Sevgi, hiçbir zaman aþk kadar cesur olamayacak; onun kadar zarar verip bir o kadar da onun kadar susturamayacak içimizi. Sevgi, attýðý her adýmda yürümeyi yeni öðrenmekte olan bir çocuk gibi sendeleyecek; aþk gözleri hýrsýndan kýpkýrmýzý bir canavar gibi koþacak. Sevgi duracak her manzarada, yemyeþil bir aðaçta, rengarenk bir çiçek bahçesinde, masmavi gökyüzüne bakan yamaçta. Aþk yolundan kaldýrmayacak baþýný. Sevgi zarar vermeyecek, kendisine de, yoluna da, yolun diðer tarafýnda bekleyenine de. Aþk pimi çekilmiþ bir bomba gibi izleyecek yoluna uzanan her eli. Sevgi kabullenecek, geri çekilecek belki, vazgeçecek yolundan; aþkýn kulaklarý duymayacak, görmeyecek gözleri. Yolun sonunda ise sevgi tükenecek artýk. Kimsenin hatýrýna dahi gelmeyecek, yokluðu hissedilmeyecek ve hatta varlýðý da. Ama aþk gitmesi istendiðinde bile gitmeyecek. Boynunu eðmeyecek kimseye, unutturmayacak kendini. Öyle kolay çekip gitmeyecek hayatlarýmýzdan. Belki radyoda rastgele çalan bir þarkýnýn nakaratýnda, belki çocuðuna seslenen bir annenin kelimelerinde, belki hep gittiðiniz kitapçýnýn hep karýþtýrdýðýnýz rafýnda daha önce dikkatinizi hiç çekememiþ bir kitabýn son cümlesinde tekrar hatýrlatacak kendini. “Buradayým” diyecek, “hep buradaydým”.

  Sevgi, bizi aþkla tanýþtýrýp çýkarken hayatlarýmýzdan; aþk, sevgi olmadan da yaþayacak.