1 İnsan

Eşrefi mahlûkat denmiş insana

Bu vasfıyla destan yazıyor insan.

Bu güzel nimetler yetmez mi sana

Bilmem neden bazen, azıyor insan.

 

Çiçeksever evi cennet bahçesi

Kızlar büyüyünce hazır bohçası

Sevda dili ‘bir’miş aynı lehçesi

Sevgiyle gönüle, sızıyor insan.

 

Gençleri tanırlar tüm akrabası

Delikanlı büyür bitmez çabası

Mürüvveti bekler anne babası

Gecikse haliyle, beziyor insan.

 

Edep sahibinde zarafet vardır

Böyle olanlarsa gönülde yârdır

Edepten mahrumsa dünyalar dardır

Gözler sır doluymuş, seziyor insan.

 

Bâki olan dostluk ebedi yaşar

Sevilen dost için dağları aşar

Sevgi budur! Kalbe sığmayıp taşar

Muhabbeti kalbe, kazıyor insan.

 

Tatlı dil yılanı delikten çeker

Böyle üslup gönle sevgiler eker

Olursa böylesi, misali şeker

Olan kini böyle, çözüyor insan.

 

İnsan güzel naif sevgiyle bakar

Âşık olur ona, hep gönlü akar

Karşılık görmezse kafayı takar

Behlül olup aklı, bozuyor insan.

 

22.11.2022

Bu şiir, Hece Hece AKSED’CE programında açılan ayak üzerine örgülenmiştir.

 

 

( İnsan başlıklı yazı Behlül tarafından 22.11.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.