Þöyle bir Pazar günü iþe gitmeden, evde ayaklarýmýzý sehpaya uzatmýþ bir vaziyette, radyoda sevdiðimiz müzik, güzel bir keyif yapsak… Faturalardan, araçlarýn korna sesinden, þehrin gürültüsünden, hava kirliliðinden uzak, kendimizi dinleyebileceðimiz bir ortamda olmak… Oh ne rahat!

Bazen dünyada bir dengesizlikten dem vururuz. Birileri çok kazanýyor, birileri az. Birilerinin durumu çok iyi, birilerinin kötü... Birileri tok, birileri aç… Bunlar uzar gider böyle… Ama neden böyle diye elimizi çenemize yaslayýp düþündük mü? Bir düþünelim mi? Fatih Sultan Mehmed’in derdi neydi ki, o koca gemileri tepenin üstünden bin bir zahmetle kaydýrýp haliçe indirdi? Derdi neydi ki o kadar askeri, kaðnýlarý, gemileri tepeden aþaðý indirmesi için yönlendirdi. Ve bunu yapan askerin derdi neydi böyle? Onlar neden bunca zahmete girdi ki? Onlar da gidip saraylarýnda otursalardý; üzümleri, elmalarý, birbirinden zengin meyve ve yemekleri yeyip, keyif çatsalardý olmaz mýydý? Düþünelim… Asýrlar öncesinden, kutlu insan, “Muhammed-ül Emin” sýfatýný alan, Hz. Muhammed (S.A.V.)’in sözünü yerine getirmekti dertleri. Neydi o söz? “Ýstanbul bir gün mutlaka fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandandýr, onu fetheden asker ne güzel askerdir.” Bunu duyan kalp atmadan durur mu? Fatih’in ve askerlerin de kalbi bunu gerçekleþtirebilmek için atýyordu. Onlarýn derdi, bu sözün gereðini yapmaktý. Ne oldu? Dertlerine sarýldýlar ve çað kapatýp, çað açtýlar.

Bazen olur ki çok sýkýlýr ve bunalýrýz. Evet, herkeste zaman zaman olur bu… Bir iç muhasebeye ihtiyaç vardýr bu zamanlarda… Derin bir þekilde iç muhasebenin yapýlmasý saðlanmalýdýr. Düþünmeye daha fazla vakit ayýrmak gerekir. Herkes derdini sevmelidir bir anlamda. Yahu dert sevilir mi? Sevilir, sevilir… Sevilmeseydi, Fatih Ýstanbul’u fethedebilir miydi? Sevilmeseydi, Thomas Alva Edison binlerce kez ampulü yakabilmek için didinir miydi? Sevilmeseydi, Mustafa Kemal Atatürk, onca sýkýntýya raðmen hasta adamýn ayaklanmasý için giriþimlerde bulunur muydu? Sevilmeseydi, Seyit Onbaþý, o 270 kilogramlýk gülleyi sýrtýna alýp, gemiyi vurur muydu?

Dertliyiz ama dermaný da bizde bir nevi… Çözümler üzerinde düþünmek ve bunlarý hayata geçirmeyi denediðimiz vakit, hepsinin tek tek çözülüvereceðini göreceðiz. Bir daha düþünelim mi? Bir öðrencinin derdi nedir? Sýnavlar… O sýnava, bu sýnava hazýrlanýyor, okuluna hazýrlanýyor. Ne için? Ýyi bir meslek sahibi olabilmek için, bunu neden istiyor? Ýyi bir yaþama kavuþmak için… Derdi bu iþte… Acaba derdimiz olmasaydý, yaþayabilir miydik? Bu pencereden baktýðýmýz zaman, derdimizin aslýnda bizi yaþama baðladýðýný söylesek yanlýþ bir tespitte mi bulunmuþ oluruz? Derdimizi sevmemiz, bizi daha fazla yaþama baðlar desek, çok mu uçuk bir söz sarf etmiþ oluruz?

Dertliyim dostum, ama dermaným yine bende… O kadar kitap yazýlýyor. Yüzlerce, binlerce… Yahu bu adamlarýn iþi gücü yok mu? Öyle ki ne zorluklarla yazýyorlar… Ve bundan bir þey de kazanmýyorlar. Dertleri ne o zaman? “Ýnsanlara faydalý olma” derdi deðil midir? Ecdatlarýmýz da kurtuluþ savaþýnda ne diye cephelere gidip savaþtýlar ki? Evlerinde oturup, tarlalarýný sürselerdi ya? Yavrularýmýz rahat yaþasýn demiþlerdi. Ýþte dert, herkese bir þey yaptýrýyor.

Dertsiz bir hayat ile dertli bir hayatý mukayese edip, ona göre bir karar verelim. Dertliyim dostum, derdimi almak ister misin?