Çok sevgili Sami hocam, deðer verdiðim, deðer gördüðüm. Bu deðerler içinde de en ufak bir yapmacýklýk, en ufak bir samimiyetsizlik hissetmediðim, sokaðýmýzýn büyüðü, eliyle deðil sözüyle döven, doðru yazan ve doðru yaþayan saygýdeðer aðabeyim. Samimi olarak yazdýðýn Cerrahpaþa yazýlarýndan sonra, ne zamandýr aklýmda olan site sakinlerine mektup yazma ve okuma konusunu daha önceleri de açmaya çalýþmýþtým kýsa kýsa. Hatta bu konuda Kelebek Mektuplarý adý altýnda bir seri yazý da yayýnlamýþtým. Tecrübelerinden ve yazýlarýndan, bilakis baþkaca yorumlarýndan da anladýðým kadarýyla böyle seri yazýlarý okuyan fazlaca olmuyor sokaðýmýzýn sakinleri tarafýndan. Ben de bu minval üzerine belki birbirilerimize mektup yazabiliriz diyerek eskide kalmýþ bir alýþkanlýðýmýzý gün yüzüne çýkarmak istedim ýsrar edercesine. Sürçülisan ettiysem affola. Patavatsýzlýk demezsen devam edeyim mektubuma.

Çünkü yüreðini, gönlünü baþka ellere teslim edecek kadar çaresiz ve belki bilinçsiz olarak adlandýrabileceðim bir duruma mazhar olmuþ zira. Yýllarca aile içinde bir dost, dostlar içinde bir aile olarak büyüdüðünün, büyüdükten sonra bile belki de hiç farkýna varamadý, varamayacaktý. Ayrýk otu gibi yaþadý belki de yaþam bahçesinde. Hep bir fazlalýk ya da kendince bir eksiklik. Bu viranede senin için bir hazine mevcuttu ama. Kýsmet olur da inþAllah, Vareden'inde rýzasý ile Cennet'e giden yolu bulduðun kiþi Yunus'tur bence senin için. Bir insan bir insanýn nasýl "hayatýnýn merkezi olabilir"in en güzel örneði; O ve Sen ve elbette tüm ailen. Aslýnda biyolojik bir baðýn bulunsa da, her ne kadar "evlattýr bakarým" desen de, hani gönül baðý denen duygu öylesine kuvvetlenmiþtir ki ailende ve bütün çevrende. O'nu da son Cerrahpaþa yazýndan sonra anlamaya baþlamýþtým. Çünkü yastýk yerine tahta kaþýðý aldýðýnda anlamýþtým içindeki yanan ateþi.

Orda da açýkça belli etmiþtim zaten yorumumda. O kadar yoðun bir duygu çatýþmasýna girmiþti ki içim, sonrasýnda ferahlamýþtý neden-sizce. Çünkü sen "neden" diye sormayacak kadar 'büyük'tün. Kün emriyle olurmuþ ya her þey. Belki de Vareden 'Ol'duruyordu seni ve aileni, 'öl'dürüyor gibi görünse de ilk baþlarda.

Yirmi yýldýr, Mevlâna’yý anlamaya çalýþýyorum. Öldüðü günü Þeb-i Arus (Vuslat Gecesi) olarak nitelendiriyorsa ve "kasýrga pek çok aðaçlar yýkar fakat yeþermiþ bir ota ihsanlarda bulunur" deyip "gama binlerce defa aferin" diyorsa, ayrýca hazinelerin yýkýntýlarda olduðunu söylüyorsa, iþte bunlar birer nimettir, anladým. Hamdolsun. O kadar eksiðim ki aslýnda onu anlamaya, en azýndan anlama yolundayým diyebilirim. Olgunlaþmamýþtým, ham'dým henüz. "Neden" dedim, asileþtim, hýrçýnlaþtým zamanýnda. Çünkü düþen tutunacaðý dalý seçemez. Çok þükür Mevlâna yaralarýma merhemim oldu bu sürgün yerimde. Kendine 'suskun' diyen bir efendim olmasýna raðmen ne kadar çok kýpýrdattým aðzýmýn perdesini. Var artýk gerisini sen dillendir Sami hocam.

Teslimiyet gerekiyor sanýrým bu kadar zahmet için. Sen bu yola zaten çoktandýr revan olmuþsun. Yolun sonu bu kadar zahmet için Rahmetle doludur inþAllah. Ýþte O herkese ve her þeye bedeldir. Evet, acýr hala bir babanýn içi. Ama acýmak gerek demek ki. Seni öldürmeyen acýlar güçlendiriyor. Zamanla bilirsin bunu. Olgunlaþtýkça da daha iyi anlamýþsýndýr elbet. Öðrenmekte bitmez hiçbir zaman bu fani mektepte. Onu da bilirsin nihayetinde. Bir tek kin tutmayý bilmezsin sanýrým. Ne aileye, ne de baþkasýna karþý. Nasip olmasýn inþAllah, ne sana ne ailene, ne de hiç kimseye...

Dua buyurasýn Sami aðabeyim, önümüzdeki büyük dönemeçler için

Ayný dualar okuyan, dinleyen yüreðine benden gelsin...

EyvAllah...

Demir-ci Halil, 07 Aðustos 2024 / 00.30 / Ýstanbul