Bu sabah yine hayata gözlerimi açtým. Yine yaþýyorum. Ama hayat bir baþka geldi bana bu sabah. Dikkatimi bir sessizlik çekti bugün. Çok sessizdi sokaklar, çok sessizdi etraf... Pencereden dýþarý baktým etrafta kimse yok. Koskoca þehir bomboþ ve etrafta hiç kimse yok... Sanki hayat durmuþ gibiydi ya da benim için öyle. Sonra caným sýkýldý ve dýþarý çýktým. Yürüdükçe yalnýzlýðý daha çok hissettim. Attýðým her adým yalnýzlýða atýlýyordu ve beni daha çok düþündürüyordu. Yine yalnýzým dedim kendi kendime. Çünkü yine kimse yoktu yanýmda. Artýk her þey bir baþka görünüyordu bana. Her þeyde bir yalnýzlýk görüyordum, her þeyde bir gerçeði görüyordum; Nasýl ki yalnýz doðduysam, yine yalnýz öleceðim yanýmda hiç kimseyi, hiçbir þeyi götürmeden...
Zaman insana çok þey öðretiyormuþ bunu zamanla anladým. Her insan bir þekilde yalnýzlýkla karþýlaþýyor ve yalnýz kalýyorlarmýþ. Yalnýzlýk tek arkadaþým oldu. Çünkü her acýmda, her gözyaþýmda yani kýsacasý her þeyde yanýmda oldu. Bunu bugün anladým ve Bugün yalnýzlýkla tanýþma günümüz..