Mübarek bütün orada bulunanlarý tek tek dolaþtý. Ve sonra mescidi terk etti. Teveccüh esnasýnda sofiler cezbeleniyorlardý. Þeyhin sesi zaman zaman deðiþiyor, okuduðu dualar, çektiði istimdatlar da bir canhýraþ feryada ve istiðrak haline dönüþüyordu.

Sofilerden biri tekrar Kur’an-ý Kerim okudu ve istiðfar çekerek teveccüh bitti. 2,3 saat süren bu ibadet büyük bir ferahlýkla tamamlanmýþtý. Derin bir uykudan uyanýr gibi gözlerimizi açtýk. Etrafýmýzdaki sofilerle sohbete baþladýk. Büyük ve derin bir temizlikten çýkmýþ gibiydik.

Hepimiz mutluluk ve huzurla doluyduk. Ömrümde üçüncü defa katýlmýþtým bu nevi ayine. Bir yýllar önce Menzildeydi. Rahmetli Sultan Hazretleri hayattaydý. Onun meclisiydi. Tek teveccüh buydu o zaman katýldýðým. Daha sonra teveccühler kaldýrýlmýþtý. Çünkü o zamanlar Menzil ’deki dergaha gidenler artmýþ, tabiler çoðalmýþtý. Hatmeler teveccühtür’ denildi. Hakikaten hatmelerden ayný his alýyor, hafifleyerek çýkýyorduk.

Nakþi tarikatinde öteden beri teveccühler yapýlýr ve bu teveccühler iþtiyakla karþýlanýrdý. Teveccühe katýlanlar seçkin insan sayýlýrdý.

Mescitten hafiflemiþ olarak ayrýldýk. Kuþ gibiydik, uçar gibi gidiyorduk. Benin baðýrsaklarýmdaki bozukluktan dolayý alelacele gidiyordum. Çorba daðýtýlmaya baþlanmýþtý. Sofiler beni geçmiþlerdi. Ekmelerimi alarak çorbaya koyuldum. Yaðlý ve tuzsuz çorbayý tahta kaþýklarla içiyor, bir yandan kepeði hiç alýnmamýþ ekmeklerimiz yiyorduk. Derin kaplardaki çorbaya birkaç kiþi birden kaþýk sallýyorduk.

Doyma noktasýna vardýk. Öyle iþtah içinde yiyorduk ki görenler kýtlýktan çýkmýþ sanýrdý. Karavanalarýn baþýna sýra sýra dizilmiþtik. Bulgur çorbasý da güzel yapýlmýþtý. Bulguru çok suyu nerdeyse yok denecek kadar azdý. Biraz daha kaynatýlsa pilava dönüþebilirdi. Bu çorbayý daha önce diðer dergahlarda yediðim çorbalarla karþýlaþtýrýyordum. Menzil ’de, Doðantepe’de içtiðim çorbalar da bunlara benziyor ama aralarýnda biraz fark barýndýrýyordu. Ekmekler ayný ekmeklerdi adeta. Bazen beyaz ekmek te çýktýðý oluyordu ama ben beyaz ekmekten o lezzeti alamýyordum.

Ekmekleri eve saklamak istiyordum ama ne mümkün. Pek taze de olmamalarýna raðmen hepsini yiyip bitirdim. Oradan ayrýlýp dükkanlara doðru yollandým. Hava oldukça güneþliydi. Ýshalim devam ediyordu. Faydasý olur diye bir paket leblebi de satýn almayý ihmal etmedim.

Çayhaneye vardým. Her yanýndan geçtiðim tuvalete uðramayý ihmal etmedim. Sürekli sularla haþir neþirdim. Bu da benim daha fazla üþümeme yol açýyordu.

Ýkindi namazý yaklaþýyordu. Bizse hala çayhanede sohbet ediyorduk. Kimler yoktu ki oralarda. Ýzmit’ten ayrý ayrý arabalarla gelmiþ bir sürü kiþi. Bir zamanlar kýsa bir müddet komþuluk yaptýðýmýz Mehmet Fýçýcý- o zamanlar yeni yetme bir delikanlýydý- þimdi olgunlaþmýþ, birkaç çocuk babasý olmuþ, hem Þeyhin vekili. Kýskanmadým, imrendim.

Onlar aile boyu sofiydi. Babalarý rahmetli olmuþtu. Allah taksiratýný affetsin. Sofiler bana da çay ýsmarladýlar bense elimdekileri açýp ikram etmedim. Bu nedenle kendimi kýnýyordum içten içe. Tekrar mescide vardýk. Telefonumun þarjý bitmek üzereydi, onu þarz etmek üzere prize taktým çantamdaki þarj cihazýyla.

Ýzmitli bir grup köyden ayrýldý. Ben de arkadaþlara geç yola çýkmanýn mahzurlarýný anlatýyordum. Gece yarýsý kente varacaðýz diyordum. Kafile de benim gibi kent merkezine uzakta oturanlar çoðunluktaydý.

Kimseyi ikna edemiyordum. Herkes iþini Allah’a býrakmýþtý. Bir þeyler olur hal yoluna konur diyorlardý. Hatmeyi yaptýk. Tövbelerimizi almýþtýk zaten öðle namazýndan sonra. Hazýrlýklýydýk.

Ahmet Kemal
Kayýt Tarihi : 21.5.2014