Ailede Ýletiþim 1

AÝLEDE ÝLETÝÞÝM ÜZERÝNE


1


Ailede, toplumda en büyük eksiðimiz iletiþim. Birey olarak da toplum olarak da iletiþime kapalýyýz. Dediðimiz dedik bizim. Söyletmen vurun mantýðý içinde yaþayýp gidiyoruz. Kimse kimseyi dilemiyor, kimse kimseyi anlamýyor. Dinlese de anlamýyor. Çünkü her tarafýmýz önyargýlarla dolu.
Ne diyor bir düþünür: Önyargýlarý söküp atmak daðlarý yerinden söküp atmaktan daha zor.
Ýþte iletiþimizin önünde en büyük engel bu. Dahasý da var. Önyargýlarýmýzýn temelin kültür eksikliði kadar empati yoksunluðumuz da var. Okumuyoruz. Bunu daha önce yazmýþtýk. Kelime daðarcýðýmýz sýnýrlý. Tam anlamýyla kültür kýsýrlýðý yaþýyoruz.
Bütün bilgi kaynaðýmýz TV yayýnlarý, diziler, mahalle dedikodularý. Ömründe tek kitap okumamýþ zavallýlar olarak eðer bir tek kitap okusak kazara bilgiçlik satmaktan geri durmayan Hacivat’ý oynayýp durmaktayýz sürekli. Kendimizi geliþtirmediðimiz gibi ahlaken de yoksullaþmýþýz. Hep baþkalarýnýn kusurunu arayýp duruyoruz. Kendimizi mükemmel sanýyoruz. En zeki, en akýllý biziz. Baþkalarý itiraf –etmiyoruz ama- aptal, cahil, hatta hödük. En iyi biziz, en zeki, en akýllý biziz.
Ziya Paþa’nýn dediði gibi ‘Onlar ki laf ile veririler dünyaya nizamat/ Bin türlü teseyyüp bulunur hanelerinde.‘ Kadýn kocasýný beðenmiyor, koca karýsýný. Herkes birbirini kusurlu görüyor. Kendisine zerrece toz kondurmuyor. Herkes kendi keyfine bakýyor, baþkasýný düþünmüyor. Herkes egoist olmuþ, kendi keyfi için baþkalarýný kullanmaya çalýþýyor. Herkes Firavun olmuþ, baþkalarýný köle kýlýp kendi ehramýna taþ taþýtýyor. Baþaramayýnca da saldýrýyor ve Musa’yý öldürtmeye çalýþýyor.
Bu nefislere tapýnmanýn son haddidir. Bu nefisler neye tapýyor? Önce kendi nefislerine, sonra zevklerine ve en son da þeytana. Bütün bunlar bizim önce iletiþimimize sonra da mutlu ve huzurlu bir hayat yaþamamýza neden oluyor.
Bütün bunlarýn çaresi nedir? Öncelikle asýl düþmanýmýz olan nefs ve þeytaný tanýmak ve o lanet ikilinin oyunlarýnýn farkýna varmak. Ünlü bir mutasavvýfýn söylediði þu söz yolumuzu aydýnlatýr sanýrým: Allah’a varmak iki adýmladýr. Birinci adýmda nefsine basarsan ikinci adýmda Allah’a varýrsýn. Ýþte aynen bunun gibi birinci adýmda kendi içindeki o düþmaný keþfet ikinci adýmda gerçek dost olan Allah’ý bulacak, onunla dost olacak, yarattýklarýný o yaratýcý adýna seveceksin. Ne diyor Yunus Emre:’ yaratýlaný severiz Yaratan’dan ötürü’
Ýnsan çevreye kendi iç âleminden bakar. Ýçi kötü duygularla dolu olan hep kötü görür. O halde içimizi güzelleþtirmeli deðil miyiz? Önce iç âlemimizden baþlamalýyýz iþe. Sonra tasfiye baþlamalý. Dýþ âlemde gördüðümüz her kötülüðün içimizde olduðunu hatýrlayarak baþlayalým iþe. Sonra içimize dönerek temizlenmeye, tezkiye olmaya çabalamalýyýz. Bu tezkiye öyle kitap okumakla falan halledilecek gibi bir þey de deðil. Elbette ki okuyacaðýz, elbette ki kendimizi yetiþtirecek ve aþacaðýz. Gün günden ileri olmadan bir yere varamayacaðýz elbette. Kendimizi aþmadan bir yere varamayacaðýz elbette.
Bu tezkiyenin tek baþýna olmasý da mümkün deðil elbette. Bir dosta varmadan olmaz diyen þaire uyarak biz de diyelim; ’ elif okursun hoca/tersen var bin hacca/hepisinden iyisi bir gönüle girmektir’. Yunuz Emre’lerin, Hacý Bektaþ-ý Veli‘lerin, Hacý Bayram-ý Veli’lerin, Þah-ý Nakþibendi’lerin, Abdülkadir Geylani’lerin yolundan baþka yol yok.

Ahmet Kemal