Yazýnýn icadý ile birlikte insanlýk büyük bir çaða adým atmýþ oldu tarihsel süreç içerisinde. Tarih ilmine göre ise tarihin baþlangýcý olarak edilmektedir yazýnýn insanlar tarafýndan icat edilmesi ve kullanýlmasý. Ýlk zamanlarda yazýyý genel geçer bir hale getirmek oldukça zor bir iþ olsa gerek diye düþünüyorum.  Yani ortak bir alfabe oluþturmak, sesleri herkesin anlayabileceði harflere dönüþtürmek hiç de kolay olmasa gerek. Elbette bu durum bir anda da geçekleþmemiþtir. Belli bir süreç içerisinde evrile evrile þekillenmiþtir. Yaþadýðýmýz dönemde ise teknolojinin geliþmesi ile birlikte yazma eylemi oldukça kolay bir hale geldi. Çünkü yazý araç ve gereçleri müthiþ bir hýzla geliþti. Bir zamanlar kilden yapýlmýþ tabletlere çivi yazýlarý yazan; taþ duvarlara hiyeroglif alfabe ile yazlar kazýyan; yazmak için papirüs, hayvan derisi kullanan insandan dijital ortamda yazýlar yazan insana bu konuda oldukça geliþmiþ olduðumuz apaçýk bir gerçek. Hatta teknoloji o kadar ilerledi ki; artýk insanýn zihninden geçenler bile yazýya dökülebiliyor. Sesli klavyeler aracýlýðýyla insanlarýn söyledikleri metinlere çevrilebiliyor. Bu geliþme akýl almaz bir geliþme.

            Günümüzde hemen hemen her insanda bulunan cep telefonlarýnýn hepsi ayný zamanda birer yazý makinesi. Ýnternet aracýlýðýyla yazdýklarýmýzý tüm dünya ile saniyeler içerisinde paylaþabiliyoruz, beðenilip beðenilmediði hakkýndaki fikirleri kýsa süreler içerisinde öðrenebiliyoruz. Yani yazmak eylemi ve yazarak insanlara ulaþmak iþlemi hiçbir zaman bu kadar basit bir hale gelmemiþti. Peki, bu muhteþem geliþmenin hiç mi olumsuz bir tarafý olmadý? Elbette her geliþmenin bir olumlu bir de olumsuz tarafý vardýr. Yazma eyleminin bu kadar kolaylaþmasý yazarak üretmenin de kolaylaþmasý anlamýna gelmiyor. Yani insanýn zihninde yarattýklarý ve bunlarý kelimelere dökmesi eylemi aslýnda hiç deðiþmedi. Deðiþen yalnýzca araç ve gereçlerdi. Yüzyýllar önce kil tabletlere þiir yazan bir þair ile günümüzde sesli klavye kullanarak þiir yazan bir þairin düþüncel emeði hiç deðiþmedi. Bunun deðiþmesi de zaten mümkün deðildi. Ýnsan dünyanýn en kolay ve en rahat yazý makinesine, yazý cihazýna da sahip olsa yazacak bir þeyi bulunmuyorsa bir satýr bile yazamaz. Hemen hemen herkesin cebinde mevcut bulunan yüksek özellikli telefonlarýn her özelliði insanlar tarafýndan kullanýlmýyor örneðin. Yani kiþinin elinde yüksek megapikselli bir kamerasý olan bir cep telefonu var ama hiç fotoðraf çekmiyor ya da çektiði fotoðraflar bir deðer taþýmýyor. Çünkü kiþi bakamýyor ya da göremiyor. Ancak bir baþkasýnýn elindeki düþük megapikselli kamera ile deðerli, harika fotoðraflar çekilebiliyor. Demek ki buradan anlýyoruz ki üretim sürecinde araç ve gerecin yüksek kaliteli olmasýnýn üretim sürecine de çýkarýlan ürüne de hiçbir etkisi yok. Özellikle sanat konusunda bu böyle. Ancak yetenekli ve üretken bir zihin ile teknolojik araç ve gereçlerin bir araya gelmesi istisnasý baþka.

            Bir zamanlar yazma iþinde þair ve yazarlarýn ekseriyetle kullandýðý araç hiç kuþkusuz daktilolardý. Daktilo týkýrtýlarý içerisinde þiirler, hikayeler ve romanlar yazýlmasý büyülü bir durummuþ gibi görülürdü. O dönemde bende yazma hevesi içinde bir ergendim. Daktiloyu ancak devlet dairelerinde ya da yazar belgesellerinde televizyonlarda görebiliyordum. Ulaþabildiðim en pratik yazý araç ve gereçleri kurþun kalem ile defterdi. O da elbette öðrenci olduðum için. Bir daktilom olmasýný o kadar çok istemiþtim ki. Eðer bir daktilom olsaydý hiç kuþkusuz büyük bir yazar ya da büyük bir þair olacaðýmý düþlerdim. Yaþýtým olan arkadaþýmýn babasý adliyede mübaþýr olarak çalýþmaktaydý. Daktilo o dönemde adliyelerde kullanýlan en mühim yazý gereciydi. Arkadaþýmýn babasýnýn yazma ile pek iþi yoktu ama iþi gereði daktiloya en yakýn kiþilerden birisiydi. Genellikle görevi gereði sýkça daktilo taþýyordu. Arkadaþýmýn evinde eski daktilolarda bulunmaktaydý. Ama arkadaþýmýn da daktilo ile herhangi bir iþi yoktu. O kadar özenirdim ki arkadaþýma o daktilo bende olsa neler neler yazardým diye. Ancak sonradan anladým ki bu þekilcilik yalnýzca bir yanýlsamadan ibaretti. Yazacak ve yani anlatacak bir þerleri olanlar gereçlerin kalitesi ile pek ilgilenmezler. Yani yazacak bir þeyleri varsa insanýn, kil tabletlere de yazabilir, taþ duvarlara da yazabilir, tahtalara da kazýyabilir, papirüslere de yazabilir, kaðýtlara da yazabilir ve yazarken el yazýsýný da kullanabilir, daktilo da kullanabilir, bilgisayar ve hatta cep telefonu da kullanabilir. Anlatacak yani yazacak bir þeyi yoksa da neye sahip olursa olsun yazamaz. Ýþte denklem bu kadar basit ve anlaþýlýrdýr yazma hususunda. Elbette burada yazý araç ve gereçlerinin son derece önemsiz olduðunu filan anlatmak niyetinde de deðilim. Yazý araç ve gereçleri son derece önemlidir. Hatta çoðu zaman yazar ya da þair için teþvik edicidir. Yani el yazýnýz güzelse, el yazýnýzý beðeniyorsanýz daha çok yazmak istersiniz, daha uzun yazmak istersiniz. Ancak yazý araç ve gereçleriniz rahatsýz edici ise fikirlerinizi yazýya dökmeniz zor bir hal alýr ve bir yerde teþvik edicilik bulunmadýðý için vazgeçebilirsiniz. Ben kesinlikle araç ve gereklerin önemsiz olduðundan bahsetmiyorum. Yalnýzca bu araç ve gereçlerin bir amaç olmadýðýndan bahsetmeye çalýþýyorum.

            Bahsettiðim bu farkýndalýða ulaþmam ilk gençlik yýllarýmdan bu yana epey bir zaman aldý. Yazý ilhamýnýn yazý araç gereçlerinden daha mühim olduðunu bizzat deneyimledim ve öðrendim. Yazma hususunda bir diðer eksikliðim de kuþkusuz disiplinsiz ve daðýnýk yazmam. Bunu ise yazmanýn benim için bir amaca dönüþememesinden kaynaklandýðýný düþünüyorum. Yazmak benim için bir savunma mekanizmasý, bir tür terapi þekli çoðu zaman. Önek vermem gerekirse eðer ben yabancýsý olduðum bir yere gidersem ve orada beklemem gerekiyorsa muhakkak yanýma defter ve kalem alýrým. Özellikle bir masa ve sandalye varsa yazarak kendimi oraya hiç yabancý hissetmem. Hatta öyle ki yazmaya baþladým mý etrafta olan biten her ne varsa bir anda önemini yitirir. Zaman çok hýzlý bir biçimde geçmeye baþlar. Þimdilerde yanýmda bir defter taþýmýyorum elbette bu iþ için cep telefonumu kullanýyorum. Artýk cep telefonlarýnýn ekranlarý büyük ve þarjlarý uzun gidiyor. Elbette cep telefonu bir defter ile kalemin yerini tutmuyor. Beyaz kâðýda yazmak ayrý bir keyif ta ki yazmaktan ellerim yorulana kadar. Ýþte bu durumdan hoþlanmazdým. Zihnim dolu olur çoðu zaman ama elim yorulur. Elim zihnimin doluluðuna yetiþemez. Bu durumun tersi de mümkündür elbette, olmuþtur da.

            Ýnsan alýþan, kolay alýþkanlýk edinebilen ve edindiði bu alýþkanlýklarýndan kolay kolay vazgeçemeyen bir varlýk. Þöyle ki el yazýsýna alýþan insan muhtemelen daktiloya alýþmakta zorluk yaþamýþtýr. Daktilo ile yazmaya alýþan insan ise muhtemelen bilgisayar ile yazý yazmaya geçiþte zorluklar yaþamýþtýr. Kolaylýða geçmek için zorluk yaþamak; oldukça ironik bir durum. Tüm bu teknolojik geliþmelerin temelinde elbette hem insanlar için hem de içinde yaþadýðýmýz gezegen için faydalar vardýr elbette. Dijital ortamda yazý yazmak kâðýt kullanýmýný ve dolayýsýyla kâðýt üretmek için aðaçlarýn kesilmesini önler örneðin.  Ayrýca yazýlanlarý taþýma kolaylýðý da sunar. Bunlar ise paha biçilemez faydalardýr.

            Yazma hususunda yazmak kadar önemli olan bir diðer husus ise hiç kuþkusuz okumak ve okunmaktýr. Her yazar ve þair okunmak için yazar. Ayrýca yazmanýn olmazsa olmaz þartý da hiç kuþkusuz okumaktýr. Okumayan, okumayý sevmeyen bir kiþi yazamaz da. Yazsa da yazdýklarý bir þeye benzemez, olgunlaþmamýþ meyveler gibi tatsýz tuzsuz bir þey olur yazýlanlar. Çoðu yeni baþlayan yazarda da okumanýn eksikliðini çok net bir þekilde hissedebiliyorum ve gerçekçi bir özeleþtiri de bulunmak gerekirse bende bu yazar adaylarýnýn arasýndayým.

            Teknolojik geliþmelerinde okumak üzerine çok olumlu etkileri oldu. Artýk okurlar kütüphaneler dolusu kitaplarý taþýmak zorunda deðiller. Cep telefonu gibi cepte taþýnan bir cihazda bile bir kütüphane kitabý taþýmak ve her an okuyabilmek mümkün. Ancak kaðýda basýlý kitabý okumaya alýþmýþ olan insan maalesef dijital ortamdaki dijital saðlayýcýlarla kendisine sunulmuþ kitaplarý okumakta da zorluk çekiyor. Bu zorluðu göðüsleyen okurlardan birisi de benim. Bilgisayar ekranýndan ya da cep telefonu ekranýndan kitap okumak hususuna alýþabilmiþ deðilim. Ancak bu ekranlardan saatlerce dizi ve film izleyebiliyorsam, kitap da okuyabilmeliyim diye düþünüyorum.

            Gelelim bu yazýyý yazmama neden olan eylemime. Geçenlerde internette bir alýþveriþ sitesinden bir dönüþtürücü ara kablosu sipariþi verdim. Bu dönüþtürücü ara kablosu ile cep telefonuma fiziksel bir klavye baðlayabilecek ve klavye ile cep telefonumda yazý yazabilecektim. Cep telefonumun kendi dijital klavyesini de kullanabilirdim elbette. Ancak ya parmaklarým çok büyüktü ya da dijital klavyenin tuþlarý çok büyüktü bir türlü yazamýyordum. Yazarken yapýlan hatalar beni yazmaktan soðutuyordu. Yani “a” harfine basýyorum ama “s” harfi yazýyor klavye. Bir baþka harfe basýyorum bir baþka harf çýkýyor. Açýkçasý bu durum beni, usandýrdý. Halbuki bilgisayarda yazarken hiç böyle sorunlarla karþýlaþmýyordum. Bende bu sorundan kurtulmak için dönüþtürücü ara kablosu kullanarak cep telefonumu bir bilgisayar yazý makinesine dönüþtürmeye karar verdim. Verdiðim bu kararý uyguladým da.  Aslýnda sesli komutlarla yazý yazmak da mümkündü ve oldukça kolaydý. Ancak öncelikle her yerde sesli konuþamýyor insan ve þiir, hikâye yani edebi bir eseri konuþarak yazamadýðýmý fark ettim. Bu sesli komut ile yazma fikrinden bu sebeple vazgeçtim. Sipariþ ettiðim dönüþtürücü ara kablosu geldi evde bir zamanlar lazým olur diye ucuzluktan aldýðým klavyeyi cep telefonuma baðladým. Elbette bu yeni yazma durumuna da alýþmam gerekiyordu. Ancak daha tuhaf bir durumla karþýlaþtým. Her zaman yazacak bir þeylerim olduðuna inanan ben hiçbir þey yazamýyordum. Tabiri caiz ise dut yemiþ bülbül gibi kalmýþtým. Klavye önümdeydi, hiçbir engelim yoktu. Ama yazamýyordum. Bir þiire baþlamak istedim, olmadý. Bir hikâyeye baþlamak istedim o da olmadý. Ýçinde bulunduðum durumu yazayým dedim onu da yazamadým. Yazmaya bir türlü baþlayamýyordum. Sonra cep telefonumu ve baðlý klavyeyi masadan kaldýrýp yerine defter ve kalem edindim. Bir anda tutukluðum kayboldu ve yazmaya baþladým. Biraz sonra ise bu tutukluðun sebebini anladým kendimce. Anlamlandýrma ile ilgili bir durumdu bu. Ben cep telefonunu hiç yazý yazma aracý olarak anlamlandýrmamýþtým ki. Cep telefonu benim için birilerini aradýðým, caným sýkýldýðýnda sosyal medyada komik videolar izlediðim bir cihazdý yalnýzca. Üretirken hiç kullanmamýþtým cep telefonunu. Bu yüzden yazmak ile cep telefonunu baðdaþtýramýyordu zihnim. Ayný durum okumak içinde karþýma geçiyordu. Cep telefonuma bir uygulama indirdim. Bu uygulama ile bir kütüphane dolusu kitap avuçlarýmýn içinde oluyordu. Ancak her ne hikmetse ben cep telefonundan kitap okuyamýyordum. Cep telefonunu býrakýp matbaada basýlmýþ kitabý elime aldýðýmda sular seller gibi okuyor keyif alýyordum ama cep telefonundan okuyamýyordum. Gerçi ayný durumu bilgisayar ekranýnda da yaþamýþtým. Anladým ki ben cep telefonunu yazmak ya da okumak için bir araç olarak kodlamamýþým zihnime. Bu kodlamayý deðiþtirmeye çalýþýyorum þimdilerde. Biraz zorlanýyorum ama kodlamayý ben yapmýþsam bende deðiþtirebilirim diye düþünüyorum. Aslýnda yazmak ve okumak konusunda biraz da paslanmýþým. Bu pasý da kazýyýp atmam için biraz çaba ve emek harcamam lazým biliyorum.

            Velhasýl-ý kelam bir iþi yapmak için araç gereç elbette önemlidir. Ancak o iþ, o iþin gerçekleþme amacý ve o iþi gerçekleþtirenin yeteneðinin önemi asla araç ve gerecin gerisinde kalamaz. Öncelikle insanýn anlatacak, yazacak bir þeyleri olmalý.