O sabah, günün ilk ýþýklarýyla okuduðum kitabýmý ihmal etmiþtim. Bir þey beni sahile çekmiþti. Beþiktaþ iskelesinde bir banka oturmuþ, uzaktan balýk tutan amatör balýkçýlarý izliyordum. Bana en uzak mesafedeki bir adam dikkatimi çekti; 60 - 65 yaþlarýnda, tuttuðu balýklarýn çoðunu baþýna toplanan üç-beþ kediyle paylaþan bir adam. Kalkýp yanlarýna gittiðimde ‘Süleyman abi’ ve ‘kara kedi’yi yakýndan tanýma fýrsatým oldu. Süleyman abi bir acayip adam, kara kedi bir acayip kediydi…Diðer balýkçýlar Süleyman abinin bu halini öðrenmiþler, onun tabaðýndan kedilere ikram yapýyorlar. O da onlara önlerindeki kovalarýndan esirgedikleri cömertliði kendi tabaðýndan yapmalarýna müsaade ediyor, þaka yollu sitem ederek onlara takýlmaktan da geri kalmýyordu.

Kedilerin arasýnda da bir kedi vardý ki týpký Süleyman abi gibi hemen dikkati çekiyordu. Kedilere yapýlan ikramý kapmak için hiç acele etmiyor; Süleyman abinin onun payýný nasýl olsa vereceðini biliyordu. Zaten oltanýn ucundakilerden kendisine bir pay kalmazsa tabaðýn içindekilerden bir tane aþýrma hoyratlýðýna ses çýkarmayacaðýný da biliyordu. Hatta diðerlerine göre daha küçük olan bir tekir kedinin önündeki balýðý almasýna bile göz yumacak kadar cömertti bu hayvan. Dedik ya bu kara kedi bir acayip kedi…

Kim bilir kaç kiþi bu garibi ‘uðursuz’ diyerek tanýma fýrsatýndan uzak kaldýlar. Sanki kedi kediliði býrakmýþ insanlara insanlýk dersi veriyordu….