Online Üye
Online Ziyaretçi
Bu şiirimi beşinci ya da
altıncı kez paylaşıyorum, dün yine aynı mahalledeydim, içerim param
parça oldu. Bu şiiri yazarken de ağlamıştım, her paylaştığımda da, hem
de gecenin sessizliğinde içimi çeke çeke. Yahu insan kendi oluşturduğu
senaryoya ağlar mı, neee bileyim işte yine tutamadım kendimi.
Yaşlandıkça sulu göz mü oluyoruz ne ... Hiç haz etmem böyle toplumsal
acılardan beslenmeyi ama hakikaten insanın içerisi çok acıyor... Yüz
kere de bin kere de olsa yazacağım, tüm çocuklar gülene kadar .....
Asıl adı Marwa’ydı
Meryem diye çağırırdı mahalleli
Muhacir pazarı da denilen
Eski Konya’nın kerpiç evlerinden
Koşarak çıkan kız çocuğunu
Ne savaş bilir
Ne silah, ne terör
Ha Esed, ha Esad
Ona hep aynıydı
Biraz aşina bir kelime
Bir de yallah, defol misali
Manasız deyişler
Güzel sözlerdi hepsi sanki
Öyle ya
Bir çocuğa ne söylenir ki kötü
Jamal’ı bilirdi hayal meyal
Komşu bonusu mobilyalı odasından
Babasının resmi
Baba diyemediği resim
Çağıramadığı resim
Konuşmayan resim
Ama beş vakit bir ses vardı konuşan
Aşina olduğu bir ses
Akraba bir ses
Her lisandan konuşan bir ses
İçi bi sıcak olurdu
Uyur kalırdı öylece
Suhana henüz yirmili yaşlarda
Zor bir hayat yaşıyordu
Yalnızdı
Kadındı
Yetiyordu kendi kendine
Haysiyetliydi, namusluydu
Şükrediyordu
Koymadı asla gönül bu topraklara
Vardı insanın iyisi kötüsü hep
Her yerde, her zamanda
Jamal’ı alıkoymuştu
Tanımadığı puşili adamlar
Zor atmıştı canını sınıra kızıyla
Tam iki yıl alamadı tek haber
Sordu gelene gidene
Aradı eş dost
Yoktu
Elbet kahir ekseriyet
Konu komşu uzatmıştı dost eli
Onun duruşunu seviyorlardı
Sorup soruşturuyorlardı muhtardan devletten
Titrek bir ses geldi
Bilmem kaçıncı el telefondan
Jamal iyiydi
Gideceklerdi bu bayram memlekete
Küçük bir hediye aldı
Mevlana çarşısından
Bindiler otobüse
Babasına koşuyordu
Yıkık bir binanın
Kendi parçalanmış menteşeleri kalmış kapıda
Muşamba açılmış
Bekliyordu Jamal
Marwa bu kez resime değil
Gördüğüne baba dedi
Bu kez sokağa değil
Evine koşuyordu
Birkaç el silah
Acı bir feryat
Yığıldı kaldı baba
Hep filmlerde mi olurdu?
Değil mi hayat da bir senaryo?
Oldu işte
.
.
.
Beyaz bir çadır ve kırmızı bir ay
Yaşıyordu Jamal, yaralıydı
Yaşayacaktı ama
Oldular sarmaş dolaş
Doldu gözleri Sivas’lı sağlıkçı Mehmet’in
Adanalı Ali salıverdi gitsin hıçkırığı
Mutluluktan ağlamak da güzeldi
Adı yolsuzlukla anılmış Kızılay’ımıza
Filan dendi, falan dendi, dedirtildi dendi
Dendi de dendi
Belki siyaseten bir hata
Belki bilerek, belki bilmeyerek
Ne önemi vardı
İktidar sustu
Muhalefet sustu
Mahalleli sustu
Şam sustu
Konya sustu
...
...
...
...
Sadece Marwa konuştu
O minicik sesiyle
Bakışlarındaki Türkçesiz mahcubiyetle
“ Shukran Turkiya ”
MCU :)