“Bıraktığımız, bıraktığımız yerde değildir ya da
bulduğumuz, bıraktığımız kişi değildir.
Ve bazı aşklar, geri dönüldüğünde yalnızca bir yanılsamadan ibarettir.”
** Gençlik Aşkı
Aynur ile Kerem’in hikâyesi, gençlik yıllarının ateşli ama kırılgan sevgisiyle başlamıştı. Üniversitenin ilk günlerinde birbirlerini bulmuş, kısa sürede birbirlerinin bütün dünyası olmuşlardı. Aynur, hayatına dair kurduğu her hayali Kerem’le paylaşır; Kerem ise geleceğini onunla inşa edeceğine inanırdı.
Ne var ki zaman ilerledikçe o ilk tutku yerini ince çatlaklara bırakmaya başladı. Kerem’in öfkesine yenilmiş aceleci sözleri, Aynur’un içine gömdüğü kırgınlıkları, birbirlerini anlamadan geçen geceler… Bir gün, bütün biriken yük taşıyamayacak kadar ağırlaştığında, ipler koptu.
Aynur’un sesi titriyordu:
— Kerem, seni seviyorum… ama böyle yaşayamayacağım.
Kerem’in gözleri doldu, onu durdurmak istedi. Ama gururu boğazına düğümlendi.
Ve yolları ayrıldı.
** Aradan Geçen Yıllar
Aynur başka bir şehre taşındı. Kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrendi, iş dünyasında güçlü bir kadın olarak varlık gösterdi. Ama geceleri, sessizliğin ortasında, kalbinin derinliklerinde Kerem’in eksikliğini hâlâ hissederdi.
Kerem ise kasabada kaldı. İşinde yükseldi, çevresindekilere göre “başarılı bir adam” oldu. Fakat biliyordu ki hiçbir makam, hiçbir alkış, Aynur’un ardından bıraktığı boşluğu dolduramıyordu.
İkisi de birbirini unutmadı. Ama birbirlerine dönmeyi de düşünmediler. Çünkü zaman, onları başka insanlara dönüştürmüştü.
** Yeniden Karşılaşma
Bir gün, ortak bir dostlarının düğününde karşılaştılar. Kalabalık içinde göz göze geldiler. O an kalpleri yeniden çarptı.
Kerem, yılların Aynur’un gözlerine kattığı olgunluğu fark etti:
“Artık daha güçlü… bambaşka,” diye düşündü.
Aynur ise Kerem’in bakışlarında tanıdık bir hüznü yakaladı. İçinden, “Hâlâ o,” dedi.
Ve yeniden denemeye karar verdiler.
** Başlangıçta Umut
İlk buluşmalarında saatlerce konuştular. Eski anılar, yarım kalmış cümleler, kahkahalar… Sanki yıllar hiç geçmemişti. O akşam ikisinin de kalbinde aynı umut doğdu:
“Belki bu kez olur.”
Birlikte yürüyüşlere çıktılar, eski şarkıları dinlediler, geçmişin hatalarını affetmeye çalıştılar.
Ama çok geçmeden anladılar: Aslında aradıkları birbirleri değil, kaybettikleri gençlikleriydi.
** Çatlakların Geri Dönüşü
Kerem hâlâ sabırsızdı. Küçücük bir tartışmada sesi yükseliyor, Aynur’un gözlerindeki kırgınlık yeniden büyüyordu.
Aynur ise artık aynı kız değildi. O eski kırılganlığını bırakmış, hayatın çetin yüzüyle sertleşmişti. Kerem’in çıkışlarına susarak boyun eğmiyor, karşılık veriyordu. Fakat bu da daha büyük fırtınaların kapısını aralıyordu.
Bir gece, uzun bir tartışmanın ardından Aynur pencerenin önüne geçti. Sokak lambasının solgun ışığında içinden şu sözler döküldü:
“Biz aslında birbirimizi değil, geçmişimizi sevdik.”
** Kaçınılmaz Son
Sonunda yeniden ayrıldılar. Fakat bu kez gözyaşları bile farklıydı. İlk ayrılışlarında umut vardı; belki bir gün, belki başka bir zamanda… Ama şimdi biliyorlardı:
Geri dönüş, yalnızca eski yaraları yeniden kanatmaktan ibaretti.
Aynur, Kerem’in gözlerinin içine bakıp fısıldadı:
— Bıraktığın kadın ben değilim artık.
Kerem’in dudaklarından tek bir kelime çıkmadı.
Ve o gece, yolları bir daha hiç kesişmemek üzere ayrıldı.
Aynur anladı ki:
“Bıraktığımız, bıraktığımız yerde değildir ya da
bulduğumuz, bıraktığımız kişi değildir.
Ve bazı aşklar, geri dönüldüğünde yalnızca bir yanılsamadan ibarettir.”
Yazan
Korhan KÜLÇE
