Sonbahar rüzgarýnýn yeni yeni estiði bir kent. Dalýndan koparýlan fidan güzelliðinde yapraklar, arazisi güzel ahþap evler, sevgilisini kýskandýrmaya çalýþan bir insanlar...

Umudu, geçici zevklerin badiresinde aþamalý aþamasýz çalýþmalarda aþmaya çalýþan bir genç kýz, adý Elif. Hayatýnýn baharýnda güzelliðiyle, çevresinin ilgisini çeken Elif, hayatý olduðu gibi algýlayan, kimseye aþýk olmayan ve o çevrede herkesin çok beðendiði bir kýz..

Hayatýný, çocuk yaþta,kalbinin ilk göz aðrýsý olan kýzý kaybettikten sonra, ilaçlarla doðrultan ve ayakta duran bir genç. Adý, Ada. Yüreði kadar saf, bileði kadar kuvvetli, sevgisi kadar mert bir genç...

Kaybettiði kýz olan Melis'in her ay bir kez mezarý baþýnda gözyaþlarýyla dua eden Ada, yolda yürüyordu. Aklýndan þiirler geçiren bir þairin dokunuþu kadar taze düþüncelerle, yolda ilerlerken, fakir bir ailenin çocuðu olmasý sebebiyle okuluna sýký sýkýya baðlýdýr. Derslerinde baþarýlý, hayatýnda ýlýmlý, çevresinde atýlgan ve sevgisinde sadýk bir genç olan Ada, melis'in ölümlü macerasýný düþündükçe içi kahroluyordu:

''Melis dört yaþýnda küçük bir kýz, Ada ise, beþ yaþýnda küçük bir çocuk, her gün adýna 'Karanfil Kokulu Mutluluk' dedikleri bahçede her gün hayatý anlamaya çalýþýyorlardý. Aileleri samimi bir komþu olan iki çocuk, kardeþ görünüþlü bir aþýklardýr.. Ada nýn Melise ''kardeþim'' demesi, Melis''in, o küçük yüreðine bile türlü acýlar veriyordu. Ada da Melis''i çok seviyordu. Ama ondan kopmamak için böyle konuþuyordu. Bir gün Melis''in öðretmen olan babasýnýn tayini Ankara''ya çýkýnca, Küçük kýzýn yüreðinde mezarlýklar oluþuyordu. Ada''ya bu durumu anlatamayacaðýný çok iyi biliyordu..

Ada ise, Melis''e hediye almýþ ve küçük yüreðinde kocaman bir sevgi tohumlarýný serpiþtirmiþti. Küçük yüreðin, sevgi dolu þiiri ve küçücük bir ayýcýðý hediye etmesi Melis''i mutlu ederken, bir yandan da ayrýlacaðý düþüncesi onu aðlatýyordu. Melis, gece vakti babasýyla tartýþýyordu. Ada''yý býrakmak istemiyordu. Babasýyla ciddi tartýþmýþtý.
Gideceði gün gelmiþti. Ada''yý son kez görecekti belkide, bu þekilde düþünerek kahrediyordu minik yüreðini..
Karanfil Kokulu Mutluluk bahçesine geldiklerinde, Ada''nýn yüreðini huzursuzluk kaplamýþtý. Tarifsizce bir gözyaþý yanaðýndan süzülerek parmaðýnýn ucuna deðiyordu. Melis geldiðinde Hüzünlü bir atmosfer oluþmuþtu. Ve Melis, aðlayarak ve baðýrarak konuþuyordu. ''Gitmem gerek'' diyerek hýzlýca ayrýlmýþtý...

1 yýl sonra...

Melis mutluluk bahçelerine geldiðinde, mutluluðun yerini hüzün, Ada''nýn gözlerindeki mutluluðu yorgunluk ve gözyaþý almýþtý. Melis, Ada'ya aþýk olduðunu anlatamýyordu. Babasýndan sadece bir saatlik izin almýþtý. Geldikleri günde Ankara'ya geri gideceklerdi. Melis içindeki duygularý anlatamýyordu. Pamuk Þeker almýþtý Ada, beraber yiyorlardý. Ada, sürpriz yapmak için oyuncakçýya girdiðinde, bu sýrada sarhoþ adamýn biri arabayý kullanýyordu. Kaldýrýmýn üstünde duran küçük yüreði olan Melis'e çarparak Melis'in feci þekilde ölmesine yol açmýþtý...

Uzun yýllar kendine gelememiþti. Aradan 12 yýl geçmiþti. Þu an 17 yaþýnda olan Ada, bir çok kez psikiyatriden tedavi alýyordu...

Elif, süslü ve mutlu bir yaþantýnýn içinde mahallenin gözdesi olmuþ ve hayattan zevk almasýný bilerek hayatýný yaþýyordu. Çýktýðý yedinci erkekten de ayrýlan genç kýz, Ayrýldýðýna seviniyordu. Özgürlükçü bir anlayýþ benimsiyordu.

Hayatýn benliðinde acýmasýz bir yaþantýyý yalnýz ve çaresiz yaþayan bir Ada ve Acýmasýz yaþantýyý özgürce yaþayan Elif, bir okul önünde çarpýþmýþlardý...

Aradan 2 hafta sonra...


Devamý gelecek...

ALÝ ESAT TAÞ...
Zaman, mürekkebin son damlasýdýr...