SON MEKTUP
Şimdi, son birkez konuşacağım seninle,
Bunca zaman sükûta, hapis ettiğim yüreğimle,
Seni seviyorum derken, içimin titremesi gibi,
Bilmeni istediklerimi yazarken, titriyor ellerim,
Bu bir yalvarış değil, kalbimin son seslenişi sana,
Bizden nasıl çabuk vaz geçtiysen, yalnızca oku ve geç,
Söylesene, benim gecelerime gündüzüme,
Sığdıramadığım bu sevgiyi,
Tek kelimelik vedanın içine, nasıl sığdırdın sevgili,
Şimdi ayların ,mevsimlerin, içine sığmıyor yokluğun,
Sahi sen nasıl bir hoşçakalın, içine sığdırdın sevdamızı,
Dönüp baktığımda maziye, aklım almıyor nasıl gittiğini,
Bir saat haber alamadığımızda nasıl da özlerdik bir birimizi,
Öyle çok şaşıyorum ki kendime,
Nasıl dayanıyorum, şimdi bilmiyorum yokluğuna,
Bazen yokluyorum kalbimi, sensizce,
Sana gelmek için, can atıyor olsa da,
Sana gelecek, hiç bir şey bırakmamışsın bana,
Öyle bir duvar örmüşsün ki aramıza,
Sana her gelmek istediğim de,
Duygularım kaç kilo metre hızla çarpıyor, Bilmiyorum, o duvara,
Tek bildiğim, her seferinde paramparça olduğum,
Gidecek yeri olmadığını anladığın da,
Eve dönermiş ya hani insan,
Bende, sonra kendime döndüm,
Çünkü, insanın tek evi kendisiymiş sevgili, sen öğrettin bana,
Ben sana gelemediğimde, kendime döndüm,
Meğer, benim yürek evim harabeye dönmüş,
Kocaman bir enkaz kalmış, senden geriye,
Ve ben anladım ki,
Ne kadar çok seversen sev birini,
Bir vedanın içine sığıyormuş sevda,
Kabuledemesemde benden gittiğini,
Bende bıraktığın izlerinin silinmesi dileğimle,
Noktayı, koydum artık gidişine,
Ne kadar yüreğim anlamasada,
Kabullendim artık, bizden gittiğini,
SADECE bil istedim, BİL İSTEDİM sadece,
Hazan gülü Fatoş
18:02: 2025...
