Senden sonra kimseye þiir yazamadým. Bilmiyorum nedenini. Belki ilk defa ruhuma baharý sen getirdiðin, ilk defa gökkuþaðýnýn altýndaki hazineyi bana sen buldurduðun içindir. Ben yine þiirlerim için doðru kiþi olduðunu asla düþünmüyorum ama zaten doðru kiþi olduðunu düþündüðümüz insanlara duyduðumuz aþk asla en safý olmayacaktýr. Seni gördüðümde, bana baktýðýný hissettiðimde, varlýðýný bir þekilde fark ettiðinde hala içim titriyor. Bu senden bir gelecek umduðumdan kesinlikle deðil. Benim sana bir zamanlar nasýl hisler beslediðimi hatýrlamamdan, nasýl baþtan sona ölesiye bir aþkla donatýldýðýmdan, nasýl tüm hüclerimi hücrelerin ile beslediðimden... Bunlardan kendimi birhaber kýlmak için nasýl savaþlardan þehit olduðumu hatýrladýkça içim titrer. Bana hep çok güçlüsün derdin. Senden sonra buna mütevazilik edemez oldum. Bir insan hayatý ve aþký arasýnda kalmak zorunda ise ve hayatýný seçiyorsa o insana hiçbir güç, güçsüz diyemez. Öyle boþuna okuma þiirlerimi, anla. Her birinde özenle nasýl ölündüðünü nasýl gömüldüðünü bir insanýn, sayfa sayfa anlattým sana. Hepsini biliyorum. Sen öðrettin bunlarý bana. Kolay yapmadým bunu sandýðýn gibi; kolay deðil kendini çeþit çeþit tabutlara koyup nemli, çorak binbir türlü topraklara sýðdýrmak. Sahi ne zormuþ kendini sýðdýrmak þu dünyaya ne zormuþ yokuþlarýný çýktýktan sonra yamaçlarýndan atmak kendini. Nasýl betimleneceðini bilmediðim yalnýzlýkta, nasýl betimleneceðini bilmediðim bir acýyla savaþýyordum, tek amacým kendi varlýðýma. Öyle gururlar sýðdýrýrdým, öyle onurlar beslerdim; içini seninle doldurmaktan kendime yer býrakmadýðým yüreðime. Sen kalbinden bana bir mum ayýrmýyorken; tüm lambalar yansa yine ateþ istiyordu yüreðim, güneþten deðil yüreðinden. 

 Nasýl kýskanýyordum o zamanlarý bir bilsen. Yürüdüðün yollarý, yollarýn kaldýrýmlarýný, kaldýrýmlardaki lambalarý, lambalardaki ýþýklarý... Benliðin, bedenime kazýnmýþ bir yeminmiþ gibi sakýnýyordum rüzgardan, güneþten. Arkadaþ çevreni, selam verdiðini vermediðini senden iyi tanýr aklýmda çetele tutardým. Sanýrým aþk gerçekten böyle bir þeydi. Öyle yaman bir baþkaldýrýþým vardý ki sana; sana akýp giden yüreðimi, seni engelleyen çýðlar sanýrdýn. Ýyi ki öyle sanmýþsýn. Nasýl kendimi alýkoyamýyorsam o duygulara, hiç yaþamamýþ gibi ezmeyide öyle bilirdim. Bana her bir darbe vurduðunda, her bir hüsranla karþýlaþtýðýmda senin bana verdiðin zarardan daha çok zarar verdim kendime. Seni nasýl sevebildiðimi aklým almýyordu, içime sýðmýyordu. Biz seninle öyle ayrý kutuplar, öyle ayrý iki cehennemdik ki ateþimiz bile birbirimizi söndürürdü. Gündüz eðer bizim ise gece, denizler eðer bizim ise kurak çöller olurdu. Hep öyle olurdu, hep öyle oldu.