Ailem ve Ben 16- AYŞE
HALAM
Mazlum ve masum bir kadın. Onun trajedisi evlenmekle başladı. Kendisini küçük
gören bir kocanın emrinde süren bir ömür esaret hayatı. Bu hayat çile ve
işkencelerle dolu oldu onun için hep. İşte böyle bir hayata sabırla katlanan
ömrü bu çile ve işkencelerle geçen sabır ve metanet abidesi bir kadın.
Bir evlilik ve sonrası edinilen bir sürü çocuk. Çocukların yetişmesinde baba
ile düşülen ihtilaf. Koca tarafından sürekli aşağılanan kadın dindar olduğu
için kocası tarafından modern olmamakla suçlandı. Ömür boyu böyle bir hayatı
yaşadı. Evde bir hizmetçiden daha öte bir statüsü yoktu. Yatakta kadın olmasına
rağmen kendini beğenmiş guru anıtı bir kocanın hep gölgesinde kaldı,
eziyetlerine katlandı. Hayata hiç rahat ve huzur yüzü görmedi.
Deniz kuvvetlerinde işçi olan kocanın kendisini general gibi görmesine, ona da
bir emir eri muamelesi yapmasına katlandı. Deniz kuvvetleri lojmanlarında
kaldıkları sürece bu işkence daha da arttı.
Kızlarını serbest yetiştirmek istediğini söyleyen bu modern meraklısı tahsilsiz
baba kızların hayat tarzını sosyetik bir yaşam tarzına adapte etme savaşı
verdi. Bu savaş bir ömür sürdü. Bu çatışmada baba galipti ancak anne duası
sayesinde olacak ilk iki kız dindar gençlerle evlenerek mutaassıp bir aile
kurdu.
Ancak 3. kız bu kadar şanslı değildi. Kendisini evlilik vaatleriyle kandıran
bir kişinin kurbanı oldu. Kızlığını kaybetti. Kötü yollara düştü. İzini
kaybettirdi. Anne yıllarca ağladı. Hep onu aradı. Yıllar sonra izine ulaştı.
Kurtararak evin getirtti. Dul bir kocayla evlendirdi. Ama bu evlilik
sürmedi.
Baba mirasından yüzü gülmedi. Erkek kardeşlerinin mağduriyetine uğradı. Zoraki
verilen az bir parayı da hacca gitmek istemesine rağmen kocasına kaptırdı.
Sürekli para hesabı yapan bu kocanın son zulmüydü. Bu üstün ahlaklı kadın bunun
üzerine kahretti.
Ömründe en ufak bir iltifat görmedi. Önce koca eziyeti ilaveten kızının kötü
yola düşmesi onun yüzünün hiç gülmemesine sebep oldu. Erkek çocuklarından da
bir hayır göremedi.
Kanaatkardı, geçimliydi, hep iyi sözlüydü, kimsenin kalbini kırmazdı. Asla kötü
bir söz söylemezdi
Evine misafir gelmemesine yazıklanırdı. Oysa bunun sebebinin kocasının o
gülmeyen yüzü olduğunu o da bilirdi ama bunu dile getirmezdi.
Bir ara kocasının zulümleri çok artmış dayanılmaz hale gelmişti. Bunun üzerine
baba evine gelmiş, baba evinde kardeşlerinin kendisini koyacak bir yer
bulamadığını görünce çaresiz koca evine dönmek zorunda kalmıştı.
Ailenin 3. kız çocuğu ebeveynin beşinci çocuğuydu. Onun bu çileli hayatının
farkına kimse aramadı.
Onurlu ve üstün ahlaklı yaşadı. Hiç kimseye en ufak bir zararı olmadı. İyi
geçimli, güzel huyluydu. Alçak gönüllü, sessiz sakin yaşadı. Allah rahmet
etsin.
Ahmet Kemal