Bir zamanlar çok kibar ve nazik bir genç varmýþ. Bir arkadaþý kendisine kýzmýþ ve “eþek!” diye baðýrmýþ. Genç bu sözü hazmedememiþ, düþüp bayýlmýþ. Ayýltmak için o kadar uðraþmýþlar ama bir türlü baþaramamýþlar. Oradan geçmekte olan Bektaþi ne olduðunu sormuþ. Durumu öðrenince, “Çekilin. Ben þimdi onu ayýltmasýný bilirim” demiþ. Alay etmiþ, gülmüþler, “Biz o kadar uðraþtýk, bir þey yapamadýk. Sen ne yapabilirisin ki?” diye sormuþlar. Bektaþi, “Kulaðýna sihirli birkaç söz söyleyeceðim, þýp diye ayaða kalkacak, göreceksiniz” diyerek gencin kulaðýna bir þeyler söylemiþ ve gerçekten de delikanlý hemen ayaða kalkmýþ, gülerek oradan uzaklaþmýþ. Merakla ne söylediði sormuþlar.

Bektaþi önce, “meslek sýrrýdýr, söylenmez” demiþse de, ýsrarlara dayanamamýþ, sonunda sihirli sözcüðün ne olduðunu açýklayývermiþ;

“ Daha önce kendisine böyle bir söz söylenmediði için çok aðýrýna gitmiþ bizimkinin. Ama ben kulaðýna kýrk kere eþek dedim, alýþtý, eskisi gibi etkilenmedi.”

Günümüzde eþek þakalarý yapan birtakým gençleri görünce bu fýkra aklýma geliyor nedense. Biz de böyle þeylere alýþmýþ olacaðýz ki, yadýrgamýyoruz yapýlan eþeklikleri...