Mehtap, ay  ışığı

İsyanın, tutkun kızı

Aşkının yalnızı 

Koyunlarını otlatırdı

Platolarda

Koparırdı yaban güllerini

Bir tanesi elinde

Diğeri saçlarında

Kelebek gibi uçardı

Yemyeşil çayırlarda 

Rastladı  aşkına 

Çay kenarında

Bıyıkları yeni terlemiş 

Mehmedine 

17 yaşında 

Bütün sesleri reddetti

Kendini bile terk etti 

"Kaçalım" dedi  "geleceğimize" 

Kaçamadı hayallerine

Acımasız hayat geri çekti

Onu eski  yerine