Mazruf Mavi

Aðzý açýk unuttuðun bir zarf var yâr...

naðme olur kalbim.

Durduk yere þimal düþer aklýma

tutamam, yine gelir kapýna seslenirim sana

kem olur’um.

Ýstemem ne ‘gül’ koy ne de gönül

kapa kapýlarý ve pencereleri

çek perdeleri ve umudun perçemini.

bir nehre atýver anahtarlarý

yeniden olur ve tersine akarsa bir gün belki.

Bir sadakat biçimidir unutmak

susmaksa affýdýr günahlarýn.

Posta katarlarý öte tutar daha uzaklarý.

Ben saklarým seni yazýlmamýþ mektuplarýn mürekkebinde

ve adýný dilimde.

Esmer bir rüzgârýn suç ortaðýdýr suretim

her pusulanýn güney’i ve ýs/sýzýyým.

Kendi düþlerime þývan düþüren

yüzü güleç bir seyyahým, kapýlardan ricad,

hem bir kusurum, bir de kefaret.

 Yokluðunun kuraklýðý emziriyorken anýlarý

yýrt mektuplarý.

tutamam kendimi ve acýlarý

‘hiçlik zamanlarýnda’

mazruf mavileri sýðdýrýp bir zarfa

bir türkü ýslýðý ile düþerek yollara

çýkar gelirim.

Gelirim,

eðilir baþým,

suç sayarak kendimi,

bu kez taþa ben tutarým kendimi... 

Yokluðunun kuraklýðý emziriyorken anýlarý

kapa ve yýrt mektuplarý,

tutamam kendimi ve acýlarý

‘hiçlik zamanlarýnda’ mazruf mavileri sýðdýrýp bir zarfa

bir türkü ýslýðý gibi düþerek yollara

hiç kimseliðim ile gelirim.

Gelirim, eðilir baþým.

Suç sayar,

bu kez taþa ben tutarým kendimi...

Güney