Fukara bir akýldý benimkisi. Kalbim adýmlarýmdan önce sana varmýþ, ruhum bedenimden firar etmiþ, çoktan senin olmuþtu, senden habersiz. Gözlerimin içinde kayboluyorsun diye yüreðim vatanýn olacak; sesim ruhunu sarýp sarmalýyor diye bedenin de yanýmda olacak sanýyordum. Bilemezdim senin hayat standartlarýnýn benim duygularýmdan daha aðýr basacaðýný... Bilemezdim kirli tohumlarýn sende filizleneceðini... Duygularýn bu kadar kalleþ olabileceðini sayende öðrendim. Senin aklýn galip çýktý bu savaþtan benimse kalbim!
Doðrusu gidiþin çok koydu. Ben hâlâ ben olamadým. Ruhumu kanattýðýn hançer her baktýðým yerde karþýma çýkýyor, hâlâ her masum ve güzel yüzde seni görüyorum. Tesellisi zor oldu bu paramparça gönlümün!
Lastikleri patlak, benzini bitik, koltuklarý deforme olmuþ, motoru ömrünü doldurmuþ, direksiyonu yanlýþ ellerde ve yoldan çýkmýþ bir araba düþün! Ýste ben de böyle kör, topal yaþýyorum be sevgili...