Yine kafamda kara bulutlar....

      Yine yanlýzým alabildiðince,kalabalýðýn içinde.

Yanlýzlýgýn acýsý çöreklendi,oturdu sanki yüreðime.

      Hiç umut,hiç çare yok gibi....

Niye geldimki bu dünyaya?

      Niçin yaþýyorum sanki?

Yaþama amacým direnmekteki gayem ne?

      Koskoca bir boþluk sanki geçmiþim,

Zifiri karanlýk geleceðim,

      Ýçi hiç dolmayacak,dipsiz bir kuyu gibi.

Ruhumda daima bir açlýk,

      Doyurmak sanki mümkün deðil.

Çevremde bir sürü kalabalýk,

      Lakin,içi boþ,amaçsýz ve gayesiz

Daha çok hissediyorum o zamanlar yanlýzlýðýmýn acýsýný,

      Daha çok yanýyor caným.

Susuzluktan kuruyan aðaç misali,

      Daha çok kuruduðunu hissediyorum ruhumun.

Vefasýzlýktan ve sevgisizlikten..

      Aþký anlatýrmýsýnýz bana!