Öðretmen sabýrlý olup, ümitsizliðe düþmeden yoluna devam etmelidir. Öðretmen deðer veren, dinleyen, kýzmayan, alýnmayan, saygý duyan, sevgi, güven, anlayýþ gibi özellikleri nefsinde yaþayandýr. Ayný zamanda öðretmen öðrencisine, velilere, meslektaþlarýna ve çevresine hoþgörülü olabilendir. Öðretmenin sözleri karþýsýndakinin ruhuna iþlemelidir.

Öðretmen beyindeki zincirleri çözebilendir. Öðretmen sýnýfý bir çiçek tarlasý gibi görerek, hiçbir çiçeði kýrmadan, incitmeden, soldurtmadan besleyip büyütebilmelidir. Öðretmen öðrencilerinin sevgisine, üzüntüsüne, sorunlarýna, hayallerine, korku ve ümitlerine, düþüncelerine ortak olmalý, onlarý yakýndan tanýyýp ilgilenmelidir. Öðretmen öðrencisinin kalbindeki kör düðümleri çözebilecek sabýr ve hoþgörü içinde olmalýdýr.

Öðretmen sadece kendi bahçesindeki çiçeklerle deðil, çevresindeki tüm çiçeklerle ilgilenmeli, solgun çiçeklere hayat verecek þifalý suyu gönüllerine, akýllarýna akýtabilmelidir. Bir öðretmen düþünün ki, öðrencilerini tanýmýyor, onlarla gerektiði gibi ilgilenmiyorsa bu sýnýfta baþarýlý öðrencilerin yetiþmesi çok zordur. Týpký bahçesindeki çiçekleri tanýmayan bahçývan gibi.

Okul bir bahçe, öðrencilerde o bahçenin eþsiz, nadide çiçekleridir. Öðretmense bu bahçede rengârenk çiçekler yetiþtirecek bir bahçývandýr. Bu bahçede her çiçek kendi renginde açacak, etrafa misk gibi kokular yayacaktýr. Her çiçeðin farklý özellikleri vardýr. Her birine ayrý ilgi ve bakým göstermemiz gerekir. Bunu yapmazsak çiçekler açmaz, açan çiçeklerde solgun ve cýlýz olur. Öðretmen bahçesini saran yabanî otlarý, dikenleri temizleyemezse bahçedeki çiçekler istenilen güzellikte olmaz. Sorun, sýkýntý ve huzursuzluklar giderilemezse öðrencilerimiz yok olup gider.

Burada bir özeleþtiri yaparak, biz öðrencilerimizin farklý yapýlarda olduklarýný, ona göre davranmamýz gerektiðini düþünerek hareket ettik mi? Bütün öðrencilerimizi ayný görüp, hepsinden ayný derecede baþarý mý bekledik? Hepsinin belirlenmiþ kalýplara uymalarýný mý istedik? Uymayanlarý azarlayýp, horlayýp, suçlayýp dýþladýk mý? Öðrencilerimizin iç dünyalarýný, aile yapýlarýný, istek ve düþüncelerini dikkate alýp, ona göre davrandýk mý? Onlarýn kendilerini bize anlatmalarýný, özgürce konuþabilmelerini saðlayabildik mi? Hatasýný gördüðümüz öðrencileri suçlayýp, okuldan atmak acaba bir çare mi? Bizden baðýmsýz, özgürce geliþiyor, kendi renginde açýyor diye soldurmaya çalýþmak doðru mu?
Öðrencilerimizi yapma çiçekler gibi görmeyelim. Onlara sevgi dolu yüreðimizi açarak yardýmcý olalým, önlerini açalým, rengârenk çiçekler haline gelsin, güzellik ve kokularýyla etrafý güzelleþtirsin. Öðrencilerimizin içindeki gizli enerjiyi açýða çýkarmalarýna yardýmcý olalým.

Çocuklar; masumiyetin, sevginin ve iyiliðin birer sembolüdür. Çocuklardaki güzelliðin ve yeteneklerin keþfedilmesi, geliþtirilmesi ve yönlendirilmesi özenli ve düzenli bir çalýþmadan sonra oluþur. Bunun için sabýr, yeteri kadar zaman ve bilinçli bir çaba gerekir. Dün dinleyen, bugün konuþan ve yarýn ülkeyi yöneten insanlar olarak çocuklarýmýz bir çaðlayan misali akan sesimiz, yarýnlarýmýz tertemiz geleceðimizdir. Çocuklarýmýzýn eðitimi asla þansa býrakýlmamalý onlarýn en iyi bir þekilde yetiþmeleri için elimizden gelen tüm imkânlarý kullanmalýyýz.