Yazýlar Doðal Afetler Bize Ne Diyor?

DEPREMLER BÝZE NE DÝYOR?

Her þey bize hayatýn faniliðini fýþkýrýyor. Bu fani dünyaya geldiðimiz günden beri hep yanlýþ bir hesap yapýyoruz. Sanki hep bu dünyada kalacakmýþ gibi bir kuvvetli inanç içindeyiz. Bu inanç aslýnda bir gerçeðe dayanmýyor. Bu inanç bir büyük aldanýþýn eseri.
Çevremizde her gün bir insan ölüyor, her gün bir insan göçüyor. Ama biz hep ölüm baþkalarý için diyoruz. Ölümü kendimize hiç mi hiç konduramýyoruz. Ölüm baþkalarýnýn hayat bizim. Yapacak çok iþimiz var. Emellerimiz bitmiyor, duygularýmýz fokur fokur kaynýyor. Hýrsýmýz tavan yapmýþ. Biz alemlerden alemlere koþuyoruz. Emellerden emellere yuvarlanýp duruyoruz. Gözümüzü açamýyoruz, basiretimiz baðlanmýþ, dünyaya geliþ amacýmýzý unutmuþuz.
Önümüze dünyevi hedefler o denli yýðýlmýþ ki onlarý aþýp ebedi yurdumuzu unutuyoruz. Hedefler asýl hedef ve maksadý unutturmak için konulmuþ. Bir yanlýþtan bir yanlýþa yuvarlanýp duruyoruz. Þeytan büyük bir oyun kurgulamýþ bize. Biz bu oyunun zavallý kurbanlarýyýz.
Önce büyümek istedik. Tüm amacýmýz bundan ibaretti. Bu amaç gerçekleþti ama önümüzde yýðýnla mesele bulduk. Problemlerimiz arttý, meþgalelerimiz çoðaldý. Ýbadet etmeye vakit bile bulamadým. Bulduysak bile huþu ve huzuru yakalayamadýk ibadette. Bunu dert bile edinmedik. Baþka dertlerimiz vardý. Gündelik iþler her þeyin önüne geçmiþti.
Önümüzde koskoca bir eðitim devresi vardý, sonra iþ bulacaktýk. Okul bitti güç bela, iþ bulduk. Sýra evlenmeye geldi. Evlendik, çocuk hevesi sardý. Çocuk sahibi olduk, onlarla oyalandýk. Onlar büyürken dertleri sardý bizi önemsemedik. Onlarla biz sanki cennetteydik. Bu cennet kýs sürdü, çocuklar büyüdü problemleri arttý. Cennetimiz cehenneme döndü. Onlarýn eðitimine verdik her þeyimizi, bittik, tükendik. Sonra evlendirdik onlarý, yerleþtirdik ama sorunlarý bitmedi.
Bunlarla yoðrulurken bittik, tükendik. Aklýmýz ölümü getirmedik hiç mi hiç. Çevremizde ölenler oldu onlarýn cenazelerine katýldýk, ama biz üstümüze alýnmadýk. Bir gece ansýzýn depremler le uyandýk. Hayatýn fani olduðunu, hatta dünyanýn bizi üstünde tutmak istemediði gibi bir hisse kapýlmýþtýk.
Aslýnda hayat bize her þeyiyle faniliði haykýrýyordu ama biz inanamýyor, inanmak istemiyorduk. Çocuktuk, genç olduk, olgunlaþtýk, yaþlandýk, hala bu deðiþimin farkýnda deðiliz. Oysa her doðan büyür, geliþir, olgunlaþýr, yaþlanýr ve ölürdü. Oysa biz hiç ölmeyecektik. Hep bizden yaþlýlara bakýyorduk; ölüm onlar içindi. Bize sýra gelmemiþti ve sanki hiç gelmeyecekti.
Depremler bize bu adlanýþýmýzýn doðru olmadýðýný gösterdi. Sarstý bizi. Altýmýzdaki her þeyi çekip almaya baþladý bir bir. Güvendiðimiz daðlara kar yaðdý. O yalancý güven hissimiz sarsýldý. Unutmak istedik o felaket günlerini geçirdik sað salim. Binalara çýkamýyor çadýrlarda yaþýyorduk. Sonra tahta barakalara taþýndýk. Ama zaman en büyük ilaçtý. Evlerimizi güçlendirdik ve onlara döndük.
Allah o günleri bir daha göstermesin dedik. Bir daha hiç görmeyeceðimizi düþündük. Baþka yerlerde depremler oldu, doðal afetler. Seller bastý birçok yeri, fýrtýnalar hortumlar binlerce can aldý. Tsunamiler yýktý dünyanýn bazý bölgelerini umursamadýk. Yine eski sahte güvenimize sarýldýk unuttuk ebedi olan dünyayý, fani dünyayý esir olduk. Ýþte yine þimdi ayný hal üzereyiz. Hiç ölmeyeceðimizi sanýyoruz. Bir hazýrlýðýmýz yok rutin ibadetlerden baþka, o da yapýyorsak. Her kes kendinden emin. Herkes baþkalarý için cehennem diyor cennet kendilerinin sanýyor. Biz de öyle.

Ahmet Kemal