M. NÝHAT MALKOÇ

            Çemberlitaþ'taki bir konaktan kara zindanlara yürüyen meçhûl bir þair...

            Cumhuriyet Dönemi Türk þiirinin doruklarýnda kendine yer bulan Necip Fazýl Kýsakürek, 26 Mayýs 1904 tarihinde Ýstanbul'un Çemberlitaþ semtindeki büyük bir konakta dünyaya gelmiþtir. Dülkadiroðullarýna baðlý "Kýsakürekler" sülâlesindendir. Babasý Mekteb-i Hukuk mezunu Abdülbâki Fazýl Bey, annesi Girit muhacirlerinden bir ailenin kýzý olan Mediha Haným'dýr. Üstad'ýn büyükbabasý yine meþhur bir hukukçu olan Mehmet Hilmi Efendi'dir.  Ýlk terbiyesini de ondan almýþtýr. Büyük þairin anneannesi Zaptiye Nazýrý Salim Paþa'nýn kýzý olan Zafer Haným'dýr. Babaanne, torununu birçok romanla tanýþtýrmýþtýr.

            Ele avuca sýðmayan bir karaktere sahip olan Necip Fazýl, öncelikte Mahalle Mektebine gitti. Ardýndan sýrasýyla Fransýz Papaz ve Kumkapý'daki Amerikan Kolejine, Rehber-i Ýttihat Mektebine, Büyük Reþit Paþa Numûne Mektebine, Gebze Aydýnlý Köyü Mektebine ve son olarak da Heybeliada Numûne Mektebine giderek nihayet ilkokulu bitirdi. Üstad, 1916'da Mekteb-ý Fünûn-u Bahriye-i Þahane'ye girmiþtir. Mezuniyet beklerken bölüme bir yýl ilâve edilmesi üzerine söz konusu okuldan mezun olmadan ayrýlmýþtýr. Henüz 17 yaþýndayken Ýstanbul Darülfünûnu Edebiyat Medresesi Felsefe þubesine kaydolmuþtur. 1924 senesinde Maarif Vekâleti'nin bursuyla Paris'teki Sorbon Üniversitesi Felsefe Bölümüne girmiþtir.

            Kýsakürek, ilk olarak Felemenk Bahr-i Sefit Bankasý'nda çalýþmaya baþladý.  Daha sonra Osmanlý Bankasý'nýn Ceyhan, Ýstanbul ve Giresun þubelerinde çalýþmayý sürdürdü. 1929 yýlýnda Ankara'da Ýþ Bankasý  Umum Muhasebe Þefi oldu. Dokuz sene boyunca burada çalýþarak müfettiþliðe kadar yükseldi. Taksim'deki meþhur Taþkýþla'da 18 ay askerlik yaptý. 

            Necip Fazýl zamanýn Maarif Vekili Hasan Âli Yücel tarafýndan Ankara Devlet Yüksek Konservatuarý'na hoca olarak atandý. Daha sonraki yýllarda Ýstanbul Güzel Sanatlar Akademisi Yüksek Mimarî kýsmýnda hoca olarak görevlendirildi. Robert Kolej'de hocalýk yaptý.

            Üstad Necip Fazýl, 1941 yýlýnda köklü bir aile olan Bâbanzâdelerden Recai Bey'in kýzý Fatma Neslihan Hanýmefendi'yle evlendi. Bu evliliðinden Mehmed(1943), Ömer(1944), Ayþe(1948), Osman(1950), Zeynep(1953) adlarýnda beþ çocuðu dünyaya geldi.

            Hak bildiði yoldan asla dönmeyen bir dava adamýydý Necip Fazýl

            Hak bildiði yoldan asla dönmeyen Necip Fazýl, Tek Parti döneminde Ýslâmcý kimliði nedeniyle defalarca haksýz yere mahkûm edilmiþtir. O, kutlu inancý uðruna defalarca zindanlarda yatmýþtýr.  2 Mart 1960'ta Mustafa Kemal'e hakaret ettiði iddiasýyla 18 ay tutuklu kalmýþtýr. 12 Aralýk 1952 - 30 Eylül 1953 tarihleri arasýnda ise yazdýðý bir yazý sebebiyle 9 ay 12 gün hapishanede yatmýþtýr. 24 Haziran 1957 - 25 Þubat 1958 tarihleri arasýnda Fuat Köprülü'ye hakaret ettiði gerekçesiyle 8 ay 4 gün cezaevinde kalmýþtýr. 1960 darbesinden hemen sonra Ankara'dan Ýstanbul'a dönen Necip Fazýl, 6 Haziran 1960'ta tutuklanmýþ, 15 Ekim'e kadar, önce Davutpaþa'da, ardýndan da Balmumcu'da tutulmuþtur. Buradan çýktýðý gün ise kesinleþen diðer cezasý sebebiyle yine cezaevine götürülmüþtür. Onun daha bunun gibi nice mahkûmiyetleri ve cezaevi tutukluluklarý olmuþtur. Bunlarý yazsak sayfalar yetmez.

            Necip Fazýl'ýn, CHP'nin iktidar olduðu Tek Parti dönemi yöneticileriyle yýldýzý hiçbir zaman barýþmamýþtýr. Çünkü onun gür sesini ne parayla ne de korkuyla susturabilmiþlerdir. Büyük Doðu dergisi sýrf bu yüzden defalarca kapatýlmýþ, sonra tekrar açýlmýþtýr. 

            Necip Fazýl, 1947 yýlýnda "Sabýr Taþý" piyesiyle CHP Sanat Mükâfatý'ný kazansa da jürinin verdiði karar Parti Genel Ýdare Kurulu tarafýndan iptal edilmiþtir. Bu ve bunun gibi aleni haksýzlýklar CHP'nin ve dolayýsýyla Tek Parti döneminin Üstad'a nefretini gösterir.

            Üstad Kýsakürek, 1949 yýlýnýn Ramazan ayýnda,  davasýnýn daha organize yürümesi ve büyümesi için,  Büyük Doðu Cemiyeti'ni kurmuþtur. 1950'de de Büyük Doðu Cemiyeti Kayseri þubesi açýlmýþtýr. Üstad'ýn teþkilatlandýðýný gören sol cenahlar onun hareket kabiliyetini ortadan kaldýrmak için sudan sebeplerle onu mahkum etmiþ, kara zindanlarda tutmuþlardýr. Bu haksýz tutuklamalar Üstad'ýn davasýna baðlýlýðýný daha da artýrmýþtýr.

            Necip Fazýl bir dönem Yeni Ýstiklâl, bir dönem de Çetin Emeç'in sahibi olduðu Son Posta gazetelerinde baþmakaleler ve fýkralar(köþe yazýlarý) yazmýþtýr.

            Üstad'ýn en önemli özelliklerinden biri de Türkçeyi doðru kullanmasý ve iyi bir hatip olmasýdýr. O, hatipliðini kullanarak düþüncelerini geniþ kitlelerle paylaþmak istiyordu. Bu gayeyle 1965'te Büyük Doðu Fikir Kulübü'nü  kurdu. Bu kulüp vasýtasýyla, engin birikimini ve hatipliðini de kullanarak yurdun dört bir yanýnda konferanslar vermeye baþladý. Konferans verdiði þehirler arasýnda Ýzmir, Erzurum, Van, Bursa, Ýzmit, Konya, Adana, Kayseri, Ankara, Kýrýkkale, Eskiþehir, Adýyaman, Burdur, Antalya, Gaziantep  ve Maraþ baþý çekmiþtir.

             Kelime harcýyla söz abideleri inþa etmek yahut Necip Fazýl'ýn þairliði

            Türk þiirinin köþe taþlarýndan biri olan Necip Fazýl'ýn þiire baþlayýþ hikâyesi hayli enteresandýr. Onun þair olmasýnda annesi Mediha Haným'ýn etkisi çok büyüktür. Necip Fazýl bununla ilgili þöyle der: “Þairliðim on iki yaþýnda baþladý. Bahanesi tuhaftýr: Annem hastanedeydi. Ziyaretine gitmiþtim... Beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplý, küçük ve eski bir defter... Bitiþikte yatan veremli genç kýzýn þiirleri varmýþ defterde... Haberi veren annem, bir an gözlerimin içini tarayýp: ‘Senin, dedi; þair olmaný ne çok isterdim!’ Annemin dileði bana, içimde besleyip de on iki yaþýma kadar farkýnda olmadýðým bir þey gibi göründü. Varlýk hikmetimin ta kendisi... Gözlerim hastane odasýnýn penceresinde, savrulan kar ve uluyan rüzgâra karþý, içimden kararýmý verdim; ‘Þair olacaðým!’ Ve oldum.”

            Necip Fazýl Kýsakürek þiire dair görüþlerini Çile kitabýnýn sonuna eklediði "Poetika"da tafsilatlý olarak açýklar. Bu ayný zamanda Ýdeolocya Örgüsü'nün Þiir ve Sanat Bölümü'dür. Þairler içerisinde onun kadar geniþ poetika sahibi yoktur. Çile'nin sonuna eklenen Poetika tam 26 sayfadýr. O, “Poetika”sýný on dört baþlýk altýnda kaleme almýþtýr. Onun þiir ve þaire bakýþ açýsýný ortaya koyan bu baþlýklar þöyle sýralanabilir: 1. Þair, 2. Þiir, 3. Þiirde Usul, 4. Þiirde Gaye, 5. Þiirin Unsurlarý, 6. Þiirde Kütük ve Nakýþ, 7. Þiirde Þekil ve Kalýp, 8. Þiirde Ýç Þekil, 9. Þiir ve Cemiyet, 10. Þiir ve Hayat, 11. Þiir ve Din, 12. Þiir ve Müspet Ýlimler, 13. Þiir ve Devlet, 14. Toplam. Bunlar ayrý ayrý baþlýklar hâlinde ayrýntýlý biçimde tek tek açýklanmýþtýr.

            Necip Fazýl, þiire ulvî anlamlar yükler. Þairleri  yüce bir konuma yerleþtirir. Ona göre þair, Allah’la insan arasýnda “gaibi kurcalayan çilingir”dir. "Ben þairim, gâibi kurcalayan çilingir;/Canlý cenazelerin baþýnda Münker- Nekir…" beyti bunun dayanaðýdýr.

            Necip Fazýl'a göre "Þiir mutlak hakikati arama iþidir.... Mutlak hakikat Allah'týr. Þiir Allah'ý sýr ve güzellik yolundan arama iþidir. " "Anladým iþi, sanat, Allah’ý aramakmýþ; Marifet bu, gerisi yalnýz çelik- çomakmýþ…" mýsrasý Üstad'ýn þiire bakýþýný özetlemektedir.

            Necip Fazýl Kýsakürek, ilk þiirlerini ‘Yeni Mecmua’ adlý edebiyat dergisinde yayýmlamýþtýr. 1925'te ilk þiir kitabý olan Örümcek Aðý'ný çýkarmýþtýr. Ardýndan çok ses getiren 128 sayfalýk "Kaldýrýmlar" þiir kitabý okurla buluþmuþtur. Bu kitap aylarca konuþulmuþtur. Üçüncü þiir kitabý olan "Ben ve Ötesi" çýktýðýnda o, þöhretinin zirvesindeydi.

            Necip Fazýl, Cumhuriyet dönemi þiirimizin þahikalarýnda dolaþmýþtýr.

            Saf(öz) þiir anlayýþýnýn en büyük temsilcilerinden biri olan Necip Fazýl modern dünya insanýnýn metafizik kaygýlarýný, arayýþ ve bunalýmlarýný yansýtan þiirler kaleme almýþtýr. Onun þairliðini iki döneme ayýrarak incelemek, onu doðu anlamak açýsýndan daha mantýklý olur. Ýlk döneminde henüz Ýslâmî duyarlýlýða sahip deðildir. Hayata sosyalist bir pencereden bakmaktadýr. Maddeciliðin etkisinde kaldýðý bu dönemin ruh hâli þiirlerine de yansýmýþtýr. Örümcek Aðý’ndaki “Gece Yarýsý”, “Boþ Odalar”, “Ayak Sesleri”, “Çan Sesi” þiirleri onun korku, yalnýzlýk ve ölüm endiþesiyle bezenmiþ ruh hâlini ele veren þiirlerdir. Metafizik endiþenin ve korkunun izlerinin sürüldüðü "Kaldýrýmlar" þiiri bu dönemin en deðerli edebî mahsulüdür. Onun içindir ki þair ömrü boyunca "Kaldýrýmlar Þairi" olarak anýlmýþtýr.

            Necip Fazýl þiirlerini milli ölçümüz olan heceyle yazmýþtýr. Aruza ve serbest þiire uzak durmuþtur. Çünkü o, þiiri mânâyla ahengin uyumu olarak görmüþtür. Onun kaleminden çýkan hece vezinli þiirler, derinlik ve sanat deðeri bakýmýndan gidebileceði son noktaya gitmiþtir.

            Üstad Necip Fazýl Kýsakürek , Abdülhâkim Arvasî'yle tanýþmasýndan sonra dünya görüþü deðiþtiði için bundan sonra kaleme aldýðý þiirlerin de muhtevasý tamamen deðiþmiþtir.

            Cumhuriyet dönemi þiirimizin þahikalarýnda dolaþan Necip Fazýl'ýn þiirlerinin en önemli özelliði kurgu olmamasýdýr. O, yaþadýðýný yazmýþtýr. Bu yönüyle Mehmet Akif Ersoy'a benzemektedir. Söz konusu iki þairin bu kadar çok sevilmelerinin sebebi de bu olsa gerek.

            Necip Fazýl, henüz Hakk ve hakikat yolunu bulmadan, onu o yola revan eyleyen Abdülhâkim Arvasî'yle tanýþmadan evvel sol kesimler tarafýndan yere göðe sýðdýrýlamayan bir þairdi. Varlýk dergisinin kurucusu ve yazarý Yaþar Nabi Nayýr onun için "Bir mýsraý bir millete þeref vermeye yeter" sözünü söyleyerek onun birinci dönem þiirlerini ve hayatýný övmüþtür. Üstad bu söze karþýlýk þöyle demiþtir: "Bu söz benim iman tarafým belli deðilken, o hengâmede, bugünkü düþman cephesinin en kodaman kalemlerinden biri tarafýndan hakkýmda kondurulmuþ teþhistir.Yarabbi; nezdinde kendimi, en aþaðý müminlik mertebesinin, ancak ayak tozlarýný silmeye memur bir dereceye bile layýk görmeyerek, böyle bir iddiadan kemiklerim ürpererek kaydediyorum; Sadece senin dininden, hak olan yolundan, tek olan kapýndan nefret ettikleri için nefret edilmek, bana ne muazzam payedir. Bu payeyi bana sen, hayatým ve bütün insanlarýn hayatý gibi meccanen, yoktan, tek liyakat ve istihkakým olmadan verdin ve benim aðzýmla deðil, düþmanlarýmýn lisanýyla izhar ettin. Artýk ben nasýl susabilirim.” Fakat Üstad, Ýslâm'la tanýþýnca "Necip Fazýl sanatýna yazýk etti" demiþlerdir.

            Hafakanlarla geçen bir ömrün inþirahla ve hidayetle taçlanmasý...

            1904-1934 yýllarý arasý merhum Necip Fazýl'ýn arayýþ yýllarýdýr. Bu süreç buhran ve hafakanlarla geçmiþtir. Necip Fazýl, Abdülhâkim Arvasî'yle tanýþýnca dünyaya bakýþý deðiþir. Onun için hayatýný "Tanýyýncaya Kadar" ve "Tanýdýktan Sonra" diye iki ana bölüme ayýrýr. "Tam otuz yýl saatim iþlemiþ ben durmuþum; /Gökyüzünden habersiz, uçurtma uçurmuþum"  mýsra-ý bercestesi bu kutlu tanýþma sonrasýnda söylenmiþ bir piþmanlýk itirafýdýr. Yine onun þu mýsralarý hocasýna sevgisinin tezahürüdür: "Benim efendim!/Ben sana bendim! /Bir üfledin de /Yýkýldý bendim/Ben ki, denizdim,/ Dað baþý bendim/Þimdi sen oldun,/Âleme pendim/Benim efendim!/Benim efendim!/Feza levendim!/Ölmemek neymiþ; /Senden öðrendim/Kayboldum sende,/Sende tükendim!/Sordum aynaya:/Hani ya kendim? /Benim efendim!/Benim efendim!/Emri yüklendim! /Daðlandým kalpten /Ve mühürlendim/Askerin oldum/Baþta tülbendim;/Okum sadakta/Elde kemendim/Benim efendim!"           

            Necip Fazýl, hakikate uyanýþtan önceki ömrüne dair piþmanlýklarýný her fýrsatta dile getirir. Fakat bunun sürekli yüzüne vurulmasýndan rahatsýz olur. Bir ömrün acýlarýný dindiren ve gürültülerini sükûna erdiren  Abdülhâkim Arvasî'yle tanýþma hadisesi Necip Fazýl'ýn otobiyografik eseri olan "O ve Ben" de tafsilatlý bir þekilde anlatýlýr. Üstad'ý hakkýyla ve lâyýkýyla tanýyýp anlayabilmek için bu eser öncelikle ve özellikle okunmalýdýr. Necip Fazýl bu önemli eserini 1965'te "Büyük Kapý" adýyla yayýmlamýþtýr. Üstad 264 sayfalýk eserini okurlarýna þu þekilde takdim etmiþtir: "Bu eser, dünyaya geliþimden bugüne kadar en hususî renkleri, çizgileri ve sesleriyle hayatýmýn hikâyesi ve asýl O'nu tanýdýktan sonra mânâsýný anlamaya baþladýðým vücut hikmetinin bende tecelli eden yakýcý ifadesidir. Bu bakýmdan, kendilerini görünceye kadar malik olabildiðim bir buçuk esere nispetle bugün 60 cildi aþan ve hepsini birden o nura borçlu bildiðim eserler arasýnda, þimdikini, baþ köþeye oturtulmasý lâzým ve en mahrem iç ve dýþ iklimlere doðru bir belirtiþ olarak takdim ederim."

            Necip Fazýl, þiirdeki metafizik duyarlýlýðý tiyatrolarýna da yansýtmýþtýr

            Necip Fazýl, þairliðinin yanýnda iyi bir tiyatro yazarýdýr. O, bu konuda da özgün eserler vermiþtir. O,1935 yýlýnda Muhsin Ertuðrul’un tavsiyesi ve ýsrarýyla ilk piyesi olan ‘Tohum’u kaleme almýþtýr. "Ferhat" rolünü Muhsin Ertuðrul'un oynadýðý bu oyun, sanat çevreleri tarafýndan çok büyük bir ilgi ve takdir görmüþtür. Fakat seyirci, oyuna ayný ilgiyi göstermemiþtir. 1937'de kaleme aldýðý "Bir Adam Yaratmak" oyunu Üstad'ý tiyatro yazarlýðýnýn zirvesine taþýmýþtýr. Üç perdelik bu oyun, yine Muhsin Ertuðrul tarafýndan sahnelenmiþtir. Bu oyun sadece sanat çevreleri tarafýndan deðil, seyirci tarafýndan da çok beðenilmiþtir. Ýlk yazdýðý oyunlarýn ilgi görmesi onu þevklendirmiþ, bu sefer de "Künye" adlý oyunu yazmýþtýr. Fakat bu oyun, sahnelenmeye deðer bile bulunmamýþtýr. O, "Nam-ý Diðer Parmaksýz Salih" oyununu 1949'da yazmýþtýr. Gazetede tefrika edilen "Sýr" adlý oyunun bir zaman sonra yayýndan kaldýrýlmasý Üstad'ýn canýný sýkmýþ, 15 yýl gibi uzun bir süre tiyatro metni yazmamýþtýr. Oyunlarýnýn bir dönem ilgi görmemesini þöyle yorumlamýþtýr: “Bu adamý (Muhsin Ertuðrul’u) seyrettikten sonra, tiyatroya temayül ettim. Eserlerimi kendisi oynamýþtýr; baþ eserlerimi... Bir Adam Yaratmak gibi, Tohum gibi... Sonra anlaþamadýk, ayrýldýk. Tiyatro benim dindar tarafýma tahammül edemedi. Bir nevi boykot oldu.”

            Necip Fazýl, 15 yýl bekledikten sonra tiyatro yazarlýðýna geri dönmüþtür. Üstad, 1960 Ýhtilâli'nde hapse girmiþ, burada 'Ahþap Konak, Kumandan ve Reis Bey' piyeslerini yazmýþtýr. Necip Fazýl'ýn 15 tiyatro eseri kitaplaþtýrýlmýþtýr. Bunlar arasýnda(yukarýda bahsedilenlerin dýþýnda) "Sabýr Taþý, Yunus Emre, Kanlý Sarýk, Para, Mukaddes Emanet, Ýbrahim Ethem, Püf Noktasý, Siyah Pelerinli Adam, Abdülhamid Han" isimli oyunlarý sayabiliriz.

            Aðaç'tan Büyük Doðu'ya bir büyük mücadelenin destanlaþan serencamý

            Üstad Necip Fazýl, on parmaðýnda on marifet olan mütefekkir þair ve yazarlarýmýzdan biridir. O, gönüllere nakþedilen kelimelerin sultanýdýr. Onun bariz yönlerinden biri de gazeteciliði ve dergiciliðidir. Onun 14 Mart 1936'da Ankara'da haftalýk olarak çýkardýðý ilk dergi Aðaç'týr. Fakat Necip Fazýl deyince akla Büyük Doðu gelir. Çünkü onun adý Büyük Doðu'yla adeta özdeþleþmiþtir. Ýlk sayýsý 1 Eylül 1943'te çýkan Büyük Doðu dergisi fasýlalý olsa da tam 35 yýl yayýn hayatýný sürdürmüþtür. Söz konusu dergi haftalýk, aylýk ve günlük olarak toplam 512 sayý çýkmýþtýr. Bu süre zarfýnda dergi, tabir caizse, bir mektebe dönüþmüþ, yüzlerce þair ve yazar bu mektepte hocalýk yapmýþ, yeni kalemler yetiþtirmiþtir.

            "Kaldýrýmlar Þairi" olarak tanýnan Necip Fazýl'ýn ikinci önemli vasfý Büyük Doðu dergisinin sahibi ve yazarý oluþudur. Büyük Doðu onun için bir millet kürsüsü vazifesi görmüþtür. O, Tek Parti döneminin en  despot zamanlarýnda bu derginin sayfalarýnda her konuya korkusuzca deðinmiþ, sözünü sakýnmamýþtýr. Büyük Doðu’daki birçok yazýsý nedeniyle adlî takibe uðramýþ, hakkýnda birçok beraat, tevkif ve mahkûmiyet kararlarý verilmiþtir. Fakat hiçbir karar onun kararlýlýðýný ve dik duruþunu engelleyememiþtir.

            Büyük Doðu dergisi Ýslâmcý hareketin öncülüðünü üstlenen bir dergi olsa da bu çizgideki kalemlerin yaný sýra, edebiyatla hemhâl olmuþ þair ve yazarlara da kapýsýný açmýþtýr. Bir nesil, mektep hükmündeki bu dergide yetiþmiþ, ülkenin yarýnlarýna yön vermiþtir.

            Yazma konusunda bitmez tükenmez bir enerjiye ve bilgiye sahip olan Necip Fazýl, Büyük Doðu'da  kendi imzasý dýþýnda Ne-Fe-Ka, Büyük Doðu, Be-De, Ahmet Abdülbaki, Adýdeðmez, Ozan, Ha-A-Ka, Ozanbaþý, Hi-Ab-Kö, Bankacý, Prof. Þ. Ü., Neslihan Kýsakürek takma adlarýný da kullanmýþtýr. Birçok yazýsý kitaplaþmadan evvel bu dergide yayýmlanmýþtýr.

            Merhum Necip Fazýl’ýn, Aðaç ve Büyük Doðu dergileri haricinde, "Borazan" adýyla sadece üç sayý çýkarabildiði bir mizah gazetesi daha vardýr. Borazan, Büyük Doðu'nun yayýnýnýn durdurulmasý üzerine çýkarýlan bir ara yayýn organýdýr. Çok büyük raðbet gören Borazan, Büyük Doðu’nun tekrar yayýmlanmaya baþlamasýyla yayýn hayatýndan çekilmiþtir.

            Necip Fazýl'ýn kültürel mirasý bir nesli beslemiþtir.

            Necip Fazýl bir ilim, sanat, edebiyat ve aksiyon adamýdýr. O, ömrünü Ýslâm davasýna adamýþ, bu davanýn doðru bir þekilde anlaþýlmasý için gecesini gündüzüne katarak þiir, hikâye, roman, hatýra, deneme, makale, fýkra ve tiyatro türlerinde onlarca eser kaleme almýþtýr. Kafamýzda þüphe oluþturacak her konuyu aydýnlatmýþtýr. Onun bize býraktýðý bu kültürel miras bir nesli doyurmaya yetmektedir. Düþünüyorum da, Necip Fazýl olmasaydý bu ihtiyacý nasýl giderirdik? Onun külliyatýný oluþturan eserleri türlerine göre þöyle sýralayabiliriz:

            Þiir türü: Örümcek Aðý (1925), Kaldýrýmlar (1928), Ben ve Ötesi (1932), 101 Hadis (1951), Sonsuzluk Kervaný ( 1955), Çile (1962), Þiirlerim (1969), Esselâm -Mukaddes Hayattan Levhalar- (1973), Öfke ve Hiciv (1988). Tiyatro ve Senaryo Romaný: Tohum (1935), Bir Adam Yaratmak (1938), Künye (1938), Sabýr Taþý (1940), Para (1942), Vatan Þairi Namýk Kemal (1944), Nâm-ý Diðer Parmaksýz Salih (1949), Reis Bey (1964), Ahþap Konak (1964), Siyah Pelerinli Adam (1964), Ulu Hakan Abdülhamid Han (1969), Yunus Emre (1969), Mukaddes Emanet (1971), Senaryo Romanlarý (1972), Ýbrahim Edhem (1978). Hikâye ve Roman: Meþum Yakut (1928), Birkaç Hikâye Birkaç Tahlil (1933), Ruh Burkuntularýndan Hikâyeler (1965), Hikâyelerim (1970), Aynadaki Yalan (roman-1980), Kafa Kâðýdý (1984). Hatýra türü: Cinnet Mustatili (1955), Büyük Kapý (1965), Yýlanlý Kuyudan (1970), Hac’dan Çizgiler, Renkler ve Sesler ve Nur Mahyalarý (1973), O ve Ben (1974), Bâbýâli (1975). Din-Tasavvuf: Halkadan Pýrýltýlar (1948), O ki O Yüzden Varýz (1961), Ýman ve Aksiyon (1964), Hazret-i Ali (1964), Peygamber Halkasý (1968), Çöle Ýnen Nur (1969), Son Devrin Din Mazlumlarý (1969), Nur Harmaný (1970), Doðru Yolun Sapýk Kollarý (1978), Ýman ve Ýslâm Atlasý (1981), Batý Tefekkürü ve Ýslâm Tasavvufu (1982). Deneme, Fýkra, Siyasî-Tarihî Ýnceleme: Abdülhak Hamid ve Dolayýsiyle (1937), Namýk Kemal-Þahsý-Eseri-Tesiri (1940), Çerçeve (1940), Müdafaa (1946), Maskenizi Yýrtýyorum (1953), At’a Senfoni (1958), Büyük Doðu’ya Doðru (1959), Türkiye’de Komünizma ve Köy Enstitüleri (1962), Ulu Hakan Abdülhamid Han (1965), Büyük Mazlumlar (1966), Türkiye’nin Manzarasý (1968), Tanrýkulu’ndan Dinlediklerim (I-II, 1968), Bin Bir Çerçeve (I-V, 1968-1969), Vahîdüddin (1968), Ýdeolocya Örgüsü (1968), Benim Gözümle Menderes (1970), Tarihimizde Moskof (1973), Rapor (I-XIII, 1976-1980), Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (1977), Ýhtilâl (1977), Yeniçeri (1977), Sahte Kahramanlar (1984).

            O, söylemden eyleme koþan kökü mâzide, gövdesi âtîde bir gençlik peþindeydi.

            Necip Fazýl þairliði, yazarlýðý ve eylem adamlýðýyla bir çaða mührünü vurmuþ mümtaz bir edibimizdir. Bu ülkenin yetiþtirdiði en büyük münevverlerden biri olan Necip Fazýl, gelecek nesillerin yürümesi için nurlu bir yol açmýþtýr. Bugün Türkiye'yi yönetenler ve geleceðimize yön verenler onun düþüncelerinden beslenmiþ, onun rahle-i tedrisinden geçmiþ insanlardýr. Bu yönüyle bakarsak Necip Fazýl yaþýyor, yaþamaya da devam edecektir.

            Necip Fazýl resmî devlet düþüncesine alternatif olabilecek Ýslâmcý bir nesil yetiþtirmenin gayreti içerisindeydi. Baþta Ýdeolocya Örgüsü olmak üzere, hemen her eserinde bu ideal gençliði düþünceleriyle beslemiþ, onlarýn hayata hayat katmasýný arzulamýþtýr.

            Yirminci yüzyýlda dünyaya egemen olmaya baþlayan seküler, pozitivist, kapitalist ve sosyalist fikirlerden beslenen mevcut düþünceyi inançlarýmýza ters gören Necip Fazýl, yeni ve bizden izler taþýyan Ýslâmcý bir düþünceyi tesis etmek için uðraþmýþtýr. Bu yeni düþüncenin hayata geçirilmesinin gençlerle mümkün olacaðýný bilen Üstad; onlara ayrý bir önem vermiþ, her fýrsatta böyle bir gençliði inþa etmek için çalýþmýþtýr. Ýktidardaki düþüncenin aksini savunmak ve ona alternatif bir düþünce getirmeye çalýþmak onun birçok kere baþýnýn sýkýntýlara girmesine neden olmuþtur. Fakat bedeli ne olursa olsun, doðru bildiði yoldan ayrýlmamýþ, ýsrarla bu yolda yürümüþtür. Onun samimiyetini ve düþüncesinin saðlamlýðýný gören kitleler, izini kendilerine iz etmiþlerdir. Kartopu zamanla çýða dönüþmüþtür.

            Necip Fazýl'ýn hayalini kurduðu gençlik Büyük Doðu Gençliði'ydi. Bu gençlik dünyayý doðru anlayan, pozitif  bilimlerle donanmýþ, Ýslâmî ve insanî deðerleri hayatýnýn merkezine koyan, kökü mâzide, gövdesi âtîde olan bir gençlikti. Maddenin cenderesinde bunalan insanlarýn huzura ve inþiraha kavuþmasý ve iki cihan saadeti için böyle bir gençliðe ihtiyaç vardý. O bu gençliði "Gençliðe Hitabe" adlý yazýsýnda þöyle tarif ediyordu: "Kim var?" diye seslenilince, saðýna ve soluna bakmadan fert fert 'ben varým!' cevabýný verici, her ferdi 'benim olmadýðým yerde kimse yoktur!' fikrini besleyici bir dava ahlakýna kaynak bir gençlik..."

            Velut bir kalem olan merhum Necip Fazýl Kýsakürek, 1980'de Türk Edebiyatý dergisi tarafýndan büyük bir törenle "Sultanü'þ-Þuara"(Þairler Sultaný) ilân edilmiþtir. 1982'de de "Batý Tefekkürü ve Ýslâm Tasavvufu" adlý eseriyle "Yýlýn Fikir ve Sanat Adamý" seçilmiþtir.

            Necip Fazýl; ömrünün son yýllarýný Erenköyü'nde, kesinleþmiþ, infaz aþamasýna gelmiþ mahkûmiyetinin gölgesinde geçirmiþtir. 25 Mayýs 1983 tarihinde, 79 yaþýnda iken bir gece yarýsýnda ruhunu teslim etmiþ, çok sevdiði ve davasý uðruna bir ömür geçirdiði Rabbine kavuþmuþtur.  Ertesi gün Eyüp sýrtlarýnda topraða verilmiþtir. Allah rahmet eylesin.