Doðdum. Ama nasýl? Kapkaranlýk bir hücreden çýktým. Hava saðanak yaðýþlý ve fýrtýnalý. Soðuk bir þubat günü. Günlerden pazartesi. Herkes iþe baþlama günü olduðu için yakýnýyor. Halbuki yakýnmasý gereken benim. O karanlýk, boþ ancak emek gerektirmeyen o karanlýk hücreden apaydýnlýk bir yere çýkmýþtým. Dýþarýda bana benzer ancak benim belki dört belki de beþ katým olan dev bir þeyler vardý. Beni tutuyorlardý. Gözümü kýsa bir süreliðine açýp parlaklýktan dolayý kapatmak zorunda olduðum zaman görmüþtüm bütün bunlarý. O kadar kýsa bir sürede. Korkmuþtum o devasa elleri ile bedenimi tutarlarken. Hatta öyle çok korkmuþtum ki kendimi yýrtarcasýna aðlamaya baþlamýþtým. Beni sakinleþtirmek gibi bir çabalarý da yoktu zaten o devlerin. Tek amaçlarý çýktýðým hücrenin kapýsýný geri zincirlemekti. Neden yapmýþlardý bunu anlamamýþtým. Belki benden sonra baþkalarý kaçmasýn diye. Ama ben içeride benden baþkasýný görmemiþtim ki. Tüm bunlarý düþünürken devin birisi beni aldý ve bir yere götürdü. Ben hâlâ daha cýyaklayarak aðlýyordum. Derken bir acý hissettim. Ýnceden ama tarif edilemez bir acý. Vücudumun içine ince, demir bir nesne sokmuþlardý sanki. Hatta sanki deðil direkt öyle yapmýþlardý. Neden? Ne istiyorlardý benden? Beni düþman olarak mý algýlýyorlardý yoksa? Oysaki ben zararsýz, kendi halimde ufacýk bir þeydim. Bir þey. Neydim ki ben? Bu sorunun cevabýný çok yýllar sonra almýþtým. Ben bir insandým. Aslýnda bir kopyaydým. Tüm insanlar gibi. Hepimiz birer kopyaydýk. Hepimiz doðar, büyür, yaþar ve ölürdük. Bizi birbirimizden ayýran tek þey belki de doðum ve ölüm günlerimizdi. Bu yüzden doðum günlerimizi kutlarýz sanýrým. Yoksa ölüme bir yýl daha yaklaþtýðýmýz bu günü ne diye süslerle, pastalarla, böreklerle kutlayalým ki? Belki insan olduðumuzdan bihaber olduðumuz o güne geri döneceðimizi düþünüyoruz ölünce ve bu yüzden kutluyoruz. Çünkü insanlýktan utanýyoruz. Ýnsan olduðumuzu bilmekten utanýyoruz. Evrenin en büyük hatasý biziz çünkü. Yaþamsal sistemi evirdik çevirdik, ortada sistem falan býrakmadýk. Tek sistem fabrikalardakiler oldu. Göz bebeði yaptýðýmýz o sistemler için evreni katlettik. Evren buna karþýlýk olarak bizi zehirledi, ömrümüzü azalttý. Yani kendi bacaðýmýza sýkmýþ olduk. Fakat bütün bunlarýn doðum günleri ile olan iliþkisini ben de bilmiyorum. Ama doðru, nasýl olsa ölmenin Ýlk adýmý doðmaktýr.