Zeynep...
Öyle bir güzele rastladım yolda,
Yalnızdı, kimseler yoktu yanında.
Tebessüm belirdi gül dudağında,
Göz göze geldik ki; çarptı ânında.
Bir bakışı vardı; katlime ferman,
Hele o gülüşü, kalpte heyelan.
Gün yanığı teni aman mı aman!
Gül kokan nefesi dertlere derman.
Birden uçuşarak gözden kayboldu,
Hayal mi görmüştüm, bana ne oldu?
Sanki gün karardı, yapraklar soldu,
Rüya gibi zaman, hüzünle doldu.
Fatih'in Zeynep'i derlermiş O'na,
Görünüp dolarmış sevgi kabına.
Rüyamda birisi söyledi bana;
Uyandım, atmadım fikri yabana.
Sararken beynimi binlerce fikir,
Tek duygu olmuştu Zeynep'i zikir.
Zeynep'in rüyası içimdeki sır,
Gün olur; gerçekler, duygular eskir.
Şimdi haykırsam da boş sadâ Zeynep,
Hatıramda kalan hoşsadâ Zeynep.
Bilmem ki var mıdır dünyada Zeynep?
Belki nice nice hülyâda Zeynep...
19.08.2016 Fatih-İST.
Enver Özçağlayan
(
Zeynep... başlıklı yazı
enver-ozcaglayan tarafından
19.09.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
