ÖNCE ÝNSAN

Önce insan dedikte yüreðimizi açtýk en derin kalabalýklara, o kalabalýklar ki sevgi bolluðunda bir muhabbet çarþýsýydý. Orada din yoktu, ýrk, dil, renk, millet. Kalbimizin en verimli ürünlerini daðýttýk cömertçe, ikram ettik sevgi þölenlerinde.

Tek bir bayrak diktik sevda direklerimize, tek yürekle kucakladýk insaný savaþsýz, kansýz muhabbet meydanlarýnda.

Ne topumuz vardý, ne tüfeðimiz. Kalbimizin savunmasýz sanýlan sýnýrlarýný aþk neferleri bekliyordu gönüllüce. Mevlana’da döndük ellerimiz semaya yönelerek. Ve (Yaratýlmýþý sevdik Yaratandan ötürü ) Yunus gibi dillerimiz sevgiye söyledi, Veysel gibi gönül sazýmýzda titredi. Ve ( incecikten yaðan kar türküsünde Karacaoðlan’ýn ) sevgimizin adýný Elif koyduk..Nazým katýldý þölenimize, ( Piraye ) dedik üstadýn eþ sevgisindeki derin sevdaya..

Neler yaþamadýk ki kendimizce, nelere sevindik.. Adýný bilmediðimiz ülkelerin vatandaþý olduk, Afrika’nýn yoksul gecelerine bazen sevgimiz ile birlikte ekmek aþ gönderdik. Ezilmiþ, köle edilmiþ halklara biz can verdik, dirilttik yüreðimizdeki sevginin tükenmeyen enerjisini sunarak. Sokaktaki çocuða sýcak bir el, aðlayan gözlere teselli, insanýn insana vicdaný, sevgisi olduk..Topladýk tüm yasaksýz hayalleri, umut hamurunda yoðurduk. Sevda mabedinde secde ettik insanýn Yaratýcýsýna ve af diledik, yine insana zulüm edenler için..

Sözler verdik, ant içtik sonsuza kadar. Önce insan demekten vazgeçmeyeceðiz. Biz gül dikeceðiz, hep gül, her rengi olacak. Kýrmýzýlarý aþk diye koklayacaðýz, pembelerden sevgi demetleri yaparak, mavileri umut bahçelerinde büyüteceðiz ve beyaz güller olacak, bayraðýmýzýn renginde, önce insan yüreklerinde dalgalanacak.

Hiç bir nefrete yer olmayacak kalbimizde. Kin karasýný yok edecek selinde, sevgi ormanlarýmýzýn yaðmuru. Sabah yeþil yapraklarýn üzerinde, sevgi meleklerinin mutluluk gözyaþlarý olacak çið tanelerinde.

ÞÜKRAN AYDOÐAN ( GÜLCENAZ )

YALOVA / ARALIK / 2010