“ Çark döner, Mýzrak kýrýlýr, Bir deli havalanýr !..”

***

     Þu fâni dünyada çok þey gördüm…

Buðday taneleri, merdane milleri, deðirmen taþlarý, bozuk çarklar, dünyanýn ekmeðini yese doymayacak kadar aç gözlü olanlar, bir avuç una dünya kadar sevinenler, daima bir telaþ içindekiler, kapý önüne baðlanmýþ huysuz yük katýrlarý ve yük altýnda kýzaran yüzlere raðmen  ardýmdaki geniþ kýrda beni selamlayan rengârenk kýr çiçekleri…Ama ben renklerden sadece beyazý severim; beyaz  temizdir ve bir damlacýk siyah düþse hemencecik görebilirsiniz içinde…

Ve toprak,  taþ ve tahtadan ibaretim.

Fakat hasatta ýrgatýn emeðini çalan efendiler, yahut ambardan gizlice çaldýklarýndan yaptýklarý ekmekleri rahatça yiyebilen uþaklar gibi  de taþ yürekli deðilim!

Ne savaþ bilirim, ne de düþmanlýk…Ne için inþaa edildiðimi bilirim taþtan da olsam.

Varlýk sebebim bellidir; Buðday unundaki ekmek umuduyum ben .

 Çocuklarý görünce ayrý bir açýlýr kollarým. Sýcak yaz günlerinde onlarý kollarýmýn gölgeleriyle oynatmaya bayýlýrým. Daha doðrusu bayýlýrýz, rüzgarla ben yani.

*

    Kapýmýn önünde dolaþan tok güvercinlerin birbirine kur yapmalarýný izlemek en eðlendiðim þeydir mesela; ya da karýnca katarlarýnýn; -ki bence benim kadar kuvvetlidirler- taneleri sýra sýra yuvalarýna götürmelerini hayranlýkla izlerim.

Hatta, tüm ýþýklarým kapanýp, kapýlarým kilitlendiðinde gizlice girdiklerini anlamadýðýmý zanneden hýrsýz farelerin, olup bitenden haberim olmadýðýný düþünmelerine de için için  gülerim.

    Daha doðrusu gülerdim; Tâ ki, her hatýrladýðýmda ömrümün sonuna dek  güleceðim olayýn olduðu o güne kadar…

     Bu arada tahmin etmiþ olmalýsýnýz fakat yine de kendimi tanýtayým;
 Ben rüzgarýn çevirdiði, ve buðdayý un etmekten baþka bir iþi olmayan zavallý bir yel deðirmeniyim; ve anlatacaðým hikayede, dünyanýn bütün deðirmenleri dile gelecek olsa, muhtemeldir ki en komik  hadisenin sadece benim baþýma gelmiþ olabileceði o günü anlatacaðým size…

*

    O gün hava çok güzeldi, ve yine rüzgarýn keyfi yerindeydi. Kollarým bütün kuvveti ve heybetiyle dönüyor, dönüyor, içime atýlan tüm taneleri un ediyor ve keyifle gýcýrdayarak kendi kendime eðleniyordum …Bunu anlamanýz güç fakat size bunun hazzýný þöylece anlatabilirim;

Mesela  avcunuza biraz toprak koyduklarýný ve siz avcunuzu kapatýp açtýðýnýzda topraðýn ipeðe dönüþtüðünü ve avcunuzda hafifliðiyle, rengiyle,  dokusuyla ipeði hissettiðinizi hayal edin … Muhteþem deðil mi?

   Evet ne diyordum; o gün hava gerçekten  güzel ve ben yine keyifle un ediyordum sert taneleri…

 Þayet un öðütmek kadar sevdiðim bir þey daha varsa o da rüzgarýn getirdiði taze piþmiþ ekmek kokusudur.

Düþünsenize; rüzgâr bir ev ahalisinin þükranlarýný ve öðüttüðüm tanelerin selamlarýný getiriyor bana;
 Hey Hat! ne haz, ne haz!!!

*

    Ýþte bu güzel duygular içinde rüzgârýn ýslýklarýna kanat gýcýrtýlarýmla karþýlýk veriyor, yine mutlu ve yaratýcýma müteþekkir bir âný yaþýyordum ki;
uzaktan önce bir silüeti görmüþ; yaklaþtýkça da o silüeti tanýmlamaya çalýþýrken uðultulu nâralarýný iþitmiþtim.

   Bu muhtemelen  þarap fýçýsýna düþüp kafayý bulmuþ bir köylü olmalýydý, deðirmenciye çuvallarý karýþtýrdýðýný iddia ederek çatacak yahut öðüttürmediði buðdayýn ununu soracaktý. Nadiren de olsa þahit olduðum þeylerdi bunlar.

   Gittikçe yaklaþýyorlardý, bir adam bir at…hayýr hayýr, iki eþek bir adam…

Kanatlarým mani oluyor derken evet yaklaþtýkça daha iyi görebiliyordum artýk; evet iki adam , bir eþek, bir at!

    Fakat, aman Allah’ým, o da ne!
Ölü atlarýn yürüyebildiðini bilmiyordum doðrusu ya da bu denli kemik yýðýný bir atýn zýrhýný kuþanmýþ bir þövalyeyi taþýyabildiðine þahit olmamýþtým ömrümce…

Gerçi afedersiniz þövalye dersem  de ata haksýzlýk etmiþ olacaðým.

Zira baþýnda miðfer yerine aliminyum tencere, kalkan yerine bir sini ve eline  oðlan çocuklarýnýn savaþ oyunlarýnda bile daha sahicilerinin olduðu bir deðneðe alelacele  tunç bir kadehi ters çevirip geçirmiþ gibi görünen mýzraðýyla bana doðru geliyor, baðýrýyor, haykýrýyordu..!

Söylediklerinin tek kelimesini anlamamýþtým baþta fakat anlaþýlýr tek kelimeyi týk nefes bir halde (ki bence o yükü çektiðine göre bu   hal eþeðin hakkýydý) göbeði ileride, kafasý  geride o garip uþak görünümlü adam söylüyordu;

“Efendim durun, yapmayýn, o deðil !”

Üzerime olanca hýzýyla geliyordu ve yakýnlaþtýkça o týmarhane kaçkýnýnýn da söylediklerini anlayabiliyordum artýk;

“Ey  uðursuz dev, iþte sonun geldi !!!”

Hayýr yanýlmýyordum kesinlikle bana diyordu bunu.

Ýyi de neden?
Ben sadece bir deðirmenim. Hem devler efsane deðil miydi, bayým siz beni birine mi benzettiniz der gibi kollarýmý çevirdim gýcýrtýyla, daha da hiddetlendi.
Ayný dili konuþsaydýk anlayacaktý belki fakat anlamýyordu, anlamayacaktý…

    Bekledim…Rüzgâr farketti ve kanatlarýmý öyle bir hýzlandýrdý ki , hani temelim toprakta olmasa bir miktar havalanabilirdim belki.

Ne güzel de olurdu hani, romanlar bunu da yazardý;  “Uçan yel deðirmeni! “

*

  O Þövalyemsi adam gittikçe yaklaþýyor ayný þeyleri tekrar ederken de;

  “Kes Sesini Sancho, bana engel olmaya kalkma” diyordu yanýndakine.

Zaten istese de engel olamayacak kadar geride kalmýþ; bindiði zavallý eþeðin yerine soluk soluða kalmýþtý Sancho  ve  kalan nefesiyle  son kez;

“Ef..efendim, o sa-de-ce  yel  deð-ir-me-ni” diyebilmiþti.

Þövalye, (yahut uyuz at sýrtýnda duran  leylek  hayal edin) üzerime üzerime geliyor, elindeki mýzraðý kollarým gibi döndüre döndüre çeviriyor ve bir yandan artýk iyice anlaþýlýr þekilde haykýrýyordu;

“Bu yel deðirmeni deðil Sanchooo, bu bir dev!!!Kocaman, ölümcül, ve nicelerinin baþýný yemiþ alçak bir dev buuu!

Fakat artýk sonun geldi adi dev, hakkýndan -ben geleceðim ben- Yani Kahraman Don Kiþot !!! ”

…

   Artýk mesafe bir kaç mýzrak boyuydu ve bana hýzla yaklaþýyordu, benimse her zaman yaptýðým gibi  altýna rüzgarý alarak kanatlarýmý çevirmekten  baþka yaptýðým, yapabileceðim ve yapmak isteyebileceðim bir þey yoktu; çeviriyordum olanca hýzýyla!

Ve iþte o an;

Sanki zaman durmuþ ya da   sahne; tekneden taþan cývýk bir hamur gibi aðýr aðýr akýyor; her aný, her saniyeyi, her yüz ifadesini çarklarýma, kanatlarýma ve taþlarýma dek kazýyacaðým kadar keskin bir aný olarak iþleniyordu adeta…

Bön Kiþo…pardon Don Kiþot Mýzraðý üzerime doðrulttu ve dönmekte olan kolumun birine mýzraðý takýlýnca; mýzraðý tutan kollarýnýn peþinden o heybetsiz bedeni havalandý ve adeta püsküllü kraliyet flamasý gibi dalgalanýyorken bir anda olgun bir armutcasýna yere yapýþtý…Tencere bir yana, Son Kiþot bir yana…

Yüzündeki donuk ifadeden, uçmakla çakýlmak arasýnda ne geçtiðine dair en ufak bir fikri olmadýðý, burun ucuna sabitlenip kalan gözlerinden de  bunu beklemediði gayet açýk biçimde anlaþýlýyordu; bu haliyle kral soytarýlarýnýn bile katýla katýla gülecekleri bir durumdaydý…

   Ben,  Kiþot’un kemiklerinin kýrýlmadan kalkabildiðine sevineceðini sanýyordum ki þu sözleriyle  vaziyeti daha da gülünç duruma getirmiþti;

“Sancho, gördün mü? Büyücü devleri hiddetimden ve haþmetimden korumak için yel deðirmenine çevirdi!? “

***

   Evet iþte bu olaðan dýþý hatýraya hatýrladýkça henüz olmuþ gibi gülerim…Fakat itiraf ediyorum; tüm ýþýklar kapandýðýnda ve kapýlar kilitlendiðinde bu aný hatýrlayýp üzülmedim de diyemem. Dedim ya taþtan topraktan yapýlmýþ olabilirim  ancak taþ kalpli deðilim. 

   Son Kiþot “Delilik  ve  hayalperestlik” arasýndaki ipince sýnýr çizgisinde  yürürken düþtüðü yerde bir ütopya kurmuþ ve burada beni hayali bir düþman olarak görmüþtü, ve bu esasýnda dehþetli bir trajediydi.

O gün  ne yenilen Bön Kiþot’tu, ne yenen bendim.

Ne o þövalyeydi, Ne de ben devdim.

O gün aslýnda, “hayal ve gerçek” çatýþmýþtý.

*

Hayal kurmak güzeldir,  fakat mutlak olmayan bazý gerçekler kiþilerin algýlarýna, inançlarýna, ve sanrýlarýna göre þekillendiklerinde, hayal “yýkýlan” deðil  “yýkýcý” hale gelebilir ne yazýk ki…

Ve iþte tam burada gerçeklerle sanrýlarýn savaþý baþlar.

Acaba’larýn, ama’larýn, çünkü’lerin meydan savaþýdýr bu ve yanýlgýyý( ya da yenilgi) tam o savaþýn ortasýnda silahsýz kalýnca anlar insanlar;Ve þövalyeler asla uçmazlar!