Kýrlangýç mevsimi baþlar baþlamaz, adam akýllý genleþir ve gerneþir hayallerim. Biraz haným eli kokusu, biraz yasemin. Hele leylak kokularý bir baþka döndürür baþýmý. Zaman tutsak olmazken takvimlere, saatler tik tak, tik tak. Taklar zafer muþtusu demlerden kalma. Bir siyah beyaz Ýstanbul fotoðrafýndan yâdigar bende kalan hatýralar. Ellerin, hayallerin en güzellerine mihmandar. Aklým, incecik parmaklarýna iliþtirilen nefasete misafir. Safir bir an olur bu demde zaman sana dair. Gülümser masmavi gökler. .. Dediðim gibi ellerin hep hayallerin en güzel yerinde. Sen Ýstanbul gülüþünle sisli bir sabah gibisin, yahut pýrýl pýrýl, günlük güneþlik bir öðle üstü.



Eminönü’nde, balýk ekmek tezgâhlarýnda unutulmuþ bir akþam üstü telaþý ýrgalarken bizi, mekanýmýz olur ahiren Unkapaný köprüsü. Garipler köprü üstünde dizi dizi. Güzelliðin dilimde bir Ýstanbul türküsü... /Galata Kulesi, kýz Kulesi
Mazinin âtideki sesi her ikisi…
Bir küheylanýn terkisinde zaman. Sultan Süleyman’a kalmayan devran, ayný minval üzere yol alýr. Uçar gider kuþlarýn kanadýnda. Geriye hüzün kalýr…
Canhýraþ Mýsýr çarþýsý, ana baba günü Karaköy iskelesi.
Püfür püfür yelesi Ýstanbul’un…
Ütülü mü katibin setresi,cumartesi mi günlerden. Surlar haber verir mi dünlerden.
Kimisi allý kimisi morlu günlerin.
Yorgun zorlu geçen bir günün akþamýnda Ýstanbul…
Ýnme mi indi Boðaz’ýn sularýna durgun.
Vurgun yedim sol böðrümden ay perisi Ýstanbul’un. Yadigar kalan gülüþünle avunurum. Mütevazý bir Ýstanbul akþamýnda siyah beyaz fotoðrafta kaybolurum.
Sofram iðreti. Tahta bir masa üstünde eski gazete serili. /Bir parça ekmek biraz zeytin, az tulum peyniri, acýmýþ çay. Þükrün sükûtu sararken ruhumu…/
Müsadenle ben de biraz mesudum. Bir de sen çýkýp gelsen siyah beyaz zamanlardan çocukluðum. /Tadýna doyulmaz Ýstanbul’un. Ne yokluðun hükmü kalýr, ne mahzunluðun. Sen de gel bu mütevazý akþama ey Ýstanbul bakýþlým sen de ne olursun!
Ýbrahim KÝLÝK 05.05.2010