Merve, güne  o kadar erken baþlamýþtý ki koþuþturmaktan akþamýn nasýl olduðunu fark edememiþti.  Bir hafta önce duvarlarýný boyadýklarý evin, bugün de kapýlarýný boyamýþlardý. Boya kokusundan artýk genzinin yandýðýný hissediyordu. Merve, boyunun uzunluðunu babasýndan, gözlerinin elasýný annesinden, hafif kepçe kulaklarýný da teyzesinden almýþtý. Bu, onda engel olamadýðý bir takýntý yaratmýþtý. Ýþ yaparken bile saçlarý hep açýk ve kulaklarýnýn üstündeydi.  Ablasý Serap otuz, Merve ise yirmi üç yaþýndaydý. Ama Serap çok minyon olduðu için kimin büyük, kimin küçük olduðu hep karýþtýrýlýyordu. Annesi Zehra ve ablasý Serap, Merve’ye doðru yüzlerini dönmüþ hararetli bir þekilde  konuþuyorlardý.

- “Bittik artýk. Bizden bu kadar.  Artýk bir yorgunluk çayý içeriz Merve.  Geri kalan iþ senin.

Merve “Sanki ben yorulmadým” diye içinden söylenerek mutfaða doðru yürüdü. Kapýya dokunmadan tutma kolunu hafifçe ittirdi.  Lambayý usulca yaktý. Ocaða doðru birkaç adým atmýþtý ki bir anda etraf simsiyah oldu.

Yavaþ yavaþ pencereye doðru yürüdü. Bakýþlarýný çevreye yöneltti. Demek sorun bir tek onlarýn evinde deðildi. Tüm þehir karalara baðlanmýþtý.  Hayallere dalmak için gözlerini kapamasýna da ihtiyacý yoktu artýk. Bir hýþýmla arkasýný döndü ve “Ama böyle de olmaz ki” dedi yüksek sesle. Parmaklarýný mutfak rafýnýn en dip köþesinde gezdirdi. El yordamýyla cam çay tabaðýný kavrayýverdi.   Ýstenildiði kadar çað atlansýn, eskiye özlem gibi muhtaçlýk da bitmiyordu iþte.  

Kibritten yükselen cýlýz alevi, mumun fitiline doðru yaklaþtýrdý ve sonra kibriti üfledi. Bir ýþýk sönerken þimdi diðer bir ýþýk yanmýþtý. Týpký kapanan kapýlarýn yerine yeni kapýlarýn açýlmasý gibi.  Muma uzun uzun baktý. Fitilini ateþleyip eriyiðini damla damla biriktirip mumu üstüne tutturduðu günü dün gibi hatýrlýyordu. O zamandan bu yana zaman nasýl da hýzlý geçmiþti.   Mum  hâlâ ayný noktada dimdik duruyordu.    Mumun çay tabaðýna olan aþký kadar kuvvetli olamamýþtý kendi sevdasý.   Ýstem dýþý derin bir iç geçirdi, nefesini dýþarý býraktýðýnda yanan mumun alevi allak bullak olmuþtu. Mumun, yanma ve sönme arasýndaki kýsa süren tereddütü neyse ki tekrar ýþýk vermesiyle son bulmuþtu. Yaþam ve ölüm arasýndaki gitgellerde böyle miydi acaba? Iþýksýz kalmak bu kadar mý an meselesiydi?  Ýçi karardý birden ve derin derin  üfledi. Ama bu sefer alev öyle þanslý deðildi  ve sönüverdi. Ellerini yumruk yapýp býraktý. Baþladý kendi kendine konuþmaya.

 - Az önce yaktým mereti. Nerede þimdi! Of Allah’ým of! Yeleðimin cebine de koymamýþým. Bu karanlýkta gel de bul þimdi.  

Merve kibriti ararken aslýnda içindeki karanlýða da bir ýþýk arýyordu. Kibriti nihayet bulmuþtu. O anda duyduðu geçici mutluluðun sürekliliðine nedense ucundan bile yanaþamýyordu.  Diyetlerin ana mönüsüdür  “bir kibrit kutusu kadar peynir!”  Aslýnda yanýnda bir kibrit kutusu kadar da mutluluk olsa kötü mü olurdu acaba?

Ruhunun da evle olan baðlantýsý elektrikleymiþ gibi nasýl da irtibatý kesilmiþti dünyadan.   Oysa hayat devam ediyordu.  Ýçeriden gelen sesle bir anda kendine gelmiþti. Ýnceden kalýna doðru yükselen ama hoþ bir seda býrakmayan sesiyle ablasý birbiri ardýna notalar veriyordu.  

-Nerede kaldýn be kýzým! Deminden beri mum getir diye baðýrýyoruz.  Kör ettin bizi burada. Biraz çabuk ama!

Merve, þimdi duyuyor ama duymazlýktan geliyordu. Ýçeri burnundan soluyarak giren  Serap,  son adýmýný Merve’nin ayak parmaklarýnýn tam üstüne attý ve tiþörtünün yakasýný avuçlarýnýn arasýna aldý.

- Saðýr mýsýn sen? Yoksa adýný deðiþtirdin de haberimiz mi yok? Birbirine yapýþtýrdýðýn dudaklarýný zahmet olmazsa bir arala da efendim abla de.

- Dalmýþým.

- Doðru sende bu kadar hayal gücü varken içi su dolu bardaða bile dalarsýn. Ama dikkat et de boðulma emi.

Ýkisinin de gözleri yuvalarýndan fýrlayacak gibiydi. Serap, Merve’nin kolunu kavradý ve geriye doðru çekti. Melek bir an dengesini yitirdi. Sonra toparlanarak sandalyelere tutunarak  mutfaktan çýktý.  

Serap’ýn “Nerede kaldý bu elektrik!” diye baþlayan cümlesi yanan lamba ile birlikte yerini “þükürler olsun. Allah kimseyi karanlýkta koymasýn” cümlesi ile tamamlanývermiþti. Çaydanlýðýn altýný yakarken Merve’nin arkasýndan  hâlâ söylenip duruyordu.

- Ne yapacaðýz bu kýzý bilmem ki! Aklý bir karýþ havada. Kimseyi de istemiyor. Evde kalacak haberi yok. Ziya diye geberiyor. Sanki onun da umurunda.

Zehra Haným da belini tuta tuta mutfaða gelmiþti.

- Vallahi mutfaða giden gelmiyor. Be kýzým beni yalnýz koydunuz içeride.  Merve nerede? Yine mi atýþtýnýz. Kazýk kadar oldunuz neyi paylaþamýyorsunuz? 

- Anne bu kýza söylememiz lazým. Evin içinde ruh gibi dolaþýyor. Hiçbir iþi doðru dürüst yapamýyor. Bilmiyor ki Ziya.. 

diyordu ki,  Merve’nin içeri girmesiyle sözleri býçak gibi kesiliverdi.

Merve’nin yüzü kýpkýrmýzý olmuþtu. Kaþlarýný çatarak sordu.

- Ne olmuþ Ziya’ya! Arkamdan ne konuþuyorsunuz böyle! Benden ne saklýyorsunuz? Söylesenize!

Derin bir sessizlik hakim olmuþtu. Zehra Haným ve Serap gözlerini Merve’den kaçýrýyorlardý. Ama Merve’nin gözleri tamamen onlarýn üzerindeydi.

- Neden susuyorsunuz? Ne olmuþ Ziya’ya söylesenize!

- Zehra Haným ve Serap  mutfaktan çýkmak için hamle yaptýlar ama Merve iki kolunu mutfaðýn kapýsýnýn önünde açarak “Söylemeden çýkamazsýnýz dýþarý” dedi. Gözleri kýpkýrmýzýydý. Aðlamamak için kendini zor tutuyordu.

Annesi, Serap’ýn gözlerine baktý. Serap baþýný öne doðru indirip kaldýrdý. Zehra Haným, Merve’nin kolundan tutarak sandalyeye oturttu.

- Bak Merve! Sana bu adamdan uzak dur!  Sana yaramaz. Seni býrakýr gider dedik. Ama sen ne yaptýn sözümüzü dinlemedin. Biz uzaklaþ dedikçe sen burnunun dibine girdin. Ne oldu peki?  Herif çekti gitti. Sen  hâlâ gelecek diye bekliyorsun.

Merve gözlerini sýkarak:

- Gelecek tabi. Bana söz verdi.  Bu dediklerinizden dolayý bir gün utanacaksýnýz. Bundan adým gibi eminim

dedi titreyen sesiyle.

Annesi elinden tuttu ve konuþmaya baþladý.

- Gelmeyecek iþte. O evlenmiþ hem de karýsý iki aylýk hamileymiþ.

Merve, bir hýþýmla sandalyeden kalktý.

- Beni sevdiðimden soðutmaya çalýþýyorsunuz. Ama asla bunu baþaramayacaksýnýz. Ben Ziya’yý seviyorum anlaþýldý mý? O beni terk etti diye kýzýyorsunuz. Ama bilmiyorsunuz ki bir gün gelecek ve benden özür dileyecek.   

Merve annesi ve ablasýna doðru bir adým daha yaklaþtý. Yüzünü buruþturdu. 

- “Utanmýyorsunuz deðil mi yalan söylemeye. Ziya kesinlikle öyle bir þey yapmaz.

Serap:

- Ýster inan ister inanma ama bil ki söylediklerimizin hepsi doðru! Eniþtene Ziya’nýn yakýn bir akrabasý söylemiþ. Ýstersen sen de araþtýr. Zaten azýcýk aklýn var bunu da söylersek iyice daðýlacaksýn diye sustuk þimdiye kadar. Ziya’yý aklýndan çýkar.

Merve duyduklarýna inanmamakta ýsrar ediyordu. Artýk susmuþ, gözyaþlarý  konuþuyordu.

Ayakta durmakta güçlük çekiyordu. Birden sandalyeye yýðýlýverdi. Masanýn üzerindeki çay tabaðýna tutturulmuþ mumu önüne doðru çekti.  Kibriti çaktý ve fitili ateþledi. Merve gibi mum da aðlýyordu sanki. Annesi telaþlandý birden.

Merve cevap vermiyordu öylece muma bakýyordu.  Sanki eriyip bitince, beklentisi de yitip gidecekti. Ama biliyordu ki bu aþkýn tortusu tabakta olduðu gibi yüreðinde de kalacaktý hem de sonsuza kadar.

SON

Aysel AKSÜMER

Öykümü güne gelmeye layýk bulunan Seçki Kurulu'na ve deðerli dostlarýma çok teþekkür ederim. 

Bugün çifte mutluluk yaþýyorum. Bir yýldýr üyesi olduðum sitede de ayný öyküm bugün günün yazýsý seçildi.  

"Sen de Yaz" ailesine katýlmýþ olmaktan dolayý mutluyum. Böylesi güzel bir sitede emeði geçen baþta yönetim ekibi olmak üzere herkese çok teþekkürler.