzaklaþtý. Sevgi ve saygý kaybolunca yalnýzlaþan toplum mutsuzluk merdivenlerinden aþaðý son hýzla yuvarlanmaya baþladý. 

Bu mutsuzluk yokluktan deðil varlýktan kaynaklanan mutsuzluktur. Nimetlerden nimetlere koþan insanoðlunun ruhu gitgide acýkmakta, kiþi asla mutluðu yakalayamamaktadýr. 

Zenginleþen toplumlar doðal hayatý zedeleyerek insan tabiatýna aykýrý bir çevre sunmakta, bu da bu toplumlarýn mutsuzlaþmasýna neden olmaktadýr. Ayrýca maddi ilerleme hayatýn sade ve basitliðini ortadan kaldýrmaktadýr. Sessiz ve sakin toplum gidip yerini insan tabiatýna zýt gürültülü bir topluma býrakmakta, artan gürültü kirliliðe ulaþmakta, bu gürültü kirliliði de insaný mutsuz eden nedenler arsýnda bulunmaktadýr. 

Maddi zenginlikle birlikte hayatý iþgal eden teknolojik aletler mutsuzluðun baþka bir nedenini oluþturmaktadýr. Kiþi ile kendi, kiþi ile ailesi ve toplumu arasýna giren teknolojik aletler insaný mutlu etmemekte, mutsuzluklarýný artýrmaktan baþka bir þeye yaramamaktadýr.

Bunun yanýnda bu teknolojinin ve onun maddi külfetlerinin altýnda ezilen insanoðlu büsbütün mutsuz olmaktadýr. 

Bankalar, borçlar, kredi kartlarý ve fatura ödemeleriyle yorulan insaný hiçbir þey mutlu edememektedir.

Ahmet Kemal