Baþlamak. Ýnsan hep bir þeylere baþlar öyle deðil mi? Yeni bir þeylere. Örneðin; yeni bir yazýya, yeni bir satýra, yeni bir sayfaya, yeni bir deftere baþlar. Yeni bir saniyeye, yeni bir dakikaya, yeni bir saate, yeni bir güne, yeni bir haftaya, yeni bir aya ve hatta yeni bir yýla baþlar farkýnda olmadan. Belki de farkýnda olmak istemeden. Baþlar baþlamasýna fakat neden baþladýðýný bilmeden, belki de bilmek istemeden. Peki nedir bu baþlamak? Olmayan bir þeyi yoktan var etmek midir yoksa basit bir döngüde sebepsizce dönmek midir? Yoktan var etmek deðildir tabii ki. Çünkü, yoktan var etmek baþlatmaktýr þüphesiz ki. O halde geriye tek bir seçenek kalýyor, basit bir döngüde sebepsizce dönmek. Ýnsan buna mecbur mudur? Neden döner, döner durur? Hiç yeniden baþlamasa ne olur? O da bilmez tabii bunlarý. Bitenin ardýndan yenisine baþlamak için koþar, koþar damaðý kurur. Bir damla su bulamaz susuzluðunu giderecek. Bulamaz çünkü arayacak vakti yoktur. Hep bir þeyler biter, yenilerine baþlamasý gerekir. Sorgulamadan. Akýllý "baþ"lar sorgulamadan baþlar nasýl olsa. Baþlamak, nasýl? Bitmek ve sonra baþlamak. Tekrar bitmek ve tekrar baþlamak. Kýsýr bir döngü, ta ki neden tekrar tekrar baþlamak zorunda olduðunu anlayana kadar. Neden baþladýðýný anlamanýn nâfile kalacaðý sonsuz baþlangýç baþlayana kadar. Ve sonra, bitiþ... Hayýr, bitiþ yok. Sonsuza dek baþlangýç. Hem de öyle bir baþlangýç ki sonunda yok terkedilmek, sonunda yok çile çekmek, sonunda yok bitmek.