Ben bir çýnar arzulardým

Vakur duruþlu dimdik

Soluklanmak için dalýnda duraklardým

Söðütmüþ meðer dalýndan,

Yeryüzüne yuvarlandým.

Çaðlarca vurulduðum yaralarýmdan,

Ýstedim sarýlýp sarmalanmak

Uyanýp dallarýn çatýrtýlarýndan,

Yara aldým bin yerimden acýnmayarak

Bir okyanus kadar berrak, uçsuz

Gökyüzü misali yüce, heybetli

Kýymeti olacak onun bende zimmetli

Bir düþle süsledim gecelerimi

Boðuldum düþlediðim yüzmeyi serin sularda

Üþüdüm,

Derinlerinin ayazýnda.

Peki ben þimdi kime, nasýl güvenirim?

O çýnarý yeniden düþleyebilir miyim?

Nasýl konarým dallarýna,

Yerimi orada bulabilir miyim?

Her yakama iðnelenmiþ incecik bir aðrý

Yaþýmdan epeyce aðýrbaþlý

Nasibimde olmayanlarýn bu amansýz uðraþý,

Yorgunluðumun asýl mimarý.

Gülü uðruna göze aldýðým dikenler

Deþti baðrýmý bin yerimden

Ne varabildim güle

Ne sarabildim yaramý

Ne yazýk ki nihayetim

Gül de kurudu

Gül de soldu.

Þimdi keþkelerden bir taç tepeme

Ýyi kilerin yüzüðü yerine elime

Yaprak yaprak döküldüm,

Sevilmediðim üstelik düçar kaldýðým ihanetine

Sonra güz beni yele verdi

Yel beni aldý sürükleye sürükleye

Geldim tenha ýssýz bir eve

Gözüm kulaðým tüm uzuvlarým þaþtý

Bu mesele selvi boyumu aþtý

Ne ne olduðumun bilincindeyim

Ne de ne olacaðýmdan haberli

Allah’ým ismimle müsemma müjdele beni

Yoruluyorum.

Çok yoruluyorum.

Büþra KANKURT

13.10.2024

01.33