ey! kara gözleri sürmeli gece,
beni bir karanlýðýn içine sürüklersin..
sýrtýma vurulmuþ, onca yük varken,
birde yalnýzlýðýnýn..efkarýný yüklersin..


çýrpýnýr,kurtulur düþer elimden,
pamuk ipliðinde tutunan ümit..
bir feryat yükselir, o an dilimden,
ufkuma karanlýk çöktüðü vakit..

beynimde uðultu, davullar, ziller,
gözlerim boþluða bakýp kaymakta..
ayaklarým..sanki benim deðiller,
kulaklarým..garip sesler duymakta..


gördüðüm, duyduðum her þey yabancý,
yollarým taþ,diken.. binbir engebe..
ruhumun içinde kývranan sancý!
bilinmez.. daha ne hallere gebe..


sonsuz mahzenimde, hükümsüz zaman,
ha tek bir saniye, ha yýl, ha asýr..
ne gün çekilecek, baþýmdan duman,
ne gün çözülecek, bu efsunlu sýr..


kalk, düþtüðün yerden, doð küllerinden,
þahlan..bedenimi þahlandýr ümit..
çatlasýn karanlýk, orta yerinden,
tut elimi..þafak söktüðü vakit..

sildim camlarýný, söktüm perdemi,
sen..gelmek için, hangi bahaneyi beklersin..
uzaklardan beni seyreden rüzgar!
kýr artýk penceremi..daha neyi beklersin...

23.03.2010

ahmet turgut atlýk