Umutlarýmý, aþkýmý, hayatýmý gömdüm arka bahçeme
Çiçekler ektim, hepsinin sularýný verdim gözyaþlarým ile
Her gün oturup konuþtum dertleþtim bütün renkleriyle
Umutlarýmdý bahar dallarý beklediðim bahar da açsýn diye

Tomurcuk veren gül hep ayný kaldý büyümedi ki yine
Hayatýmýn simgesi kardelen, açýyor her yýl bin güçlükle
Benim gibi, ruhunu yitirmiþ ama umudu taze bir bedenle
Her kýþ biterken yeniden,hayatýmýn arka bahçesinde

Bazen aðlýyorum, bazen gülüyorum nedensiz durduk yerde
Akýllarýný kendine saklayanlar deli diyorlar, desinler bana ne
Yaþýyorum kendimden ve her þeyden vazgeçip bu yaþamak ise
Vade'si dolmuþ ömrümü zorla sürüklüyorum, görmüyorlar bile

Þimdi nerede dört yandan beni yaþama küstürenler nerede
Bir baþýma ayaktayým bilmiyorum ki hala bu inadým niye
Yorgunum gülüm, yorgunum bahçemdeki bütün çiçeklerimle
Sen bahar dalým ve sen kardelenim açacakmýsýnýz bu mevsim yine
Oysa öylesine yorgunum ki, sürüklemeyin beni yaþayacaksýn diye
Býrakýn beni ölüme, býrakýn beni de gömsünler arka bahçeme...

Canan Onuþ