Bir harftir bazen, dökülmeyen söz,
Kalpte yazýlýr, görünmeden iz.
Sükûtun yankýsý düþer geceye,
Her bakýþ bir kelâmdýr, dilsiz, sessiz.

Gecede titrer kalbin elif’i,
Göz ucu bir secde olur derine.
Konuþmaz dil, susar her hece,
Lâkin aþk konuþur gözün derinliðinde.

Yalnýzlýkla örülür harf arasý,
Ýç çekiþ, bir mýsra olur kendince.
Ve aþk, kelimeye sýðmaz hiçbir zaman—
O, gözlerde duran en son cümle.

Daðlara sürer sessizlik izini,
Kayalar bile aðlar duymadan seni.
Bir harf düþer göðe yýldýzdan aðýr,
Sükûtla yazýlýr, kýyamet gibi.

Her sessizlik, bir harf gibi derin,
Ve her harf, bir sessizlik kadar suskun.
Kalem yazmaz bazen, kalp anlatýr—
Laf deðil, yürek olur dokunur en derun.