Kolumun altında kitap,
Gözümün ucuyla kestirdığim
Arka masaya yerleştim.
Sanki hiçbir yer ev, sokak, cadde,
Almıyor içine bu aralar beni.
Kafamı kaldırdım,
Gökyüzü gri gri bulut.
İçimin kasveti miydi bu?
Birkaç sayfa karıştırdım kitaptan.
Yok, önce sondan mı
önsözünden mi başlamalıydı.
Hayat gibi nerden başlasak
Sorusunu sormadan,
Rastgele bir sayfa açtım.
Beni anlatıyordu sanki.
Hayatın içindeki beni...
Yalnızlıği, sevinci, hüznü...
Ya da kalabalıklara kulak tıkamayı.
Aynı anda bir çok şey...
Sonra demli bir çay söyledim kendime.
İki kişilik olsun demi diye.
O zaman anladım yalnızlık beni seviyor,
Bana dost gibi.
Ara sıra kaçmak lazım bir yerlere
Özgürce bir tekliğe doğru.
Çoklu acıları teklikte
Daha çok buluyor insan.
İnsanın en büyük eksikliği de bu değil mi?
Acımızı, sevincimiz gibi duyamamak.
Sonra hızla kalktım evden çıkarken
bir sey unutmuş gibi.
Hesabı alelacele ödedim,
Bir baktim ki eve gelince...
Camda beni bekleyen yapayalnız kalmış,
Orkidemi sulamayı unutmuşum.
Hayat, ne şanslıymışım oysa ki...!?
(
İnsanın Adı Yalnızlık başlıklı yazı
nesrin-ozdemir tarafından
11.01.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
