M. NÝHAT MALKOÇ

            Ateþle barut arasýnda geçen çileli bir ömrün kahramaný: Hüseyin Nihal Atsýz

            Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatýnýn gür sesli þair ve yazarlarýndan biri olan Hüseyin Nihal Atsýz 12 Ocak 1905 tarihinde Ýstanbul'un Kadýköy ilçesinde dünyaya gelmiþtir. Kendisi aslen Gümüþhane kökenlidir. Babasý Gümüþhane'ye baðlý Torul ilçesinin Midi Köyü'nün Çiftçioðullarý ailesinden Deniz Güverte Binbaþýsý Mehmet Nâil Bey'dir. Annesi ise Trabzon'un Kadýoðullarý ailesinden Deniz Yarbayý Osman Fevzi Bey'in kýzý Fatma Zehra Haným'dýr. Nihal  Atsýz, iki evlilik yapan bir babanýn ilk evliliðinden olan çocuðudur. Kendisi; eðitimci, yazar, düþünür ve fikir adamý Ahmet Nejdet Sançar'ýn aðabeyidir. Kýz kardeþi ise Fatma Nezihe Çiftçioðlu'dur.

            Hüseyin Nihal Atsýz ilk öðrenimini Kadýköy’deki Fransýz ve Alman okullarýnda, Kasýmpaþa’daki Cezayirli Gazi Hasan Paþa ilk mektebinde ve Haydarpaþa’daki hususî Osmanlý Ýttihad Mektebi’nde tamamlamýþtýr.  Orta öðrenimini ise Kadýköy ve Ýstanbul Sultânîsi’nde gerçekleþtirmiþtir. 1922’de imtihanla Askerî Týbbiye’ye girmiþ, aldýðý bir disiplin cezasý yüzünden henüz 3. sýnýftayken bu okuldan atýlmýþtýr. 1926’da Edebiyat Fakültesi’ne kaydolmuþ, fakat bundan bir hafta sonra askere alýnmýþtýr. Ýstanbul'daki Taþkýþla'da vatanî vazifesini ifa ettikten sonra tekrar Edebiyat Fakültesine dönmüþtür. Bu arada, ayný zamanlarda devam ettiði Yüksek Muallim Mektebi’nden de 1930’da mezun olmuþtur. 1931'de büyük edebiyat tarihçisi Fuad Köprülü tarafýndan Türkiyat Enstitüsü’ne asistan olarak alýnmýþtýr. Hocasý Zeki Velidi Togan'ýn Türk Dil Kurultayý’nda maruz kaldýðý hücumlara tepki olarak çektiði telgraf sebebiyle 1933'te asistanlýktan çýkarýlmýþtýr.

             Bir dava adamý olan Atsýz, önce Malatya Ortaokulu’nda Türkçe, daha sonra Edirne Lisesi’nde Edebiyat öðretmenliðine tayin edilmiþtir. Nihal Atsýz dört yýl kadar da Deniz Gedikli Hazýrlama Okulu’nda Türkçe öðretmenliði vazifesini ifa etmiþtir.  Bu okuldaki görevinden alýnýnca Özel Yüce Ülkü ve Boðaziçi liselerinde öðretmenlik yapmýþtýr.

            H. Nihal Atsýz, 1931 yýlýnda felsefe bölümünde okuyan Mehpare Haným ile evlenmiþ; fakat bu evlilik uzun sürmemiþ, 1935’te ayrýlmýþlardýr. 1936 yýlýnda ikinci eþi olan Bedriye Haným ile evlenmiþ ve bu evlilikten Yaðmur (1939) ve Buðra (1946) adlý iki çocuðu olmuþtur.

            Ömrü boyunca emniyet birimlerince göz hapsinde tutulan, yazdýðý her satýr didik didik tetkik edilen Hüseyin Nihal Atsýz'ýn baþý, yazdýðý yazýlar yüzünden defalarca derde girmiþtir. Fakat o, bu sýkýntýlarý manevî bir ödül olarak görmüþ, davasýndan ve düþüncelerinden bir milim bile sapma olmamýþtýr. Yazma eyleminin sekteye uðramamasý, okurlarýndan kopmamasý için ömrü boyunca "Y. D., K. A., A. K., Kür Þad, T. Bayýndýrlý, Selim Pusat, Sururi Ermete, Bozkurt, Atlý, M. Emin" gibi takma(müstear) isimler kullanmýþtýr.

            3 Mayýs 1944 Irkçýlýk-Turancýlýk Davasý ve H. Nihal Atsýz'ýn dik duruþu

            Hüseyin Nihal Atsýz, kendisine yöneltilen “lrkcýlýk-Turancýlýk” suçlamasýyla 9 Mayýs 1944 tarihinde tutuklanmýþtýr. Yaklaþýk bir yýl sonra bu suçlamadan beraat etmiþtir. Baþka suçlamalarla muhatap olan ve hepsinden beraat eden Hüseyin Nihal Atsýz’a 1949’a kadar resmî bir görev verilmemiþtir. 1949'da öðretmen kadrosu ile Süleymaniye Kütüphanesine gönderilmiþtir. 1950-1952 tarihleri arasýnda ise Haydarpaþa Lisesi'nde çalýþmýþtýr. Yaptýðý bir konuþmadan dolayý öðretmen kadrosuyla tekrar Süleymaniye Kitaplýðýna gönderilmiþtir. 1969'da, en uzun süre kaldýðý bu görevinden emekli olmuþtur. 

            3 Mayýs 1944 Irkçýlýk-Turancýlýk Davasý'nýn asýl müsebbipleri zamanýn Milli Eðitim Bakaný Hasan Ali Yücel, Ulus Baþyazarý Falih Rýfký Atay ve o zamanki Ankara Valisi Nevzat Tandoðan ile Cumhurbaþkaný Ýsmet Ýnönü’dür. Bu dava o günkü hükümetin Türkçüleri tasfiye etme planýnýn bir parçasýdýr. Türk siyasetindeki 23 ismin Irkçýlýk-Turancýlýk suçlamasýyla yargýlandýðý bu dava tam 65 celse sürmüþtür. Yargýlama neticesinde Zeki Velidi Togan, Reha Oðuz Türkkan, Fethi Tevetoðlu, Nejdet Sançar, Cemal Oðuz Öcal, Alparslan Türkeþ

 ve Hüseyin Nihal Atsýz gibi mühim simalar çeþitli cezalara çarptýrýlmýþtýr. Ceza alan isimlerin baþýnda gelen Hüseyin Nihal Atsýz'ýn o günkü mahkeme heyetine karþý yaptýðý uzun ve bir o kadar da cesurca savunma adeta dillere pelesenk olmuþtur. Atsýz, o günkü uyduruk (mesnetsiz) gerekçelerle açýlan davayý þöyle nitelendirir:

            "Bu dava, savcýnýn iddiaya uðraþtýðý gibi yeni bir rejim ve yeni nizam kurmak davasý deðil Türkçülük düþmanlarýnýn yaygarasýna aldanarak kuruntuya kapýlanlarýn hiç yoktan ortaya attýklarý bir “açýk kapýlarý zorlama” davasýdýr. Bu dava gizli cemiyet, þifre, parola, telsiz, hükümet darbesi, vatan ihaneti gibi efsanelerle dünyayý velveleye veren þahsî düþmanlarýnýn, boþ ve hayali iddialarýný zorla ispat etmek için masum insanlara, gerçek yurtseverlere savurduklarý iftiralarýn davasýdýr."

            Hüseyin Nihal Atsýz kaybetmekten korkmayan bir insandý. Böyle bir insanýn göze alamayacaðý hiçbir þey yoktur. Onun gözünde bazý kayýplar kazanç hanesine yazýlýrdý. “lrkçýlýk-Turancýlýk” suçlamasýyla yargýlandýðý dava da bu türden bir davaydý. O, suçsuzluðundan adý gibi emin olduðu için mahkeme heyetine þu cesur savunmayý yapmýþtýr.

            "Netice olarak þunlarý söylüyorum: Türkçüyüm. Türkçülük milliyetçiliktir. Irkçýlýk ve Turancýlýk da bunun þümulüne dâhildir. Memleket ya bu iki temel üzerinde yükselecek veya yýkýlacaktýr. Irkçýlýk ve Turancýlýk anayasaya aykýrý deðildir. Ceza Kânununda sarahatle suç olduðu yazýlmayan bir hakaretten dolayý kimse suçlandýrýlamaz. Devlet de icraatýyla açýkça ýrkçý, Hatay’ý ilhak etmekle de Turancýdýr. Yalnýz gönderilenlere malum mektuplara ve herkese meçhul vasiyetnameme bakýlarak hükümeti alenen tahkir ettiðim iddia olunamaz. Bunlar polisin baþka bir mesele için yaptýðý arama dolayýsýyla elde edilmiþtir. Hükümeti tahkir ettiðim hakkýnda bir þikâyet veya ihbar yapýlmýþ deðildir. Þu dakikada böyle mektuplar yazmýþ veya vasiyetname hazýrlamýþ kaç bin kiþinin bulunduðunu Tanrý bilir. Anayasaya göre istediðim gibi düþünmekte serbestim. Çünkü eþit adaletin hüküm sürdüðü hür vatandaþlar diyarýnýn vatandaþýyým. Ankara nümayiþini hazýrlamadým. Bu nümayiþ, mebuslarýn teþvik ve Sabahattin Ali’nin tahrik ettiði milliyetçi gençliðin kalbinden kopmuþ maþerî ve millî bir harekettir. Bunu hükümet aleyhinde bir hareket diye gösteren benim þahsî ve barýþmaz düþmanlarým olan Hasan Ali ile Falih Rýfký olmuþtur. Sözlerimi bitirirken tarihî bir misal zikretmeden kendimi alamýyorum. Taþa tutularak öldürülecek bir maznun hakkýnda Ýsa peygambere fikrini sorduklarý zaman ilk önce hiçbir söz söylememiþ, ýsrar olununca “Ýçinizde hiç günahsýz olan kim ise ilk taþý o atsýn” diye cevap vermiþ. Siz de eðer bir parça olsun benim gibi düþünmüyorsanýz, iyi veya kötü daima doðruyu söylediðime kani deðilseniz, istediðiniz þekilde karar verin. Siz hâkimler de insan olduðunuz için belki insanlýk icabý zühullerde bulunabilirsiniz. Fakat yanýlmaz hâkim olan zaman, yani tarih, hepimiz hakkýnda en âdil kararý verecek, Irkçý ve Turancý olduðum için mahkûm olursam bu mahkûmluk hayatýmýn en büyük þerefini teþkil edecektir."

            Mücadeleyle geçen bir ömrün semeresi: Þiirler, romanlar, makaleler...

            Yazdýðýný yaþayan, yaþadýðýný yazan doðru(cu) bir insan olan Hüseyin Nihal Atsýz üretken bir kalemdi. Tarih ve edebiyat sahasýnda eksik gördüklerini kalemiyle tekmil ederdi. Sanat ve hüner göstermek için yazmazdý. Yazmadaki yegâne gayesi, baþta gençler olmak üzere, bütün  insanlara yol göstermek, onlarýn yanlýþ yolda ve izde gitmelerini önlemekti. Bu amaçla þiir, hikâye, roman, makale demeden hemen her türde kalem oynatmýþtýr.

            Kalemini davasýna adayan Hüseyin Nihal Atsýz'dan günümüze Yollarýn Sonu-Þiirler (1946) isimli þiir kitabý ile Dalkavuklar Gecesi (1941), Bozkurtlarýn Ölümü (1946), Bozkurtlar Diriliyor (1946) -bu iki eser, 1973’de Bozkurtlar adýyla tekrar yayýmlanýr-, Deli Kurt (1958), Z Vitamini (1959) ve Ruh Adam (1974) isimli altý romaný kaldý. Bu edebî eserlerinin yanýnda Divan-ý Türki-i Basit (1930), Çanakkale 'ye Yürüyüþ (1933), XVI. Asýr Þairlerinden Edirneli Nazmi'nin Eseri ve Bu Eserin Türk Dili ve Kültürü Bakýmýndan Ehemmiyeti (1934), Türk Tarihi Üzerinde Toplamalar (1935), XV. Asýr Tarihçisi Sükrüllah, Dokuz Boy Türkler ve Osmanlý Sultanlarý Tarihi, Ýstanbul (1939), Müneccimbaþý Þeyh Ahmet Dede Efendi, Hayatý ve Eserleri (1940), 900’üncü Yýl Dönümü (1040-1 940) (1940), Ýçimizdeki Þeytanlar (1940), En Sinsi Tehlike (1943), Türk Edebiyatý Tarihi (1943), Hesap Böyle Verilir (1943), Türk Ülküsü (1956), Tevârih-i Cedid-i Mir 'ât-i Cihân (1961), Osmanlý Tarihine Ait Takvimler I (1961), Türk Tarihinde Meseleler (1966), Birgili Mehmed Efendi Bibliyografyasý (1966), Ýstanbul Kütüphanelerine Göre Ebüssuud Bibliyografyasý (1967), Âli Bibliyografyasý (1968), Âþýkpaþaoðlu Tarihi (1970), Evliya Çelebi Seyahatnamesinden Seçmeler I (1971), Evliya Çelebi Seyahatnamesinden Seçmeler II (1972) ve Oruç Bey Tarihi (1973) isimleriyle edebî, siyasî ve tarihî araþtýrmalar yaptý. Ayrýca baþka çeþitli dergilerde kaleme alýnan birçok yazýsý vardýr.

            Hüseyin Nihal Atsýz'ýn tarihçiliði ve düþünce dünyasý

            Mâziye güçlü baðlarla baðlý olan merhum Hüseyin Nihal Atsýz'ýn unutulmamasý gereken yönlerinden biri de tarihçiliðidir. O; tarihi, geçmiþ zamanlarýn hülasasý olmasýnýn yanýnda, milletlerin hafýzasý olarak da görürdü. Atsýz, edebiyatçýlýðýnýn yanýnda çok da iyi bir tarihçiydi. Türk (Ýnönü) Ansiklopedisi’ne 40 madde yazmýþtý. Ýlki 1928 yýlýnda, sonuncusu ise ölümünden bir yýl sonra (1976’da) yayýnlanan yüzlerce makalesi vardý.

            Halk nezdinde daha çok romanlarýyla ve þiirleriyle temayüz eden Nihal Atsýz tarih alanýnda ciddi çalýþmalara imza atmýþ bir bilim insanýdýr. “Türk tarihinin içinde yüzüyorum. Diyebilirim ki her günüm 27 asrýn içinde geçiyor” diyen Atsýz'ýn  Osmanlý tarihçiliði alanýndaki en önemli çalýþmalarýndan biri "Osmanlý Tarihine Ait Takvimler" adlý eseridir.

            Her nefeste Türkçülük davasýný soluyan Atsýz; gözü kara, yiðit bir kalem ve  kelâm erbabýdýr . Davasý için dünyayý ve içindekileri elinin tersiyle itme azmini ve kararlýlýðýný göstermiþtir. Ýkbal ve makam için virgül gibi eðilmemiþ, bir ömür elif gibi dimdik durmuþtur. O, öksüz Türklüðünü bin cihana deðiþmeyen bir kararlýlýk ve þahsiyet abidesiydi.

            Türkçü düþüncenin bayrak adamý olan Hüseyin Nihal Atsýz; tarih, edebiyat tarihi, tenkit, tetkik, biyografi, bibliyografya ve siyasî tarih incelemeleriyle Türk kültürüne ve düþünce hayatýna hizmet etmiþtir. “Ben bu yazýlarý bugün için yazmýyorum, gelecek nesiller için yazýyorum.” demiþtir. Bunun dýþýnda hiçbir maddi beklentisi, ikbal hesabý olmamýþtýr.

            Hüseyin Nihal Atsýz,  þair ve yazarlýðýnýn yanýnda hem öðretmen hem de düþünür (mütefekkir)dür. Çok yönlü bir aydýn olan Atsýz; tarihçi, dilci, edebiyatçý ve fikir adamýdýr.

             Hýrçýn bir kalem olan Atsýz, Türkçülük konusunda tavizsizdi. O, Türkçülüðü bir yaþam biçimi olarak görüyordu. Bu uðurda akademik kariyerini bile bitirmiþ bir insandýr o.

            Nihal Atsýz’ýn sanatýnda en az yer bulan edebî türlerden biri hikâyedir. "Hikâyeler" kitabýnda bu türe ait örnekler mevcuttur. Kitabýn ilk baskýsý beþ hikâyeden ibarettir.

            Ziya Gökalp'ten sonraki en büyük Türkçü kabul edilen Nihat Atsýz bu kadim davanýn sembol isimlerindendi. Atsýz bazý kesimlerin iddia ettiði gibi kafatasçý ve ýrkçý bir düþünceye sahip deðildi. Ona göre “Bir Türk gibi düþünen ve kendini Türk hisseden insanlar Türk'tür!” O, dünyada ve Türkiye’de kan inceleyerek soy-sop saptamasý yapýlabileceðine inanan insanlardan deðildi. Irka dayalý Türkçülükten deðil kültürel ve zihnî Türkçülükten yanaydý.

            Hüseyin Nihal Atsýz'ýn þairliði

            Çok yönlü bir edip olan Hüseyin Nihal Atsýz, þairlik yönü inkiþaf etmiþ bir kalem erbabýdýr. Þiirlerini hece ölçüsüyle yazmayý tercih etse de aruzla yazýlmýþ þiirleri de vardýr. Yani o, aruz ölçüsüne de hakimdir. Þiirlerinde konularýný daha çok milliyetçilikten ve Türk tarihinden seçmiþtir. Bu yüzden aþk konulu þiirleri, bu konulara nazaran sayýca azdýr. Þiirlerinde  vatan (toprak), mâzi (tarih), savaþ, kahramanlýk ve mitoloji gibi millî kültür unsurlarýna da geniþ yer ayýrmýþtýr. Þiirlerinde aðýrlýklý olarak hangi konularý ele aldýysa roman, hikâye gibi diðer edebî türlerde de ayný konularý ele almýþtýr.

            Merhum Nihal Atsýz'ýn eserlerinin ve fikirlerinin merkezinde Türkçülük ülküsü yatar.  Bunu þiirleri için de diðer türlerdeki eserleri için de söyleyebiliriz. Onunla ayný düþüncede olan Ahmet Bican Ercilasun'un da belirttiði gibi “Atsýz, her þeyden önce bir ülkü adamýdýr. Onun birinci vasfý ülkücülüðüdür. Bütün faaliyet sahalarý; tarihçiliði, edebiyat araþtýrýcýlýðý, romancýlýðý gibi þairliði de baðlý bulunduðu ülkünün mihveri etrafýnda döner.”  Ona göre Türklük ülküsü için yaþamak da ölmek de kutsaldýr. O, bunu "Kömen" adlý þiirinde þöyle dillendirir: "Ülkü uðrunda gönüller delidir/Kiþiler ülkü için ölmelidir/Tanrý’nýn insana deðmiþ elidir/Þu ölüm adlý güzel þey... Saralým/Hiç düþündün mü niçindir yaþamak?/Bir görev yapmak içindir yaþamak/Er kiþiysen görevin neyse, baþar/Zevke, eðlenceye hayvan da koþar."

            Atsýz'ýn dillerden düþmeyen þiirlerinin baþýnda þehit Tayyareci Erkânýharp Yüzbaþý Kâmi'nin büyük hatýrasýna ithaf ettiði "Kahramanlýk" þiiri gelmektedir. Bugüne kadar yazýlan epik þiirler arasýnda apayrý bir yere ve öneme sahip bu þiirde Atsýz göðsünü gere gere þöyle haykýrmaktadýr: "Kahramanlýk ne yalnýz bir yükseliþ demektir,/Ne de yýldýzlar gibi parlayýp sönmemektir./Ölmezliði düþünmek boþuna bir emektir;/Kahramanlýk: Saldýrýp bir daha dönmemektir//Sýzlasa da gönüller düþenlerin yasýndan/Koþar adým gitmeli onlarýn arkasýndan/Kahramanlýk: Ýçerek acý ölüm tasýndan/Ýleriye atýlmak ve sonra dönmemektir//Yýrtýcýlar az yaþar… Uzun sürmek doðanlýk…/Her ýþýðýn ardýnda gizlidir bir karanlýk;/Adsýz sansýz olsa da, en büyük kahramanlýk;/Göz kýrpmadan saldýrýp bir daha dönmemektir//Kahramanlýk ne yalnýz bir yükseliþ demektir,/Ne de yýldýzlar gibi parlayýp sönmemektir/Bunun için ölüme bir atýlýþ gerektir/Atýldýktan sonra da bir daha dönmemektir"

            Adsýz'dan Atsýz'a ilginç bir soyadý hikâyesi

            Hüseyin Nihal'in soyadý olan Atsýz'ýn enteresan bir hikâyesi vardýr. Aslýnda "Atsýz" ifadesi onun daha evvel yazýlarýnda kullandýðý müstear bir isimdi. CHP'nin soyadý kanununa duyduðu tepkinin göstergesi olarak gerçek soylarý olan "Çiftçioðlu'nu soyadý olarak almamýþ, yazýlarýnda müstear olarak kullandýðý "Atsýz"ý tercih etmiþtir. Gerçi zamanýn tek parti iktidarý "oðlu" ifadelerinin de soyadlarýnda kullanýlamayacaðýný belirtmiþti. Nihal Atsýz bunun ilginç öyküsünü þöyle anlatýr: "Asýl soyadýmýz “Çiftçioðlu”dur. Kökümüz ise Gümüþhane vilâyetinin Torul Kazasýnýn Midi köyüdür. Þimdi 8 evli bir köy olan Midi’de artýk Çiftçioðlu hanedanýndan kimse kalmamýþtýr. Bu “Çiftçioðlu” soyadý tabii ki nüfus kâðýtlarýmýzda yazýlý deðildi. Çünkü eskiden soyadlarý yazýlmaz, dini ve mezhebi yazýlýrdý. Soyadý kanunu çýktýðý zaman ben ve babam ayrý ayrý yerlerde idik. Nejdet Sançar ise askerliðini yapýyordu. Soyadý kanununun metni gündelik gazetelerde çýkmamýþtý. Sözde özetleri yayýnlanmýþ ve bunlar da bermutat yanlýþ olmuþtu. Mesela “oðlu” ile biten soyadlarý alýnmayacak diye yazýlmýþtý. Tarihî soyadlarý da alýnmayacaktý. Ben yazýlarýma eskiden beri “Atsýz” imzasýný attýðým için soyadý olarak bunu seçtim. Son günü müracaat etmiþtim. Memur: – “Atsýz’ý soyadý olarak alamazsýnýz” diye kestirip attý.– “Neden?” – “Tarihî isimdir!” Bilgin bir memura çatmýþtýk. Ne yapmalýydým? Ondan daha bilgin olduðumu ispat etmeliydim. Ettim de:

– “Tarihi olan, “d” ile yazýlan Adsýz’dýr. Benimki “t” ile yazýlýyor!” Benim bu bilgiçliðim karþýsýnda memur habtoldu ve “-Ha!… O zaman olur” diye cevap verdi." (Türkçülüðe Karþý Haçlý Seferi, Sayfa 140-143)

            Hüseyin Nihal Atsýz'ýn romancýlýðý

            Türk edebiyatýnda roman deyince akla gelen isimlerden biridir Hüseyin Nihal Atsýz. Ýslâmiyet'ten önceki Türk tarihi onun romanlarýnda ete kemiðe bürünür. Mâzinin sis bulutlarý arasýnda kaybolan tarihî þahsiyetlerimiz onun etkili kaleminde vücut bulur. "Dalkavuklar Gecesi (1941), Bozkurtlarýn Ölümü (1946), Bozkurtlar Diriliyor (1949), Deli Kurt (1958), Z Vitamini (1959), Ruh Adam (1972) onun bu türdeki önemli eserleridir.

            Hüseyin Nihal Atsýz deyince akla gelen romanlarýn baþýnda 1946 yýlýnda tamamladýðý "Bozkurtlarýn Ölümü" ve 1949 senesinde okurla buluþturduðu  "Bozkurtlar Diriliyor" gelmektedir. Ateþ çocuk dergisinin 7 Ocak 1937’de çýkan 7. sayýsýndan, 29 ve 30. sayýlar haricinde, 40. sayýsýna kadar tefrika edilmiþtir. Söz konusu kitaptaki olaylar MS 7. yüzyýlda geçmektedir. Daha sonra birbirinin devamý olan bu iki eser Ötüken Neþriyat tarafýndan birleþtirilerek "Bozkurtlar" adýyla tek kitap halinde yayýmlanmýþtýr. Eser yayýnevi tarafýndan þöyle tanýtýlmaktadýr: "Birinci Gök Türk Kaðanlýðý’nýn çöküþü ve Kür Þad önderliðindeki 40 Türk bahadýrýnýn canlarý pahasýna esarete baþkaldýrarak baðýmsýzlýk ateþini yakmalarýnýn, onlarýn unutulmaz ihtilâl giriþiminden elli yýl sonra, Kutluk Þad liderliðindeki Türklerin Ýkinci Gök Türk Kaðanlýðý’nýn kurt baþlý sancaðýný yeniden yükseltmelerinin temiz ve ince iþlenmiþ destansý bir dille anlatýldýðý bu büyük Türk romaný, yazarý hayattayken klasikleþmiþ ve pek çok nesli millî gurur ve þuur yoluna sevk ederek ölümsüzleþmiþtir. Bozkurtlar, okuyucularýný asýrlar öncesine, ata yurtlarýný yoðuran eski tasa ve kývançlarýn, zafer ve yenilgilerin; bozkýrda þekillenen eski Türk yaþayýþ ve töresinin, ahlâk ve erdemlerinin yüceltildiði ülküleþtirilmiþ bir kahramanlýk diyarýna taþýr. Bu iklimin havasýný soluyacak Türk çocuklarý, karþýlarýnda, atalarýnýn göz alýcý bir aydýnlýkta parýldayan faziletli hayat sahnelerini bulacaklardýr."

            Hüseyin Nihal Atsýz'ýn dergiciliði

            Hüseyin Nihal Atsýz, hayatýnýn yegâne gayesi olarak gördüðü Türkçülük davasýný ve hayatýnýn tam merkezinde duran Türkçülüðe dair düþüncelerini geniþ kitlelerle paylaþmak için birçok dergi çýkarmýþtýr. Bunlar arasýnda "Orhun, Kopuz, Çýnaraltý, Bozkurt, Özleyiþ, Kürþad, Altýnýþýk, Orkun, Büyük Türkeli, Özlem, Atsýz Mecmua, Ötüken" sayýlabilir.

            Mahmut Kemal Ýnal’ýn “atlýyý atýndan indirecek kiþi” olarak tanýmladýðý Hüseyin Nihal Atsýz, 15 Mayýs 1931’de, ilk dergisi olan Atsýz Mecmua’yý neþretmeye baþlamýþtýr. Baþta komünizm karþýtlýðý ve Turancýlýk olmak üzere; edebiyat, tarih, milliyetçilik gibi konularda yoðunlaþan bu dergi ancak 17 sayý çýkabilmiþtir. Dergide Mehmed Fuat Köprülü,  Zeki Velidi Togan ve Nihad Sâmi Banarlý gibi üst düzey isimler de yazýlar yayýmlamýþtýr.

            Türkçülüðü bir yaþam tarzý olarak gören ve bu uðurda koca bir ömür harcayan Nihal Atsýz, Edirne’de edebiyat öðretmenliði yaparken “Atsýz Mecmua” adlý kapatýlan derginin devamý niteliðinde 5 Kasým 1933 tarihinde “Orhun” adlý dergiyi çýkarmaya baþlamýþtýr. Atsýz büyük zorluklara raðmen çýkardýðý bu dergilerde Türkçülük ülküsünü güçlendirmeyi ve yaygýnlaþtýrmayý gaye edinmiþtir. Dil, edebiyat, tarih, halkbilim, yazým konularýndaki yazýlar ve þiirler de bu dergilerde yer alýyordu. Orhun dergisi henüz 9. sayýsýnda, resmî tarih tezini eleþtiren bir yazý sebebiyle kapatýlmýþtýr. Ardýndan Nihal Atsýz bakanlýk emrine alýnmýþtýr.

            Hüseyin Nihal Atsýz'ýn,  oðlu Yaðmur'a vasiyeti

            Memleketin istikbâlini kendi ikbalinden önde gören Hüseyin Nihal Atsýz, gelecekte yetki sahibi olacak, ülkeyi yönetecek ve yönlendirecek gençlerin Türklük þuuruyla yetiþmelerini çok arzuluyordu. Onlarýn, geçmiþlerinden güç alarak geleceði þekillendirmelerini murat ediyordu. Onun içindir ki yarýnýn büyükleri olacak gençlere tarih þuuru verilmesini elzem buluyor, bir öncü olarak bu uðurda çalýþmalar yapýyordu. Gelecekte gençlerin önüne çýkacak engellerden ve düþmanlardan ýsrarla bahsediyordu. Bu manada oðlu Yaðmur'un þahsýnda Türk gençliðine þu hayatî uyarýlarda bulunuyor, bunu vasiyet sayýyordu:

            "Yaðmur Oðlum! Bugün tam bir buçuk yaþýndasýn. Vasiyetnameyi bitirdim, kapatýyorum. Sana bir resmimi yadigar olarak býrakýyorum. Öðütlerimi tut, iyi bir Türk ol. Komünizm bize düþman bir meslektir. Bunu iyi belle. Yahudiler bütün milletlerin gizli düþmanýdýr. Ruslar, Çinliler, Acemler, Yunanlýlar tarihî düþmanlarýmýzdýr. Bulgarlar, Almanlar, Ýtalyanlar, Ýngilizler, Fransýzlar, Araplar, Sýrplar, Hýrvatlar, Ýspanyollar, Portekizliler, Romenler yeni düþmanlarýmýzdýr. Japonlar, Afganlýlar ve Amerikalýlar yarýnki düþmanlarýmýzdýr. Ermeniler, Kürtler, Çerkezler, Abazalar, Boþnaklar, Arnavutlar, Pomaklar, Lazlar, Lezgiler, Gürcüler, Çeçenler içer(de)ki düþmanlarýmýzdýr. Bu kadar çok düþmanla çarpýþmak için iyi hazýrlanmalý. Tanrý yardýmcýn olsun!"

            Büyük Türkçü ve Türkiye sevdalýsý Hüseyin Nihal Atsýz, 11 Aralýk 1975 tarihinde Ýstanbul'da, bir akþam vaktinde Bostancý'daki evinde kalp rahatsýzlýðýndan vefat etmiþtir. 13 Aralýk  1975  Cumartesi  günü Kurban  Bayramý’nýn  ilk  gününde Ýstanbul'da Karacaahmet Mezarlýðý'nda ebedî istirahatgâhýna defnedilmiþtir. Türk milliyetçiliðinin öncü yazarlarýndan biri olan H. Nihal Atsýz,70 yýllýk ömrüne çok þey sýðdýrmýþtýr. Allah rahmet eylesin.