Acýyla açýldý gözlerim yeni güne,
Bedenim saðlamdý belki
Ama ruhum paramparça.
 
Ne sabahlar yaþadým ben oysa
Güneþi çaðýrýrdým neþeyle,
Karanlýk utanýrdý yaþama hevesimden.
Evrenin ýþýðý yükselirdi göðsümden,
Mutluluk akardý gözbebeklerimden.
Gökyüzü umudumdan alýrdý maviliðini,
Yýldýzlar kýskanýrdý hayallerimi.
 
Sonra birdenbire,
Sonra ansýzýn,
Kuraklaþtý yüreðimin kýrsalý.
Bozkýrda deðil üstelik
Yeþile hasret uçsuz bucaksýz bir çöl,
Ne bir damla su ne de küçük bir göl.
Yaðmura suya hasret asýrlar geçti sanki
Aydýnlýða hasret karanlýk seneler.
 
Yaþlandýk mý yoksa
Bu sebepten mi bu kadar çile?
Yaþamadan da yaþlanýr mý insan,
Yaþamadan da kýrýþýklar yerleþir mi suratýna?
Yaþadým ben de herkes kadar oysa.
 
Belki ispat edemem ama
Ben de umut ettim,
Ben de hayal ettim,
Ben de gönül verdim,
Ben de sevdim,
Ben de sevildim.
 
Ben de tutuldum bir çiçeðin kokusuna,
Bir þarkýnýn kuytusuna,
Bir aðacýn serinliðine,
Gökyüzünün derinliðine
Ve güneþin aydýnlatmasýna ruhumu.
 
Hiç var olmamýþ gibiyim ya þimdi,
Oysa en çok ben vardým bir zamanlar,
Zihnimde silikleþen hatýrlar,
Birer birer unutulan anýlar
Ve geriye kalan
Yalnýzca acýlar…