Sýrtýnda yaralý bir öyküyü taþýyordu kadýn. Yaralý ve yorgundu. Kalbi kuþ gibi çýrpýnýyordu. Zor bir karar vermiþti. Zor bir karar vermek zorunda kalmýþtý.  Yedi senedir yuvasý bellediði evi terk ediyordu. Gözyaþlarýna hâkim olamýyordu. El çantasýna alabildiði kadar eþya almýþ ama maalesef iki gözünün nuru evlatlarýný sýðdýramamýþtý. Evlatlarý uyurken alýnlarýna birer öpücük kondurmuþ ama uyanmamalarý için sarýlamamýþ, koklayamamýþtý. Tam da göðsünün orta yerinde acý veren koskoca bir boþluk hissediyordu.

            Bir aþk hikayesi olarak baþlayan evlilik öyküsü zamanla iþkence ve eziyet hikayesine dönüþmüþtü. Nasýl olmuþtu tüm bunlar kendisi de akýl erdiremiyordu. On yedi yaþýnda ilk aþýk olduðu adamla ailesinin karþý çýkmasýna raðmen büyük bir aþkla evlenmiþ ve yalnýzca yedi yýl sonra yirmi dört yaþýnda olsa da yaþadýklarýyla kendi çok çok daha yaþlý hissetmekteydi. Yoksulluk ve þiddet tüm hayatýný karanlýk bir kabus gibi kaplamýþtý. Her sabah uyandýðýnda ne için hakarete uðrayacaðýný ve ne için dayak yiyeceðini kendisi de kestiremiyordu artýk. Yemeðin tuzu fazla mý olmuþ; dayak, çocuklar aðlýyorlar mý; dayak, çay biraz soðumuþ mu; dayak, yemek biraz gecikmiþ mi dayak; o gün biraz fazla mý konuþmuþ; yine dayak. Ardý arkasý kesilmeyen hakaretler ve tüm bu eziyetlerin yanýnda keskin bir yoksulluk. Halbuki iki çocuk vermiþti sevdiði adama ve gece gündüz demeden evliliðinin devam etmesi için çabalamýþtý. Ama anlýyordu ki yalnýzca kendisinin çabalamasý hiçbir þey ifade etmiyordu. Bunu anlamýþtý.

            Oysa bu aþk hikayesi böyle mi baþlamýþtý? Ýzmir’de evlerinde ilk gördüðü anda vurulmuþtu eþine. Oturmasý, kalkmasý, konuþmasý bir baþkaydý sanki. Kalbi göðsünden sökülecek gibi olmuþtu. Ne kadar da aðýrbaþlýydý, ne kadar da akýllý konuþuyordu. Kendine güveniyordu, ne yapacaðýný biliyordu. Gülümsemesi aklýný baþýndan almýþtý. Þimdiye kadar gördüðü hiç kimseye benzemediði düþünüyordu. Üstelik kitap okuyor, sinemaya gidiyordu. Hatta o zaman kendisine okumasý için bir kitap bile vermiþti. Bir süre sonra kordon boyunda el ele gezmiþler, denize girmiþler, kurtuluþ anýtýnýn önünde fotoðraf bile çektirmiþlerdi. Ne kadar da anlayýþlý bir insandý,

gözlerinin içine bakýyordu, kendisini dinliyordu. Bir rüyanýn içinde yaþýyordu sanki. Ama maalesef bu rüya evlendikten sonra bir kabusa dönüþmüþtü.

Evliliðin ilk altý ayý yine iyiydi. Çiftin birbirine alýþma süreci sýkýntýlý olsa da , aileler sorun çýkarsa da durum oldukça normaldi. Yalnýz iþsizlik ve yoksulluk düðünden hemen sonra hissedilir olmuþtu. Ardýndan bambaþka bir sürprizle karþýlaþtýlar ve hamile olduðunu öðrendi. Hemen ardýndan da eþi askere gitti. Normalde de eþinin ailesi ile birlikte yaþýyorlardý ama eþi askerdeyken durum daha da keskinleþti. Yoksulluk sebebiyle eþinin ailesi hem askerdeki oðullarýna para göndermek hem de geride býraktýðý eþine bakmak zorundaydýlar. Bunun farkýnda olduðundan elinden geldiðince masraf çýkarmamaya çalýþýyordu. Hatta hamile olduðu halde yemesinden içmesinden bile kýsmaya çabalýyordu. Dikiþ yapýp para kazanmaya bile baþladý. Az da olsa birkaç kuruþ kazanýyor ve eþine destek olmaya çalýþýyordu. Zor yýllardý. Asýl zor olansa Ýzmir gibi bir þehirden sevdasýnýn peþinde küçük köy gibi bir Ýç Anadolu ilçesine gelmesiydi. Burada her þey ayýptý, her þey günahtý. Sevdasý için yöresel kýyafetler giymeyi bile göze almýþtý. Eðer Ýzmir’de yaþasalardý iþ imkâný da olurdu muhakkak ama bu köyden bozma köyde iþ imkâný da yoktu. Erkeklere bile iþ yokken zaten kadýnlarýn çalýþmasý büyük bir ayýp olarak karþýlanýyordu. Hele hele yeni evli gencecik bir gelinin çalýþmasý ayýptan da ziyade bir hakaret bir küfür gibi bir þeydi. Ýþin tuhaf tarafý iþ imkanýnýn olmadýðý, kadýnlarýn çalýþmasýnýn ayýp ve namussuzluk olarak karþýlandýðý bu köyden bozma ilçede yoksulluk hususunda ise kimsenin bir þeyler yaptýðý yoktu. Tam bir kýsýr döngü bataklýðý söz konusuydu.

Eþi askerlik vazifesini yaparken ilk çocuðunu doðurdu kadýn. Doðum olayý da bir iþkenceye dönüþmüþtü. Çünkü ne hastane, ne saðlýk ocaðý ne de baþka bir saðlýk kuruluþuna gidilmiþ evinde saatlerce baðýrarak doðumu gerçekleþtirmiþti. Yalnýzca yanýna bir ev çiçeði konulmuþtu. Söylentiye göre bu çiçeðin yapraklarý açýlýrsa doðum kolay olurmuþ. Cahillik maalesef her güzel þeyi mahvediyordu.  Doðumun ardýndan çektikleriyle birlikte depresyona girdi kadýn. Eþi de yanýnda deðildi zaten. Ancak bu depresyon bile eþinin ailesi tarafýndan þýmarýklýk olarak nitelendirildi. Halbuki insan neden þýmarýrdý bolluktan öyle deðil mi? Bu kadar yokluðun içinde insan nasýl þýmarsýndý ki?

Eþi askerden geldikten sonra her þeyin düzeleceðini sanmýþtý. Ama olmadý. Her þey daha da kötüye gitti. Sanki eþine askerde bir þeyler olmuþtu. Bambaþka bir adam olarak askerden dönmüþtü. Ýþsizlik ve yoksulluk her þeyi bir ateþ gibi yakýyordu. Üstelik yeni doðan bebeðinin beslenmesi gerekmekteydi. Bunu bile eþinin babasý karþýlýyordu. Eþi günü birlik iþlerde çalýþýyordu ama kazandýðý geçimlerini saðlamaya yetmiyordu. Eþine Ýzmir’e taþýnmayý teklif etti. Orada iþ imkâný daha iyi olur, hem kendisi de çalýþabilirdi. Bu teklifi þiddetle reddedildi. Hatta bunun için dayak bile yedi. Eþinin ailesi yine kendisini þýmarýklýkla suçladýlar. Bu gelin oðullarýný kendilerinden koparmak niyetinde diye düþünüyorlardý. Halbuki tek düþündüðü ailesinin iyiliðiydi. Eþini seviyordu, aþklarýnýn meyvesi olan çocuklarýný seviyordu. Ancak her geçen gün daha dayanýlmaz hale geliyordu. Katlandýðý her þey, kendi hususunda verdiði her taviz daha büyüðünü beraberinde getiriyordu ve hiçbir þey düzelmiyordu. Bu kadar eziyetin yanýnda ikinci çocuðuna hamile kaldý. Ancak hamile iken bile eþinden dayak yiyordu. Her þey deðiþmiþ, rüya bitmiþ ve kabus baþlamýþtý. Bu dönüþüme kendisi bile akýl erdirememiþti.

Eþi tam bir sinir hastasýna dönüþmüþtü. Her þeye sinirleniyor, her fýrsatta hakaret ediyor ve her defasýnda dayak atýyordu. Yaptýðý her þey bir kabahatti. Hatta bir keresinde eþi namaz kýlarken eþinin yanýna oturdu diye eþi namazýný bozmuþ ve kendini dövmüþtü. Hiçbir yere sýðamýyordu. Ýki çocukla yapayalnýz gibiydi. Çocuklar aþ istiyordu, giysi istiyordu eþi iþsiz olduðundan ihtiyaçlarýný karþýlayamýyordu. O da utana sýkýla eþinin babasýndan, annesinden bir dilenci misali ihtiyaçlarýný dileniyordu. Kendinden zaten vazgeçmiþti. Çocuklarý doysun istiyordu. Ama olmuyordu. Her defasýnda küfür, hakaret ve dayak. Bazý zamanlar intihar etmeyi bile düþündü, çeþitli intihar denemelerinde bulundu ama beceremedi. Çocuklarýndan ayrýlamadý. Bu iþin ne sevdalýk ve de aþklýk bir tarafý kalmýþtý.

1980 senesinde evlenmiþlerdi ve takvimler 1987 senesini gösteriyordu. Tam yedi sene bu eziyeti evlilik diye çekmiþti. Bir gece yine eften püften bir sebepten eþinden dayak yedi. Aðrý ve sýzýlar içindeki vücuduyla o gece karar verdi. Eþini terk edecekti. Yanýna çocuklarýný da almak isterdi ama ne eþi ne de eþinin ailesi buna kesinlikle izin vermezdi. Eþi ve eþinin ailesi sýrf gelin olduðu için onun her türlü eziyete katlanmak zorunda olduðunu düþünüyorlardý. Bir köle gibi, bir hayvan gibi her türlü eziyete boyun eðen bir varlýk. Böyle bir þey olabilir miydi?

Eþini terk ettiði sabah eþi evde yoktu. Kýrlara salyangoz toplamaya gitmiþti. Güneþ doðmadan evden çýkmýþtý ve öðleden önce gelmezdi. Bu salyangoz iþi mevsimlik bir kazanç kapýsýydý. Kýrlardan salyangozlar toplanýr ve kilo iþi satýlarak gelir elde edilirdi. Ecnebiler yerlermiþ bu salyangozlarý. Zaten hazýrlýklarýný yapmýþtý. Dikiþ yaparak kazandýðý birkaç kuruþu yol parasý yapacaktý. Ýzmir’e vardýðýnda ise ailesi kendisine yardým ederdi ne de olsa.

Çocuklarýna son bir kez baktý, melek gibi uyuyorlardý. Uyandýklarýnda yesinler diye ekmeðe bir parça yað sürdü. Zaten evde baþka bir þey de yoktu. Ürkek adýmlarla ayrýldý bir iþkencehaneye dönüþen yuvasýndan.

Bu veda ile bir daha asla dönmeyecekti geriye ve çocuklarýný da asla bir daha göremeyecekti. Bunu bilseydi yine de gider miydi? Baþka çaresi kalmamýþtý…