Bu ne biçim iþtir bir türlü anlamadým gitti. Hayat her an bir baþka oyunla karþýma çýkýyor ve beni kullanýyor. Ýstemeden de olsa hayat oyununda bir oyuncu oluveriyorum. Tam rolümü ezberledim derken baþka bir senaryo çýkýyor karþýma. Býktým bu hayat oyunlarýndan. Tam sevindim, mutlu oldum artýk derken hüznün maskesi düþüyor ve mutluluk sandýðým þeyin aslýnda hüzün ve de yalnýzlýk olduðunu sonradan fark ediyorum. Yaþadýðým mutluluklara da sevinemiyorum. Çünkü sevinemeden mutluluk kayboluyor ve yerini hüzün alýyor. Sonra da aklýmda bi sürü soru iþareti kalýyor hayata dair. Acaba ne zaman mutlu olacaðým? Ya da mutlu olduðum zaman acaba ne zaman acýlar gerçek yüzünü gösterecek diyorum kendi kendime. Ancak kýsa mutluluk oyunlarýnýn baþrolünü ben oynuyorum. O da çok kýsa sürüyor zaten.Ama çevremdeki çoðu kiþi ise böyle deðil. Acaba diyorum kendi kendime. Acaba neden böyle oluyor ve neden hep hayatýn acý yüzü bana denk geliyor diye. Hem sýkýldým, hem de býktým artýk herþeyden. Ey mutluluk nerdesin? Nerdesin? Nerdesin???

Mutluluða ne zaman yelken açacak gemilerim? Ne zaman sevinçle tanýþacak bu yüreðim? Ya mutluluk artýk kendini göstersin ya da hiç uðramasýn geliþi çok kýsa sürecekse eðer! Çünkü sevinemeden ve mutluluða merhaba diyemeden elveda demek zorunda kalýyorum her defasýnda. Artýk býtkým hayatýn oyunlarýndan. Mutluluk nerdesin? Artýk çýk ortaya ya da gelme bir daha!