“Gülümseme, insana mahsustur. Hiçbir hayvan gülmez.

Ben hasta ruhlarý ve sinirli insanlarý daima, yüzlerinin gülümser olup olmamasýyla tanýrým. Sinirli insanlarýn yüzleri gülmez. Gülümseme, ruhun saðlamlýðý kadar, saadetin de müjdecisidir. Beþikteki çocuðun gülmeye baþladýðý gün, aile saadetinin tamamlandýðý gündür. Çocuðun ilk mürebbisi, annesinin gülümsemesidir. Dostlar arasýndaki samimiliði gösteren de gülümsemedir. Ben, milletlerin hayat kabiliyetlerini de fertlerindeki gülme ile ölçerim. Yazýk ki bizde babalar, mürebbiler gülmeyi yasak ettiklerinden, münevver Türkler en az gülen insanlardýr. Eski Türkler güler yüzlüydüler. Bence yapacaðýmýz inkýlâplarýn birisi de ‘güler yüz inkýlâbý’ olmalýdýr. Evet, milletimiz daima þen ve þetaretli olmalýdýr.

Her iþte muvaffak olmak için baþlýca þart, müteþebbislerin güler yüzlü olmasýdýr. Yüzü gülmeyen insanlar hiçbir iþte muvaffak olamazlar. Mesela yüzü gülmeyen bir avukat en haklý davayý kaybeder. Yüzünde gülümseme bulunmayan bir aktrist, þöhret kazanamaz. Yüzü gülmeyen bir doktor, hastalarýný tedavi edemez.

Bir balcý, dükkânýný en iyi ballarla doldurduðu halde, gelen müþterilere hiç bal satamazmýþ. Bir gün, tecrübeli bir insana þikâyet etmiþ:

“En iyi ballar bende olduðu halde, gelen müþteriler ballarýmý beðenmeyerek gidiyorlar. Halbuki komþularýmýn ballarý iyi deðildir, fakat müþterileri hiçbir zaman eksik olmuyor. Bunun sebebi nedir?”

Adam þu cevabý vermiþ:

“Sen bal satýyorsun ama yüzün sirke satýyor!”