Gitmek için izin almýþtýk. Biraz ayak sürterek akþam çorbasýna kaldýk. Acýlý çorbayý yeþil soðanla takviye ederek bir güzel yedik. Çok hoþ olmuþtu. Hava sýcaktý. Arabanýn kalkýþýný serin bir yerde bekledik.

Dönüyoruz. Akþam namazýnda Silivri’deyiz. Bir camiye vardýk, tuvaletleri yok. Namaza daha var. Baþka bir cami aramak üzere Silivri’nin merkezine girdik. Tarihi Kurþunlu Camiine vardýk. Güzel, mutena bir camii ama onun da yeni tuvaletleri rögardan aþaðýda kaldýðý için yýkýlmýþ ve yenisi henüz yapýlmamýþ.

Nasrettin Hoca bize oyun yapýyor herhalde. Kýzýnýn mezarý karþýlýyor bizi hamamýn hemen yanýnda. Dualar ettik. Akþam namazýný orada kýldýk. Yunus Emre’nin de memleketi burasý. Onu da hayýrla yad ediyoruz. 

Kaç defa kýyýsýndan geçtiðim ve hep merak ettiðim bu ilçeyi bu iki büyük manevi mimarýndan dolayý çok seviyordum. Sonunda kavuþtum. Þirin bir ilçeydi burasý. Küçüktü, küçük olduðu kadar sevimliydi. Bazý arkadaþlar þehir efsaneleri üreterek bizi korkutmaya çalýyorlardý. Burada kim vurduya giden insanlar oluyordu güya. Hadi çabuk gidelim diyorlardý. Ben ihtimal vermiyordum.

Güzel bir tarihi çeþmesi vardý. Suyu þarýl þarýl akýyordu. Suyundan içtik. Küçük abdeste sýkýþmýþtým. Yakýndaki diðer camiye vardýk. Onun tuvaleti vardý. Cami de küçük mü küçük. Ýhtiyacýmýzý giderdik. Bu Camiyi de sevdim. Ben zaten bu küçük camileri çok samimi ve sýcak bulurum oldum olasý.

Arkadaþýn bir çay içmek istedi, ben kabul etmedim, o izin alarak gitti. Bayat bir çayla nefsini köreltmiþti,  kendi ifadesine göre. Arabaya doluþtuk toplanýnca. Acýkmýþtýk, nevalelerimizi yedik. Abdülbaki köydeki pastaneden börek almýþtý. Bana da vermek istiyordu. "Sonra" dedim. Benim nevalem fazlaydý. Hem daðýtmýþ hem kendimi doyurmuþtum. Kuru yemiþleri geri getirmek istemiyordum. Arkadaþlarla paylaþarak afiyetle yedik ve bitirmiþtik.

Dönüþte tam da dediðim gibi bayaðý geç kalmýþtýk. Özel taksisiyle gelen arkadaþlardan bazýlarý bile erken hareket etmiþlerdi. Biz þimdi evlerimize nasýl varacaðýmýzý düþünüyorduk. Otobüsün þehrin içine girmesine ve oradan þehrin batýsýna kadar varmasý gerektiðine karar verildi. Ben zaten þoförün evinin güzergahýnda oluðum için sorun etmiyordum.

Koyu bir sohbete daldýk. Yol çabuk bitiyordu. Ertesi gün tatildi. Oðlana telefon ettim, beni yol güzergahýndan alacaktý. Mutluyduk, manevi bir yolculuk olmuþtu. Ýyi ki bu yolculuða çýkmýþtýk.. Gitmeden önce kalbimden geçmiþti. Zuhurat oldu. Çok uygun bir zamandý.

Bu manevi yolculuða ne kadar da ihtiyacým varmýþ, gidip döndükten sonra anladým. Bu manevi iklimlerden bir esinti olmadan yaþamak ne kadar zordu. Allah dostlarýnýn kuþatýcý iklimi teneffüs etmek ne güzel, ne hoþtu. Onlarý bir kere bile görmek bir ömre bedeldi. Onlar çaðýmýzýn Yunus Emre’si, Hacý Bayram-ý Veli’si, Hacý Bektaþ-ý Velileriydiler. Ve insanlýðýn onlara ihtiyacý su kadar ekmek kadar hayatiydi.

Ýyi ki varsýnýz. Ýyi ki onlar var. Olmasaydýlar yaþamak tam bir azap, dünya tam bir zindan olurdu.