Güz gelir   hüzün rengine bürünür günler.

Rüzgâr umursamaz  hiçbir şeyi .

Önüne katar ne var ne yok.

En hassas yerinden vurulur takvimler.

Takla atarken güvercinler,

Kanatlarında zaman yorulur.

Bilinmez, bugün mü  yarın mı  yolculuğun sonu.

Geceler, Leyla’dan kalan bir masal.

Gün hüzün yağmuru çisil çisil.

Güz gelir üşür sular dallar öksüzleşir.

İbrişim örgüsü hüzün yumak  yumak  bağırlarda.

Bulutlar turnalara imrenir.

Bir göç başlar, sonsuzluk iklimine.

Kalanlar duaya durur.

Buruk gönüller incelir gül yaprağı misali.

Dem Emr-i Hakkın vaki olduğu demdir…

Gün gelir  an sonsuzluğa düğümlenir…

Ankara, 11.09.2010 İ.K