Neydi ikrar sözümüz, dilim aþkýn çaðrýsý,

Yokluðun hicranýmýn, yarasýdýr Yasemen.

Ýçimde  derinlerde,   yalnýzlýðýn  aðrýsý,

Ýki  yanýk  eyvahýn,  sýrasýdýr  Yasemen.

Her  fasýlda  çiledir,  duygular   içimizde,

Notalar yokluðunun, durulmaz dehlizinde,

Yok olmada gözlerim,  evrenin denizinde,

Bu bende ki kalbimin, karasýdýr Yasemen.

Düþsem bile acýma, ezilsin tüm gururum,

Zaten ben dalga dalga, sahillere vururum,

Kaç kere deprem vurdu, kalbimde budur durum,

Dilimden çýkan aþkýn, narasýdýr Yasemen.

Zaman bir bilinmeze,  sürüklüyorken bizi,

Þimdi nasýl sarýlsýn, kalbimde neþter izi,

Tarifini edemem, yakýyor teni sýzý,

Bu eza talihimin, kurasýdýr Yasemen.

Ne anlatsam gam çöker, bir köþede aðlarým,

Aðlamak kâfi gelmez, yar sinemi daðlarým,

Sanma ki zaman durur, gider gençlik çaðlarým,

Söylesene bu vuslat, neresidir Yasemen?

Yangýn var ciðerimde, kor oldum yanýyorum,

Pare pare her yaným,  od ile yunuyorum,

Kül bile tutuþuyor, sanma ki sönüyorum,

Bu yüreðim aþkýnýn, þura’sýdýr Yasemen.

Bilirsin ki istemem, sensiz doðan sabahý,

Kefen biçtirme aþka,  bende kalýr günahý,

Anlarsýn elbet bir gün, Âdem’inin dergâhý,

Ýþte sen nerde isen, orasýdýr Yasemen.

Âdem Efiloðlu