Yazmak içki içmek gibidir. Kimi efkarýndan içer, kimi neþesinden; kimisi için alýþkanlýk olmuþtur, kimisi de arkadaþlarýna uyar. Yazmak da böyledir. Kimi efkarýndan yazar, kimi neþesinden; kimisi için alýþkanlýk olmuþtur kimisi ise çevresi insanlar yazdýðý için yazar. Ýçki bütün kötülüklerin anasýyken, yazmak hakkýnda böyle bir durum söz konusu deðildir. Kimi yazýlanlar kafa açar, kimileri at gözlüðü takar insanýn kafasýna. Ne kadar yazan insan varsa o kadar çok yazý çeþidi vardýr. Her þey yazýlamayacaðý gibi her yazýlanda okunmaz elbette. Birilerinin çok beðendiði bir yazýyý baþka birileri beðenmeyebilir. Bir zaman çok beðenilen bir yazý baþka bir zaman yerden yere vurulabilir ki bu yazarlar içinde geçerlidir. Netice itibariyle dünyada deðiþmeyen tek þey deðiþimin kendisidir. Niçin yazýyorsun sorusuna ise kuþkusuz verilebilecek kesin bir cevap yoktur. Ayný soruyu ben kendime sorduðumda çeliþkili cevaplar alýyorum kendimden; neden olacak elbette rahatlamak için, bunun da nedeni sorulur mu caným elbette ölümsüz olmak için netice de söz uçar yazý kalýr, yazmamýn nedeni boþ zamanlarýmý deðerlendirmek, yazýyorum çünkü yazmayý seviyorum. Bu sorunun cevabý bunlarýn herhangi birisi olabileceði gibi hepsi ya da hiçbirisi de olabilir elbette. Ne de olsa herkesin bir nedeni vardýr.
 
Önceleri yazý konusunda oldukça katý prensiplere sahiptim. Örneðin her insanýn yazdýklarýný okumazdým, belirli konular üzerine yazýlan yazýlarý hep birbirine benzettiðimden umursamazdým. Ama artýk öyle düþünmüyorum. Herhangi bir insan zahmet edip birkaç satýr karalamýþsa bile okumaya deðerdir diye düþünüyorum. Beðenilir ya da beðenilmez o elbette kiþinin taktirine kalmýþtýr. Yazmak çoðu insan için lise yýllarýndan kalma bir alýþkanlýktýr. Yani ilk gençlik yýllarýndan. Çocukluk ve yetiþkinlik arasýnda sýkýþýp kalmýþ insanlar genelde yazarak ruhlarýný rahatlatmak isterler. Bu yazýlarsa çoðu zaman unutulmuþ bir defterin arasýnda kalýrdý. Ama þimdi öyle deðil. Ýnternette bir çok edebiyat sitesi var ve amatör þair ve yazarlarý bekliyor. Bu paylaþým açýsýndan çok güzel bir þey. Yalnýz þuna dikkat ettim ki bu sitelerdeki yazýlanlarýn çoðu ayný konulara dayanýyor. Aslýnda hepsi birbirine benziyor desem sanýrým haddimi aþmýþ olmam. Bütün edebiyat sitelerinde þiirlerin ve yazýlarýn yegane konusu aþk ve yalnýzlýk. Elbette istisnalar kaideyi bozmaz. Buradan çýkarýlacak en kaba sonuç; herkes aþýk ve herkes yalnýz. Bu elbette can sýkýcý bir durum. Ayný zamanda bu durum Türk Sinemasýnýn içine düþtüðü çýkmazýnda bir göstergesi. Amerikan sinemasýnda ya da Avrupa sinemasýnda konu yelpazesi çok geniþtir. Ama Türk sinemasýnda bu yelpaze aþk, yalnýzlýk, aldatma ve mafyacýlýktan ibarettir. Hayal gücümüzü pek fazla kullanmýyoruz sanýrým. Elbette bu konuda da çeþitli istisnalar var. Mesela korku filmi çekmek istemiþ sinemacýlarýmýz. Ama çekilen bu korku filmleri Amerikan sinemasýnýn kötü taklitleri gibi kalmýþ. Halbuki bizim kültürümüzde korkutucu o kadar çok karakter var ki. Sonuç ise elbette ki fiyasko. Çok kez duydum þu sözü; ‘’ Ya adamlar Avatar filmini çekiyorlar, bizim sinemamýzdaki þu filmlere bak.’’ Aþk, yalnýzlýk, aldatmak ve mafyacýlýk konularý arasýnda sýkýþmýþ bir sinemadan bahsediyorum. Edebiyatýmýzda da durum pek farklý deðil. Elbette sinema ve edebiyat konusundaki bu düþüncelerime cumhuriyet tarihimizin ilk yirmi yýlý dahil deðildir. Dönem dönem çekilen çeþitli filmleri de istisna olarak kabul ediyorum, elbette çok enteresan eserleri olan yazarlarýmýzý da. Bu kýsýrlýðýn sebebini þimdi burada dökecek akademik tecrübeye sahip deðilim elbette. Ama kültür devriminin, eðitim ve ekonomi devrimlerinden sonra geleceðini bilecek kadar kafam çalýþýr. Ýnsanlarý sinemaya tiyatroya zorla gitmeye zorlarsanýz, kitap okumayý ve klasik batý müziðini dinlemeyi bir modernlik ölçüsü sayýp insanlar arasýnda ayrým yaparsanýz olacaðý budur. Zorla sanat olmaz çünkü, bu bir  istek mevzusudur. Eðitim ve öðretim döneminde zorla tiyatroya götürülmek istenen insanlarýn çoðu tiyatro salonlarýnýn önünden bile geçmemektedirler. Yani zorla hiçbir iþ olmaz. Bunun yaný sýra hiç kimsenin istediði iþi yapmamasýndan bahsetmeyeceðim bile. Çünkü benden önce bir çok yazar bu konudan defalarca bahsetti. Yalnýz þunu biliyorum; benim jenerasyonum arada kalmýþ, kaybolmuþ bir jenerasyondur. Bende bir ihtiyarlýk alameti olan o meþhur sözü söyleyeceðim; þimdiki çocuklar daha þanslý.
 
Bu þanslýlýk konusunda þimdiki edebiyatçýlarýn da daha þanslý olduðunu söyleyeceðim. Çünkü günümüzde insan yazdýklarýný daha çok insana kolaylýkla ulaþtýrabilir. Elbette bu durumun hiç hoþ olmayan yönleri de var; hiçbir ücret beklememek gibi. Ya da eskisi kadar meþhur olamamak gibi. Ama her ne olursa olsun, eðer güzel bir iþ yapýyorsanýz, yaptýðýnýz iþ eninde sonunda hakkýný bulur. Yapmýyorsanýz zaten bir þey beklemezsiniz. Lise yýllarýmda öðrendiðim ve çok beðendiðim bir söz var; Kemancý sen kemanýný çal para da gelir alkýþ da. Günümüzde meþhur olan yazarlara ise hiçte iyi bir gözle bakmadýðýmý söyleyebilirim. Zira sanatta torpil olmaz. Ayrýca popüler kültür çok hýzlý tükenen bir olgudur. Velakin öyle ya da böyle yazmak ya da okumak ziyadesiyle lüzumlu þeylerdir. Burada amacým sosyal mesaj vermek deðil elbette. Zira bu yazýmda bahsettiðim zorlamaya dönüþebilir bir durumdadýr. Burada eklemek istediðim kiþisel görüþümse bambaþkadýr. Günümüzde insan bir þeyler yazmýþsa belli bir ücret karþýlýðýnda yazdýklarýný kolaylýkla kitap haline dönüþtürebilir. Bu artýk her insan için oldukça kolay bir iþ. Fakat ben hiçbir zaman hiçbir yayýncýya ücret ödeyip yazdýklarýmýn kitap haline dönüþmesini istemem. Bende bu edebi kirliliðe sebep olan bir harekettir. Eðer yazdýklarým kitap haline dönüþecek kadar ehemmiyetli þeylerse elbette ki bir þekilde kitap haline dönüþür. Ama yazdýklarým kitap haline dönüþecek kadar ehemmiyetsizse kitap haline dönüþmesi edebi kirlilikten baþka bir þey deðildir. Elbette hatýra için bastýranlara sözüm yok. Zaten edebiyat ve ticaret birbirlerinin dilinden hiç anlamayan ve hiç geçinemeyen iki ayrý olgudur.
 
Madem yazmak ve yazarlýk hakkýndaki düþüncelerimden bahsedeyim devam edeyim. Bir insana niçin bunu yazdýn ya da yazarken neden bu yolu kullandýn diye elbette sorulamaz. Ama bizim edebiyatýmýzda karþýlaþýlan ve benim hiç tasvip etmediðim durumlardan birisi de sarhoþ muhabbeti durumudur. Kimi yazarlar þairlerin eserleri aynen böyledir. Onlarý okurken sarhoþ muhabbeti dinlersiniz. Eðer sizde alkol almamýþsanýz keyifsiz bir durumdur bu. Geçenlerde televizyon kanallarýndan birinde böyle bir þaire denk geldim. Ciddi bir televizyon kanalý bu bayan þairle bir program yapmýþ. Ýnanýn alkolsüz izlenmezdi bu program. Ömrümde bu kadar çok sýkýldýðýmý hatýrlamýyorum. Kadýn yaþýný baþýný almýþ bir kadýn ve makyajý oldukça abartýlý. Programda doðadan yararlanýlmak istenmiþ. Böyle kuþlar, çiçekler, böcekler ve aðaçlar gösteriliyor. Bu bahsettiðim çiçekler böcekler arasýnda þair bir yandan geziniyor bir yandan da þiirlerini okuyor. Bir karikatüre benziyordu daha çok. Ama bu öyle yavaþ bir þiir okuma tarzý ki anlatmanýn imkaný yok. Neredeyse bir satýr bir dakikada söyleniyor. Çeþitli anlaþýlmaz imgeler kullanýlarak þiirler daha anlaþýlmaz bir hale getirilmiþ. Zaten bu durum bizim edebiyatýmýzda ve sinemamýzda bir kliþedir; herhangi bir eser ne kadar çok anlaþýlmazsa o kadar çok deðerlidir diye düþünülür. Müzikten ise hiç bahsetmeyeceðim. Dediðim gibi ben ömrüm boyunca bu kadar sýkýcý bir edebiyat programý izlemedim. Bir de þöyle bir yanlýþ anlaþýlma var ki ben bu duruma da çok sinirleniyorum. Tüm edebiyat ortamlarýnda þöyle bir anlayýþ hakim; bir þair ya da yazarýn tüm arkadaþlarý da þair ve yazar olmalýdýr. Böyle saçma bir anlayýþ olabilir mi? Neden böyle olsun ki zaten? Ýnternetteki edebiyat sitelerinde ise tebrik etmek, yazý dostu olmak gibi durumlar birbirlerini aðýrlamaya dönmüþ. Benim tanýdýðým bir çok kiþi daha yazýyý okumadan tebrik butonuna basýyor. Bir de okumadan yapýlan yorumlar var ki içler acýsý. Þu durumsa bana çok saçma geliyor, o beni tebrik etmiþ, bende onu tebrik edeyim. Bu benim yazý dostum, onun yazýlarýný beðeneyim. Böyle edebiyat böyle sanat olur mu Allah aþkýna? Kimi siteler belli bir grubun elinde. Tuhaf bir durum. Ama elbette sanatta torpil yoktur. Kýymetli bir eser ortaya koymuþsunuzdur ya da koymamýþsýnýzdýr. Mesele bundan ibarettir.
 
Elbette ki bu yazýda bahsettiklerim tamamýyla benim þahsi düþüncelerim. Beðenilir ya da beðenilmez, okunur ya da okunmaz herhangi bir öngörüm yok. Fakat samimi düþüncelerle þunu söylemem sanýrým edep sýnýrlarý aþmama neden olmaz; yazýmýnýn þuanda son cümlelerini yazarken söyleyebilirim ki oldukça rahatladým ve huzura kavuþtum. Bunalým eþiðinden birkaç adým gerideyim artýk. Benim için kimi zaman yazmak bir tür terapiye benziyor. Þimdi huzurlu bir þekilde devam edebilirim huzursuz hayatýma…