Molla kendini kolla, sakýn kaz olma

Hoca bir gün mollalarýyla kýra çýkmýþtý. Gezip dolaþýrken yolda bir kaz gördüler. Etrafta kimsecikler yoktu. Mollalar hocaya, “Kýsmetimiz ayaðýmýza geldi. Þunu tutup yiyelim” dediler. Hoca önce olmaz dedi ama besili kaz iþtahýný kabarttý. “Ne yapacaksanýz yapýn ama ben görmemiþ, duymamýþ olayým” dedi.

Mollalar hemen eyleme geçtiler, kazý kesip tüylerini yoldular bir köþede, kazanda kaynatmaya baþladýlar. Hoca suç ortaklýðý etmemek için oradan biraz uzaklaþtý. Derken yanýna bir adam geldi, kazýnýn kaybolduðunu söyledi, görüp görmediðini sordu. Hoca kýzdý köpürdü: “Ben gökteki meleklerle meþgulüm, yerdeki kazý görecek deðilim ya. Gözünü dört açmazsan kümesteki kazýný bile yolarlar da daha var mý derler. Beni meþgul etme, yýkýl karþýmdan!” diye baðýrdý.

Tam o sýrada kazý kaynatan mollalardan biri geldi. Adamý görünce iþkillendi, onu pirelendirmemek için elindeki kara kaplý kitabý açtý, sanki oradan bir þey soruyormuþ gibi, tecvitli bir dille, “Hoca! kaz kabaruha, ne yapmak lazým gelir acaba?” diye sordu.

Hoca hiç bozuntuya vermedi, kara kaplý kitabýn bir sayfasýna elini koydu, “Min ellezi, bas kepçellezi!” diyerek mollaya yol gösterdi.

Kaz sahibi de böyle derin konularla meþgul olan kiþileri daha fazla rahatsýz etmeden hemen oradan uzaklaþtý.

Yemeyenin malýný yerler, sen sahip çýkmazsan daha neler ederler, daha var mý derler. Vicdanýn sesini duymazlar da, midenin sesine hemen kulak verirler. Maksat kaz olmamak, yoksa kaz olanýn hem sýrtýna binerler hem de etini yerler. Ýþi kitabýna uydururlar, hayatýný kaydýrýrlar. Molla, kendini kolla, sakýn kaz olma!

Erhan Týðlý