Ben Çimen,
Hayýrlý evladý Toprak Ana'nýn.
Nicedir býkmýþtým suskun kalmaktan,
Belki de duymaktan
Alttakilerin ah-u zârýný...

~
Önce þu bilinsin ki;
En az hayvanlar kadar,
Hatta Ademoðlundan fazla
Alacaðý var,
Cümle nebatýn,
Haþeratýn,
Her bahar Toprak anamdan.

Ben,
Haþerat,
Karýnca
Hissemize kâniyiz,
Anam da bizden razý...

Ben Çimen,
Üzerimde çiylerle suvardým börtüleri
Kollarýmý açarak pay ettim ýþýðýmý,
Altýmda setrettiðim karýnca katarýna

Biz topumuz baharý özledikçe yýlda bir;
Önce binimiz ölür, sonra doðar binimiz.
Ölüler, dirilerle bir araya gelince,
Yakar kendini özlemle doðmuþ olan binimiz
Özlemimiz har'lanýr,
Harlanýnca ,korlanýr,
Korlanýp toparlanýr;
Göðe fýþkýrýr özlemi o beklenen baharýn.

Ýlkin gökte hârelenir yanarak,
Yedi göðe yedi kat bu özlem pay edilir,
Rücû edip inince yeniden yer yüzüne;

Kýyama durur daðlar, Ben rükûda kalýrým.
"Çünkü Anam der ki hep, kibir þâhý günahýn."

Özlemi de yorunca bu iniþli seyahat,
Sanki doðum sancýsýnýn hemen ardýndan yani,
Karlar erir keyfinden, o an doyarým suya.

Bu - kor topunu- en son anam alýr koynuna,
Sonra üç kez ardarda ,
Adýný fýsýldayýp, deðiþtirir adýný;