Mahallenin çarşısında yıllardır aynı köşede duran Mehmet Abi vardı. Elinde eski model, pirinç tartısı, başında kasketiyle sabah erkenden gelip köşesine kurulurdu ve en iyi müşterileri mahallenin hanımlarıydı. Kimi zayıflama diyeti yapar, kimi doktor korkusuyla tartılır, kimi de sırf moral olsun diye çıkardı tartıya. Küçük bir taburesi vardı yanında bir de el yapımı tabelası:
Bir gün tartıcı adamın önünden geçen kadın birden durdu, başladılar konuşmaya:
Kadın:
-Sen! Evet evet… Senin yüzünü unutmam ben!
Tartıcı:
-Aa abla, hayırdır? Buyur, gel tartalım seni!
Kadın:
-Senin tartın bozuk beyefendi!
Tartıcı:
-Olur mu öyle şey abla? Yıllardır ekmek paramı bununla kazanıyorum ben.
-Geçen hafta burada tartıldım ya.
-Evet, hatırlıyorum seni. Ne oldu ki?
-Eve gider gitmez bir de evdeki tartıya çıktım. Senin tartı iki kilo eksik gösteriyor!
Tartıcı göz kırptı, usulca yaklaşıp fısıldadı.
-Meslek sırrı abla,dedi, yoksa hanımlar nasıl mutlu olacak bir sakız parasına da her hafta gelip tartılacak? Biz de üç beş kuruş kazanacağız işte.
Kadın önce sustu, sonra kıkırdayarak başını iki yana salladı.
"Uyanık seni!"
Tartıcı şöyle diyordu kadının ardından:
"Hayat abla… Tartıda eksik, gönülde fazla!"
