Soğuktan sıcaktan kararmış kalmış

Okuyup liseden diploma almış

Yaptığı işinde fazla ün salmış

Ah çekince susar köylü gariban.
 

            Ufacık boyuyla hedefi büyük

            Bekâr kalmış çökük omuzun da yük

            Sararmış suratı yüreği döyük

            Saz teline basar köylü gariban.
 

Seçkin huyuyla tek başına köyde

Çok iş yaptığında keyfi yok beyde

İlkokul mezunu olgun bir huyda

Haksız sesi keser köylü gariban.
 

            Köyünde seçilmiş birinci aza

            Çokta gözü yoktur razıdır aza

            Altın kalpli ama suskundur söze

            Kızarsa kin kusar köylü gariban.
 

Dağda güdüyormuş keçi, sığırı

Şaka olsun diye bazen bağırı

Her zaman yapıyor dosta çağırı

Demir gibi yasar köylü gariban.
 

            Kara kuru yağız sivridir dili

            Açık sözlü yiğit Isparta ili

            İhanet edene kötüdür eli

            Hoş görüyle basar köylü gariban.
 

Dursunî kayboldu hayal içinde

Yalnız kazanıyor bilek gücünde

Yorgunken gülüyor hayat hiçinde

Güler yüzle eser köylü gariban.

 

Dursun Yeşil –2009

 

( Köylü Garibanlar başlıklı yazı dursun-yesil tarafından 15.10.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu